Μοιάζει περισσότερο με απόφαση καρδιάς, η κατάθεση της υποψηφιότητας μου για μέλος του ΔΣ του ΠΣΑΤ, στις επικείμενες αρχαιρεσίες. Δε χρειάσθηκε να σκεφτώ καν, από τα συνήθη "εκλογικά" που χρησιμοποιούνται ως τεχνικές επιτυχούς αποτελέσματος. Ένιωσα, απλά, σε αυτούς τους δύσκολους και κρίσιμους καιρούς, μια ιδιαίτερη ευθύνη για τον ευρύτερο χώρο που έχει δεθεί η ενέργεια μου επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Έτσι το ναι, βγήκε, από μέσα, μόνο του.
Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου, (μου) είχε δείξει την πνευματική του αποστολή από την εποχή του Πέτρου Λινάρδου, τις υψηλές επιδόσεις του σε εποχές παχιών -για τον αθλητισμό- αγελάδων επί Γιάννη Θεοδωρακόπουλου και την φιλική, ανθρώπινη εμφάνιση του με τον Παύλο Γερακάρη. Κάπου εκεί η οικονομική κρίση της χώρας και τα νέα δεδομένα στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας, κατέγραψαν τη προσπάθεια του Σωτήρη Τριανταφύλλου στην προεδρία.
Δε χρειάσθηκε λοιπόν να το "μετρήσω". Οι δυνάμεις και οι δυνατότητες μου, μέσα από τις γνώσεις και την εμπειρία μου, άναψαν το φως, στο προσκλητήριο του υποψήφιου για τη νέα προεδρία Αντώνη Αντωνόπουλου, αφού είδα ότι το πρόγραμμα του, περιλαμβάνει ενέργειες ζωτικής σημασίας. Ο ΠΣΑΤ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, χρειάζεται να εκπέμψει ένα νέο μήνυμα συμμετοχής στο κέντρο και ανά την περιφέρεια. Ειδικά στην τελευταία, η σύνδεση είχε ατονήσει, όπως συζητιέται ευρέως.
Εκείνο που έχει σημασία, είναι να υπηρετείς τον θεσμό με ότι καλύτερο διαθέτεις. Να μπεις με πεντακάθαρη διάθεση να προσφέρεις για όλους και να καταθέσεις νέες ιδέες και κάνεις πράξεις που θα είναι ωφέλιμες. Με σοβαρότητα και χωρίς καμία έκπτωση αξιών και αρχών. Να τρέξεις για να αισθανθούν ξανά στο πετσί τους οι συνάδελφοι σου, τη σημασία και το νόημα του ΠΣΑΤ, όπως παραμένει νοητά μέσα από την πρώτη επαφή μαζί του.
Έτσι λοιπόν, βρέθηκα σε αυτή την μακριά λίστα των υποψηφίων. Χωρίς "γραμμές" και "ταμπέλλες", με αποδοχή στο πρόγραμμα του Αντώνη Αντωνόπουλου και με την ευχάριστη παρουσία του Γιώργου Τραπεζανίδη στην α΄αντιπροεδρία, μετά από μια επιτυχημένη συνεργασία τις δεκαετίες 80-90 στη "Θεσσαλονίκη". Πάνω απ' όλα, ο θεσμός και η υπηρεσία των σκοπών του.
Η θεσμική λειτουργία και το καθήκον απέναντι στην πρόοδο του συνόλου, θα πρέπει να μας υπερβαίνουν ατομικά. Αυτή είναι και η προσωπική μου δέσμευση.
