Ζεις μ’ έναν άνθρωπο, μεγαλώνεις μαζί του κι εκείνος μαζί σου, πορεύεστε παρέα. Και ξαφνικά εκείνος αρρωσταίνει, πέφτει, τρέχεις κοντά του, προσπαθείς να του προσφέρεις ό,τι έχει ανάγκη μα τον βλέπεις να γλιστράει και να χάνεται μέσα από τα χέρια σου χωρίς να μπορείς να πράξεις το παραμικρό. Και μετά σκοτάδι.
Μικρή σημασία έχει αν πρόκειται για γονέα, φίλο ή σύζυγο. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι παρόμοιες σε όλες τις εποχές και τις καταστάσεις. Η οικογένεια δεν προετοιμάζεται για το πένθος, «πέφτει» πάνω στους γιατρούς τους οποίους αντιμετωπίζει ως θαυματοποιούς.
«Ο άνθρωπος από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το θάνατο. Δεν τα καταφέραμε ούτε με τη φιλοσοφία, ούτε με το θέατρο, ούτε με την ποίηση, τη λογοτεχνία», αναφέρει η Σύμβουλος Γονέων κα. Κική Τζωρτζακάκη στην εκπομπή «Ανδριανή».
Στην τρίτη ηλικία βιώνεται πιο δύσκολα το πένθος επειδή ο άνθρωπος με το πέρασμα των χρόνων γίνεται πιο ευαίσθητος και πιο ευάλωτος, φοβάται τη μοναξιά. Το αντίδοτο σ’ αυτό είναι να έχουμε διαρκώς στόχους, ενδιαφέροντα, να δικτυωνόμαστε έστω και στο ΚΑΠΗ της γειτονιάς, να κάνουμε μικρές εκδρομές.
Διότι δε μπορούμε να κρεμόμαστε στα παιδιά και στα εγγόνια. Πώς όμως ανασύρουμε τη δύναμη να ελπίσουμε για να συνεχίσουμε τη ζωή μας; Πώς μπορούμε να βγούμε μακριά από τον τρόμο του θανάτου αφενός και αφετέρου πόσο λυτρωτικό είναι η διαδικασία της βίωσης όλων των σταθμών του θρήνου;
Στη Χριστιανική θρησκεία ο θάνατος θεωρείται πέρασμα, ένα βήμα, ήρθαμε από την ανυπαρξία και οδηγούμαστε σ’ ένα φωτεινό μέλλον, σ’ ένα παράδεισο. «Κι αυτό είναι απίστευτη παρηγοριά», λέει η κα. Τζωρτζακάκη.
Τα μνημόσυνα που έχει ορίσει η θρησκεία μπορεί να είναι οδηγός μας αναφέρει η Σύμβουλος Γονέων. Με ποιο τρόπο μπορούμε να ξεπεράσουμε το «καθώς πρέπει» και να βοηθήσουμε τόσο τους οικείους όσο και τον εαυτό μας να ξεπεράσει το πένθος;
Δείτε τη συνέντευξη με την Ανδριανή Αγγελιδάκη:
