Κάθε ζευγάρι έχει αναμφίβολα τη δική του ιστορία που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Παρ’ όλα αυτά όμως, μελετώντας επί σειρά ετών ζευγάρια σε κρίση, έχω διαπιστώσει ότι κάποιες αιτίες αποτυχίας είναι κοινές και επαναλαμβάνονται.
Γράφει η Ιωάννα Φουστανάκη, οικογενειακή σύμβουλος
Προσωπικά πιστεύω, ότι το πρώτο ταρακούνημα, η αρχική και βασική αιτία αποξένωσης σ’ ένα ζευγάρι που μέχρι σήμερα ήταν ερωτευμένο και βολεμένο, είναι ο ερχομός του πρώτου παιδιού τους!
Τα ζευγάρια όταν αρχίσουν την κοινή ζωή τους είναι «μια ψυχή σ’ ένα σώμα» και αισθάνονται ικανά να καλύψουν σωματικές και συναισθηματικές τους ανάγκες. Ο ένας είναι τα πάντα για τον άλλο: Σύζυγος, εραστής, φίλος, γονιός, παιδί. Η συνύπαρξη αυτή δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και προστασίας από τον «σκληρό» έξω κόσμο.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν κρατάει για πολύ.
Ο ερχομός του πρώτου παιδιού φέρνει τα πάνω κάτω! Οι αναπόφευκτες αλλαγές κλονίζουν την εύθραυστη ισορροπία της σφικτής συνύπαρξης που δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη για αλλαγές αλλά και παρεμβολές τρίτων. Αρχίζει πάντα η εκθρόνιση του πατέρα που τη θέση του καταλαμβάνει ο νεογέννητος «βασιλιάς».
Η εκθρόνιση ξεκινάει πρακτικά από τον θηλασμό. Μέχρι τώρα το στήθος ήταν «μόνο δικό σου και δικό μου», τώρα το οικειοποιήθηκε ο μικρός εισβολέας της ζωής μας. Το ξεβόλεμα από το κρεβάτι μας, η συνήθεια της αγκαλιάς, η επιλόχεια θλίψη, η επέλαση των πεθερικών με το πρόσχημα της βοήθειας αλλά και της ουσιαστικής ανάμειξης σε προσωπικά θέματα του ζευγαριού, πόση αναστάτωση φέρνουν στη δομημένη ζωή δύο νέων ανθρώπων!
Θυμάμαι κάποτε ένα νέο ζευγάρι που ήρθε στο γραφείο μου ζητώντας συμβουλές για την απόφασή τους να χωρίσουν. Ο λόγος που ανέφερε η γυναίκα ήταν «η απιστία του συζύγου» της. Εκείνος παραδέχθηκε το γεγονός λέγοντας ότι «μετά τη γέννηση του παιδιού τους και επί ένα χρόνο, η σύζυγος του κοιμόταν στο συζυγικό τους κρεβάτι με τη μαμά της και το μωρό, ενώ εκείνος στον καναπέ του σαλονιού»!
Χτίζοντας μια σχέση σιωπής:
Η σιωπή αποτελεί μια «βολική» επιλογή που οδηγεί στην αναβολή της αντιμετώπισης του προβλήματος. Όταν ο ένας ρωτάει τον άλλο «πως είσαι;» το μεσημέρι που βρίσκονται μαζί και παίρνει απάντηση: «όπως πάντα» ή «πώς θες να είμαι δηλαδή» φαίνεται ότι η σχέση είναι σε φθορά. Συχνά η αποξένωση παίρνει το ρόλο της συντροφικότητας και οδηγεί σε μια τυπική συνύπαρξη, όπου οι δύο σύζυγοι απλά συμβιώνουν και μοιράζονται ένα «ψυχρό σπίτι».
Τυπικοί και αδιάφοροι διάλογοι, χωριστά κρεβάτια, σπάνιες σεξουαλικές επαφές, χωριστά πορτοφόλια. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται θέλουν να μοιράζονται και τις εντάσεις και την καθημερινότητα τους. Αν δεν επικοινωνούμε δεν μπορούμε να ξέρουμε τι περνάει ο άνθρωπός μας. Ο καθένας μπορεί να έχει δικά του σοβαρά θέματα που τον απασχολούν και τον απομονώνουν. Κλεινόμαστε στις σκέψεις μας κι αφήνουμε στην άκρη το σύντροφό μας, ίσως και να σκεφτόμαστε ότι έτσι τον προστατεύουμε από δυσάρεστα συναισθήματα. Στην πραγματικότητα όμως έχει ξεκινήσει το χτίσιμο του τοίχου και της απόστασης ανάμεσά μας. Όταν δύο άνθρωποι μοιάζουν ξένοι στο ίδιο σπίτι τότε αναπόφευκτα βιώνουν κάποιες ιστορίες. Μπορεί να υπάρχει ένταση μπορεί και αδιαφορία. Ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και λειτουργούν πλέον ως συγκάτοικοι και όχι ως ζευγάρι!
Είμαστε ζευγάρι θα πει πως καθένας από τους δυο δε θα αισθανθεί ποτέ μόνος. Όταν δύο άνθρωποι αποφασίζουν να είναι μαζί, τότε μοιράζονται και τις σκέψεις και τα προβλήματα και τα άγχη τους. Δεν αφήνουμε το σύντροφό μας να χαθεί μόνος του στην καθημερινότητα αλλά βρισκόμαστε δίπλα και του λέμε: «Είμαι εδώ για σένα».
