Μία νότα ελπίδας άφησε το ηρακλειώτικο ντέρμπι ανάμεσα στον Εργοτέλη και το Ηράκλειο και αυτό σε καμία περίπτωση δεν αφορά τον τελικό νικητή, αλλά όλα όσα διαδραματίστηκαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ντέρμπι. Εάν εξαιρέσουμε κάποια μεμονωμένα γεγονότα, κατά τα άλλα μόνο κέρδη άφησε το παιχνίδι για το κρητικό μπάσκετ. Πρώτα από όλα, πρέπει να αναφερθεί η παρουσία του κόσμου που γέμισε το Λίντο, παρότι τα μαγαζιά ήταν ανοικτά, ενώ η συνύπαρξη φίλων και των δύο ομάδων δημιούργησε μία πολύ ωραία ατμόσφαιρα που σε κανένα σημείο του αγώνα δεν παρεκτράπηκε.
Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι οι παίκτες των δύο ομάδων δεν ξέφυγαν από τα αθλητικά πλαίσια και τήρησαν το ευ αγωνίζεσθαι από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Πιο πολύ υπήρξε ένταση μεταξύ συμπαικτών, παρά μεταξύ αντιπάλων και στις δύο ομάδες!
Το φίλαθλο κοινό που βρέθηκε στο Λίντο φρόντισαν οι δύο ομάδες να το ικανοποιήσουν με την απόδοσή τους στο παρκέ και αυτό ήταν το δεύτερο θετικό. Με βάση τη βαθμολογική θέση των δύο ομάδων, το Ηράκλειο θα έπρεπε να κάνει περίπατο, όμως κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο έγινε. Ο Εργοτέλης είχε τον έλεγχο του παιχνιδιού για περισσότερο από 30 λεπτά, όμως όταν τα μεγάλα σουτ έπαψαν να μπαίνουν στην τελευταία περίοδο και το ματς έγινε ντέρμπι «μίλησε» η εμπειρία και η ποιότητα των παικτών του Ηρακλείου.
Δίκαιη η νίκη των «κυανόλευκων», αλλά το ίδιο δίκαιη θα ήταν και μία αντίστοιχη των «κιτρινόμαυρων». Το σίγουρο είναι ότι το μεν Ηράκλειο απέδειξε για άλλη μία φορά ότι έχει τον τρόπο του να παίρνει τα ροζ φύλλα αγώνα, ακόμα και με απουσίες, καθώς ουσιαστικά αγωνίστηκε χωρίς τον Κώστα Αγαπιάδη, ο οποίος βάφτιζε την κόρη του, ήρθε καθυστερημένος στο γήπεδο, αγωνίστηκε ελάχιστα και σίγουρα δεν ήταν ο εαυτός του. Ο δε Εργοτέλης απέδειξε ότι έχει τα προσόντα να εξασφαλίσει μία άνετη παραμονή αρκεί να μην έχει άλλους τραυματισμούς ή απώλειες όπως αυτή του Αντρέα Ξενάκη που παρακολούθησε το ντέρμπι από την κερκίδα, καθώς αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ.
Η πιο ωραία εικόνα του ντέρμπι, όμως, ήταν το χειροκρότημα των παικτών του Ηρακλείου στους αντίστοιχους του Εργοτέλη μετά τη λήξη του αγώνα και το αντίστροφο.
Ολοκληρώνοντας τα θετικά του κυριακάτικου αγώνα, να αναφέρουμε την τιμητική βράβευση του Βασίλη Ευαγγελινού από τον Εργοτέλη, αλλά και τη συλλογή τροφίμων που έγινε με πρωτοβουλία της ΕΚΑΣΚ, ενισχύοντας τα κοινωνικά παντοπωλεία.
Μία λογομαχία την πιο ακατάλληλη στιγμή
Δεν έλειψαν, ωστόσο, και τα αρνητικά στην αναμέτρηση του Εργοτέλη με το Ηράκλειο. Το πρώτο ήταν ο τραυματισμός του Μάριου Σακελλαράκη, ο οποίος ευτυχώς δεν αποδείχτηκε σοβαρός. Ο φόργουορντ των «κιτρινόμαυρων» υπέστη κράμπα και στα δύο του πόδια ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει με φορείο από το παρκέ 1':46'' πριν το φινάλε. Το άλλο αρνητικό σημειώθηκε 13'' πριν το τέλος, όταν ο Πρόδρομος Τσερκιτσόγλου είχε λογομαχία με τον Κυριάκο Καρακωνσταντάκη, με το σκορ στο 72-74. Ο Γιώργος Μακράκης έκανε ειδική αναφορά στο συγκεκριμένο περιστατικό μετά τη λήξη του αγώνα, θεωρώντας ότι αποπροσανατόλισε την ομάδα του, ενώ ζήτησε συγνώμη από τον κόσμο που είδε το περιστατικό.
Ο Πρόδρομος Τσερκιτσόγλου πήρε θέση για το συγκεκριμένο γεγονός με ανάρτησή του στην προσωπική του σελίδα στο facebook. Για την ακρίβεια αναφέρει: «Πρώτα από όλα θέλω να δώσω συγχαρητήρια στα παιδιά του Ηρακλείου για τη νίκη τους και να πω κάτι προσωπικό, ότι για μένα το μπάσκετ είναι διασκέδαση. Μ' αρέσει να παίζω γιατί το κάνω από μικρός. Δεν είμαι επαγγελματίας ούτε είναι η δουλειά μου. Αύριο (σ.σ. χθες) πρέπει να είμαι 07:30 στον ΟΤΕ να τραβάω όλη μέρα χαλκό και να κάνω συνδέσεις. Είναι ευχαρίστηση για μένα, όμως...
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η διαφορά στη μικρή ομάδα με τη μεγάλη είναι θέμα νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Αναλαμβάνω την ευθύνη της ήττας προσωπικά εγώ, γιατί 12 δευτέρα πριν το τέλος, όταν η ομάδα μας έχανε 2 πόντους και ζήτησα από ένα συμπαίχτη μου 21 χρόνων την μπάλα, που ήμουν μόνος, μου είπε να μην ξαναμιλήσω και το λάθος μου ήταν ότι ανταπέδωσα και είχαμε φραστικό επεισόδιο. Λάθος μου που μίλησα και ζητάω συγνώμη από τους συμπαίκτες μου και τους προπονητές μου. Να πω και κάτι τελευταίο στο συμπαίχτη μου, με τον οποίον είχα το επεισόδιο: Συγνώμη που ανταπέδωσα, αλλά, φιλαράκο, μ' αυτήν τη νοοτροπία δε θα παίξεις ποτέ μπάσκετ...».
