Το δίδυμο φαινόμενο από την Ελιά Πεδιάδας έκανε όλη την Ελλάδα να παραμιλά το περασμένο σαββατοκύριακο με την εκπληκτική επίδοσή του στα 400μ. Η Ειρήνη Βασιλείου με το 52.12 έπιασε το όριο τόσο για το Πανευρωπαϊκό όσο και για την Ολυμπιάδα του Ρίο, ενώ η Άννα με το 52.49 θα βρίσκεται στο Ευρωπαϊκό του Άμστερνταμ (6/7) και φυσικά έδειξε ότι και γι' αυτήν η Ολυμπιάδα είναι εφικτή
Κι όμως αυτά τα δύο πανέμορφα και ταλαντούχα κορίτσια είχαν σταματήσει για περίπου 8 χρόνια το στίβο και επανήλθαν μόλις πριν από δύο χρόνια. Από το 2014 μέχρι σήμερα η πορεία τους είναι απίστευτη. Υπό τις οδηγίες του μέντορά τους, του Άρη Βισκαδουράκη, κατάφεραν να κάνουν πράγματα και θαύματα, ενώ απέδειξαν ότι έχουν δυνατότητες για πολύ περισσότερα.
Ξετυλίγοντας κανείς το… κουβάρι της ζωής τους θα διαπιστώσει ότι όλα είναι εφικτά. Ως μικρά κορίτσια η μητέρα τους επέλεξε να τις μυήσει στον αθλητισμό επιλέγοντας τη συγχρονισμένη κολύμβηση. Για την Ειρήνη και την Άννα, όμως το συγκεκριμένο άθλημα ήταν… βασανιστήριο. «Δεν αντέχαμε το κρύο νερό. Δε μας άρεσε καθόλου η συγχρονισμένη κολύμβηση» εξομολογούνται στο neakriti.gr με μία φωνή οι δίδυμες αθλήτριες της ΓΕΗ.
Η πρώτη τους επαφή με το στίβο ήρθε μέσα από τους σχολικούς αγώνες όταν πήγαιναν στην ΣΤ δημοτικού, όπου κατέκτησαν την πρώτη θέση η Ειρήνη στα 50μ. και η Άννα στα 600μ.. Τους αγώνες έτυχε να τους παρακολουθεί ο Άρης Βισκαδουράκης, ο οποίος τις ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή. Τις πλησίασε και τους πρότεινε να πάνε στο στάδιο Ελευθερίας να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο στίβο.
Το 2004, μαθήτριες της Β' Γυμνασίου, συμμετείχαν στο Πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα όπου ήταν πρώτες η Ειρήνη στα 80μ. και η Άννα στα 150μ. Εκεί ουσιαστικά διαπίστωσε ο προπονητής τους ότι είναι ικανές για πολλά… Δεν τις πίεσε, ωστόσο ποτέ και αυτό ήταν το κλειδί της επιτυχίας τους. «Με τη συμπεριφορά του μας έκανε να αγαπήσουμε το στίβο», μας λέει η Ειρήνη Βασιλείου.
Την ίδια χρονιά συμμετείχαν και στο Πανελλήνιο ανοικτού στίβου κορασίδων, όπου επίσης πανηγύρισαν πρωτιές στα 100μ. η Ειρήνη και στα 200μ. η Άννα. Μεγαλώνοντας το ταλέντο τους ξεδιπλωνόταν με αποτέλεσμα το 2006, αφού είχαν σπάσει κάθε πανελλήνιο ρεκόρ υπήρχε στην ηλικία τους, να προκριθούν στο Παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα.
Εκεί η Άννα έκανε εξαιρετική παρουσία και κατέκτησε την 6η θέση στα 200μ., ενώ η Ειρήνη έχασε για ένα εκατοστό την πρόκριση στα ημιτελικά των 100μ. και τελικά κατέκτησε την 18η θέση. Εκείνη τη χρονιά η Άννα είχε την καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη στις κορασίδες στα 400μ.
Η οικογένειά τους ήταν στήριγμα σε όλες τις προσπάθειές τους και σύμβουλοι στις κινήσεις τους. Τα κορίτσια πλέον ήταν στη Β' λυκείου, η αθλητική τους καριέρα απογειωνόταν, όμως ο πατέρας τους θέλησε να τις προσγειώσει στην πραγματικότητα. Ο κ. Αντώνης Βασιλείου συζήτησε με τα κορίτσια του συμβουλεύοντάς τα να σταματήσουν το στίβο για ένα χρόνο και να αφοσιωθούν στο διάβασμά τους. «Ο στίβος δεν κρατά μία ζωή, ενώ η μάθηση θα σας ακολουθεί πάντα», τους είπε και τις έπεισε. Το 2007, λοιπόν, εγκαταλείπουν το στίβο και πέφτουν με τα… μούτρα στο διάβασμα.
Το αποτέλεσμα ήταν η Άννα να περάσει στη φαρμακευτική και η Ειρήνη στην ΑΣΟΕ. Το 2008 μετακομίζουν μαζί στην Αθήνα για να σπουδάσουν. Εκεί προσπάθησαν να επιστρέψουν στο στίβο με τον κ. Άρη να τους στέλνει αρχικά πρόγραμμα εξ αποστάσεως και στη συνέχεια με τον Ομοσπονδιακό τεχνικό, τότε, Τριαντάφυλλο Παπαευαγγέλου. Το εγχείρημα κράτησε, όμως μόλις τέσσερις μήνες. «Κάτι είχε χαθεί, δεν υπήρχε αυτή η χημεία που είχαμε με τον κ. Άρη (σ.σ. Βισκαδουράκη)», μας λέει η Ειρήνη και προσθέτει η Άννα «ήταν και οι αποστάσεις τεράστιες. Πηγαίναμε κατευθείαν από το Πανεπιστήμιο στο ΟΑΚΑ και μετά επιστροφή στο σπίτι. Ήταν εξαντλητικό…».
Αποφασίζουν, λοιπόν ξανά να σταματήσουν το στίβο, όχι όμως και τον αθλητισμό. Ξυπνάνε ξημερώματα για να τρέξουν 10 χιλιόμετρα στο πάρκο της γειτονιάς τους και το απόγευμα γυμναστήριο σα να έκαναν πρωταθλητισμό. Αυτό τις κράτησε σε φόρμα… Με το πτυχίο να βρίσκεται στα χέρια τους το 2012 αποφασίζουν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Άλλαξαν σωματείο, πήγαν στον ΟΦΗ και με προπονητή τον Μανώλη Πλουμάκη μπήκαν και πάλι στο στίβο. Κάτι τους έλειπε, όμως με αποτέλεσμα το Γενάρη του 2013 να εγκαταλείψουν και πάλι.
Πλέον είχαν επιστρέψει στο Ηράκλειο και συχνά πυκνά επισκέπτονταν το Στάδιο Ελευθερίας για να προπονηθούν. Εκεί συναντούσαν τον πρώτο προπονητή τους, τον Άρη Βισκαδουράκη που μια μέρα τους πρότεινε: «Κάνουμε ένα τετρακοσάρι για να δούμε το χρόνο σας;».
Αυτό ήταν! Ο πολύπειρος προπονητής τρελάθηκε με το χρόνο που έκαναν τα δύο κορίτσια με δεδομένο ότι απείχαν πλέον από το στίβο οκτώ ολόκληρα χρόνια… Δεν έχασε χρόνο και τους πρότεινε να ξεκινήσουν άμεσα προπονήσεις. Τους… εμπότισε ξανά με το… μικρόβιο του στίβου και μέσα σε τρία χρόνια η επίδοσή τους εκτοξεύτηκε.
«Ο κ. Άρης μας παρότρυνε να ξαναπαλέψουμε. Μας είπε ότι θα είναι κρίμα κι έτσι δειλά-δειλά ξεκινήσαμε», μας εξηγεί η Ειρήνη Βασιλείου.
Οι προπονήσεις ξεκίνησαν και το ντεμπούτο των κοριτσιών ήρθε το 2014 στο Πανελλήνιο κλειστού στίβου. Ήταν ο πρώτος τους αγώνας μετά το 2006! Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Άννα στα 400μ. κατέκτησε τη 2η θέση και η Ειρήνη ήταν 3η στα 200μ. και 7η στα 60μ. Καθόλου άσχημα για δύο αθλήτριες που απείχαν οκτώ χρόνια από τους αγώνες…
Αυτή ήταν η αρχή της εκτόξευσής τους παρότι για την Άννα το 2014 δεν εξελίχθηκε καλά καθώς χρειάστηκε να κάνει επέμβαση στον αχίλλειο. Έχασε το υπόλοιπο της σεζόν και της πήρε έναν επιπλέον χρόνο για να συνέλθει πλήρως. Για την Ειρήνη το καλοκαίρι του 2014 ήταν καθοριστικό καθώς αποφάσισε να αλλάξει αγώνισμα και να δοκιμάσει στα 400μ.
«Ο κ. Άρης ήταν διστακτικός στην απόφασή μου αυτή, αλλά επέμενα να προσπαθήσω για να δούμε πως θα πάει. Το αποτέλεσμα ήταν να κατακτήσω την 3η θέση στο Πανελλήνιο στον ανοικτό στίβο και να σημειώσω ρεκόρ στα Βενιζέλεια με χρόνο 54.69», θυμάται η Ειρήνη Βασιλείου.
Το 2015 επανέρχεται στη δράση η Άννα και πλέον τα δύο κορίτσια προπονούνται για τα 400μ. Τα αποτελέσματα της δουλειάς και του ταλέντου τους φαίνονται άμεσα. Στο Πανελλήνιο κλειστού στίβου στο ΣΕΦ κλέβουν την παράσταση με την Ειρήνη να κατακτά την 1η θέση με εκπληκτικό χρόνο τότε και η Άννα τερμάτισε 2η, όμως ακυρώθηκε γιατί είχε πατήσει τη γραμμή.
«Το 2015 το είδαμε πιο σοβαρά με την Άννα. Δουλέψαμε πιο επαγγελματικά, προσέξαμε το τρέξιμό μας, κοιτάξαμε τα κομμάτια που έπρεπε να βελτιώσουμε, αλλάξαμε τρόπο στην προπόνησή μας και στα βάρη. Όλα αυτά μας βοήθησαν να βελτιωθούμε», επισημαίνει η Ειρήνη, η οποία κατέκτησε την 3η θέση στο Βαλκανικό κλειστού στίβου, ενώ στο Πανελλήνιο ανοικτού στίβου ήταν πρώτη και η Άννα 3η. Η Ειρήνη προκρίθηκε και στο Βαλκανικό ανοικτού, όπου ήταν 2η.
Η πιο μεγάλη στιγμή για τις δίδυμες το 2015 ήταν η συμμετοχή τους στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που φιλοξενήθηκε στο Παγκρήτιο Στάδιο. Η Ειρήνη πήρε μέρος στα 400μ. και αποθεώθηκε από τους περίπου 10.000 κόσμου που βρέθηκε στις κερκίδες, ενώ μαζί με την Άννα έτρεξαν στα 4Χ400μ., όπου πραγματικά το Παγκρήτιο σείστηκε από τις φωνές και τις παροτρύνσεις του κόσμου.
Πλέον τα δύο κορίτσια ξέρουν ότι είναι ικανά για μεγάλα πράγματα. Δίνουν ακόμα μεγαλύτερη προσοχή στην προπόνησή τους και θέτουν νέους στόχους. «Είπαμε: κρατάμε τα θετικά από το παρελθόν και συνεχίζουμε. Η μία στήριζε την άλλη. Μπορεί η μία να ήταν καλή σε μία κούρσα και η άλλη όχι τόσο καλή, όμως πάντα προσπαθούμε να αλληλοβοηθούμε η μία την άλλη» μας εξηγεί η Ειρήνη Βασιλείου.
Το 2016 ξεκινά ιδανικά. Στο Πανελλήνιο κλειστού στίβου η Ειρήνη είναι και πάλι πρώτη με ατομικό ρεκόρ 53.60 και η Άννα δεύτερη με 54.40. Ως πρώτη η Ειρήνη πήρε μέρος και στο Βαλκανικό, όπου κατέκτησε την 3η θέση.
Η λέξη Ολυμπιάδα δεν υπήρχε στις φράσεις τους. Πρωταρχικός στόχος ήταν η πρόκριση στο Ευρωπαϊκό. Από τις 21 Μαΐου ξεκίνησε μία σειρά αγώνων που στόχο είχαν το όριο.
«Οι αγώνες περνούσαν και το όριο δεν ερχόταν. Ήταν οι καιρικές συνθήκες άσχημες, ήμουν άρρωστη στο Άργος Ορεστικό. Τίποτα δεν πήγαινε καλά», θυμάται η Ειρήνη Βασιλείου. Μέχρι τα προκριματικά του Πανελληνίου το Σάββατο το πρωί. Ήταν δική της απόφαση να τρέξει κανονικά τα προκριματικά διεκδικώντας το όριο. Το πρώτο κομμάτι του αγώνα της πήγε καλά και το συνέχισε για να φτάσει στο εκπληκτικό 52.12. «Πάντα όταν με ρωτούσαν όταν ξεκινούσα ποιο είναι το όνειρό μου, έλεγα η συμμετοχή στην Ολυμπιάδα. Άλλο να το λες, όμως και άλλο να το πετυχαίνεις. Ήταν πολύ δύσκολο, δε το φανταζόμουν. Απείχαμε από το στίβο οκτώ χρόνια, ενώ παράλληλα με τις προπονήσεις δουλεύαμε και εγώ και η Άννα. Ήταν σαν όνειρο, κάτι πολύ δύσκολο. Δε θέλαμε να πούμε ότι πάμε για το όριο για την Ολυμπιάδα. Πρώτος στόχος ήταν το Ευρωπαϊκό. Μέσα μου μπορεί να το πίστευα, αλλά δεν ήθελα να το εξωτερικεύσω. Με βοήθησαν πάρα πολύ να το πιστέψω και ο άνθρωπός μου, ο προπονητής μου και η οικογένειά μου. Όταν έχει ανθρώπους δίπλα σου που σε πιστεύουν σού δίνουν άλλη δύναμη και αέρα», μας λέει η Ειρήνη Βασιλείου, η οποία θυμάται πάρα πολύ έντονα τον τερματισμό της...
«Ξέσπασα σε κλάματα. Οι κριτές νόμιζαν ότι κάτι έπαθα και έτρεχαν από πάνω μου για να δουν τι έχω. Νόμιζαν ότι λιποθύμησα. Τρελάθηκα, όλοι οι δικοί μου έκλαιγαν, εγώ ούρλιαζα. Ακόμα και τώρα που φέρνω αυτές τις εικόνες μπροστά μου είμαι έτοιμη να κλάψω. Είδα το χρονόμετρο και σκέφτηκα: πέτυχα το στόχο μου. Ένιωσα ανακούφιση, χαρά. Σε κάθε κούρσα έκανα λαθάκια. Είτε τεχνικά είτε στην τακτική μου. Το Σάββατο το πρωί, όμως είχα πολύ καθαρό μυαλό και έγιναν όλα όπως πρέπει για να βγει το αποτέλεσμα».
Και τώρα Ολυμπιάδα… «Δε θέλω να σκέφτομαι την Ολυμπιάδα. Πρώτος στόχος είναι το Ευρωπαϊκό. Δε θέλω να ξεφύγω από τους στόχους μου. Συνεχίζουμε σιγά-σιγά μέχρι το Ευρωπαϊκό και μετά θα δούμε για την Ολυμπιάδα».
Λίγα λεπτά αργότερα ήταν σειρά της Άννας να πάρει θέση εκκίνησης. Η κούρσα της εξίσου μοναδική, όπως και το 52.49 που της έδωσε το όριο για το Πανευρωπαϊκό.
«Δεν ήξερα εάν θα τρέξω ή όχι στον προκριματικό. Είχα πει ότι θα πάω ανάλογα με το πέρασμά μου. Όταν είδα την αδελφή μου να κάνει το χρόνο που έκανε χάρηκα και συγκινήθηκα. Μου έδωσε κίνητρο να προσπαθήσω περισσότερο. Ο αγώνας μου βγήκε. Όταν είδα το χρόνο μου χάρηκα πολύ γιατί μου έδωσε τη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό κάτι που επιδίωκα. Τρελάθηκα, δεν το περίμενα. Ήμουν λίγο χαμένη επηρεασμένη τόσο από τη δική μου κούρσα όσο και από της αδελφής μου. Η Ρένα έκλαιγε, εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Μετά βρήκα τον προπονητή μου, έκλαιγε κι αυτός. Ήταν και οι γονείς μου εκεί, ήταν μοναδικά… Είχα προσπαθήσει σκληρά μαζί με τον προπονητή μου», εξομολογείται η Άννα, η οποία θα κυνηγήσει στους επόμενους αγώνες που έχει μπροστά την πρόκριση και στην Ολυμπιάδα του Ρίο.
Το βίντεο με την Ειρήνη να παρακολουθεί την κούρσα της Άννας και στο τέλος να ξεσπά σε κλάματα στην αγκαλιά της έγινε viral, όμως η ίδια πως το έζησε; «Κοίταζα το χρονόμετρο και όχι την Άννα που έτρεχε. Όταν είδα το χρόνο της τρελάθηκα. Έτρεξα να την αγκαλιάσω. Δεν χρειαζόταν λόγια. Η αγκαλιά μας ήταν αρκετή…»
Ο τελικός των 400μ. το βράδυ του Σαββάτου πέρασε σε δεύτερη μοίρα για τα κορίτσια. «Θέλαμε να τερματίσουμε αξιοπρεπώς», λένε με μία φωνή…
Αν και η καριέρα του συνολικά μετρά λίγα χρόνια έχουν πολλές υπέροχες στιγμές να θυμούνται.
Για την Ειρήνη Βασιλείου οι πιο σημαντικές είναι «το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έγινε στο Παγκρήτιο και ο κόσμος που ήταν απίστευτος. Επίσης το Πανελλήνιο κλειστού το 2015 που ήταν η πρώτη κούρσα που έκανα τόσο καλό χρόνο και φυσικά ο προκριματικός των 400μ. το Σάββατο. Έπεσα να ξεκουραστώ το μεσημέρι και γελούσα μόνη μου… Τόση προσπάθεια, τόσοι κόποι, τόσες θυσίες με τον προπονητή μας έπιασαν τόπο. Έκανα περήφανους τους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα. Το έκανα και γι' αυτούς. Μου έδωσαν απίστευτη δύναμη. Ευχαριστούμε και τους χορηγούς μας που μας βοήθησαν πάρα πολύ σε δύσκολους καιρούς»
Η Άννα Βασιλείου πάλι δε θα ξεχάσει «τη γυμνασιάδα το 2006. Όταν έμαθα ότι προκρίθηκαν στα ημιτελικά άκουσα τον μπαμπά μου να φωνάζει το όνομά μου και να κλαίει. Αυτή τη σκηνή δε θα την ξεχάσω ποτέ. Το Ευρωπαϊκό που όλος ο κόσμος ήταν δίπλα μας και ο τελικός των 400μ. το Σάββατο το απόγευμα που φτάσαμε στο νήμα μαζί με την αδελφή μου».
Το ταξίδι για τα κορίτσια της ΓΕΗ συνεχίζεται και σίγουρα έχουν ακόμα πολλές σπουδαίες στιγμές να καταγράψουν στη μνήμη τους…
Της Νίκης Μηλιαράκη