Έχω γνωρίσει ζευγάρια που τρελαίνονται από αγωνία για το μέλλον των παιδιών τους, που δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τις δικές τους ανάγκες από αυτές των παιδιών τους, ζευγάρια που έμειναν προσηλωμένα στο μεγάλωμα των παιδιών τους και έχασαν παντελώς την επαφή μεταξύ τους. Τι κόστος θα πληρώσουν για το συμβόλαιο που συνυπέγραψαν; Ένα συμβόλαιο που γράφει πως στο βωμό του γονεϊκού ρόλου θα θυσιαστούν τα όνειρα, οι προσωπικές φιλοδοξίες, η χαρά, η ξεκούραση, η διασκέδαση! Με τον-την «σύζυγο», δεμένοι στον «ίδιο ζυγό» αγωνίστηκαν για να έχουν τα παιδιά τους τα πάντα. Ο καθένας έκανε ότι καλύτερο μπορούσε.
Δε χρειάστηκε να «γνωριστούν» να μιλήσουν όλα τα χρόνια που ανάλωσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Εκείνο όμως που δεν πρόβλεψαν είναι τι θα γίνει όταν πετάξουν και φύγουν τα παιδιά από κοντά τους. Πως θα αντιμετωπίσουν την άδεια φωλιά; Όταν κάποια μέρα γυρίσουν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον και ρωτήσουν: «Εσύ ποιος είσαι»; τότε θα αναρωτηθούν «Μα από πότε γίναμε δυο ξένοι»;
Πολλές έρευνες αποκαλύπτουν πως αυτό που φθείρει μια σχέση ή ένα γάμο δεν είναι οι μεγάλες διαφορές αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης τους. Το 69% των προβλημάτων είναι από τη φύση τους άλυτα και παντοτινά. Και ενώ τα προβλήματα δε φεύγουν ποτέ, τα ζευγάρια επιμένουν να τσακώνονται ως τα βαθιά γεράματα! Τα περισσότερα προβλήματα στα παντρεμένα ζευγάρια δε θα λυθούν ποτέ κι όμως ο ένας επιμένει ν’ αλλάξει το μυαλό του άλλου! Αυτό βέβαια δε θα συμβεί ποτέ γιατί σχεδόν όλες οι διαφωνίες βασίζονται σε θεμελιώδεις διαφορές, όπως οι αξίες, η παιδική ηλικία, η προσωπικότητα, το γονεϊκό περιβάλλον κλπ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κάθε τσακωμός είναι ένας ακόμα χαμένος χρόνος από τη ζωή τους.
Κατ’ αρχήν, για να καταφέρουμε να διορθώσουμε μια κατάσταση θα πρέπει να το θέλουμε και οι δύο. Συνήθως το αντιλαμβανόμαστε αφού έχει συμβεί και ή ψάχνουμε τρόπους να το διορθώσουμε όσο είναι νωρίς ή βλέπουμε πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.
Έτσι σας συμβουλεύω λοιπόν:
- Πριν παντρευτείτε σκεφτείτε το κοινό σας μέλλον σε 2-3 ή και σε 10 χρόνια ακόμη. Δεν είναι ανάγκη να κάνετε σχέδια για το σπίτι που θα χτίσετε, για ατέλειωτα ταξίδια ή για εξωπραγματικές δραστηριότητες. Προσγειωθείτε και επικοινωνήστε βαθιά οι δυο σας με προβολή στο μέλλον: Σκεφθείτε μαζί: Τι είναι αυτό που σας φοβίζει; Παράδειγμα: Μήπως ο-η σύντροφός σας είναι εξαρτημένος-η από ουσίες, αλκοόλ, χαρτοπαίγνια, παρέες ή και υπερβολική προσκόλληση με την πατρική οικογένεια; Μήπως πρέπει να συγκατοικήσετε στην οικογενειακή πολυκατοικία; Συζητείστε τους φόβους σας πριν είναι αργά! Δυστυχώς, έχει παρατηρηθεί ότι πολλά ζευγάρια με την πρώτη κρίση παντρεύονται κι αν είναι ήδη παντρεμένοι προχωρούν και κάνουν παιδιά ή αγοράζουν σπίτι με το σκεπτικό ότι θα βελτιώσουν τη σχέση τους. Με βεβαιότητα σας λέω ότι σχεδόν ποτέ η γέννηση ενός παιδιού η αγορά ενός σπιτιού ή ενός αυτοκινήτου δε γεφυρώνει τις ήδη δυσλειτουργικές σχέσεις των συζύγων, μάλλον τις επιδεινώνει!
- Να γνωρίζετε, ότι τίποτα δεν είναι σταθερό, δεδομένο και αυτονόητο στις σχέσεις μας. Χρειάζονται φροντίδα και ανανέωση.
- Μην αναφέρεστε συνέχεια στις ανασφάλειες σας: Είμαι χοντρή, είμαι κοντούλα, έχω απαίσια μύτη και χρειάζομαι επέμβαση! Μην αυτοσαρκάζεστε. Στους άνδρες αλλά και στις γυναίκες αρέσουν τα άτομα με υψηλή αυτοπεποίθηση.
- Σεβασμός στον χρόνο του-της και στην κούραση του κάθε μέρα. Μη λύνετε τις διαφορές σας μόλις επιστρέφετε από τη δουλειά και πολύ περισσότερο μπροστά σε τρίτους. Θα αποτύχετε!
- Μην κάνετε τη γκρίνια, συνήθεια. «Πρέπει να μιλήσουμε» λέμε συχνά και συνήθως όταν είμαστε εκνευρισμένοι. Μπορεί να θέλετε να μιλήσετε αλλά δε χρειάζεται να τον-την προειδοποιείτε. Δημιουργείτε έτσι μόνον ανασφάλειες με αποτέλεσμα να πάρει αμυντική θέση εξ αρχής. Αν πραγματικά θέλετε να μιλήσετε περιμένετε την κατάλληλη στιγμή, το σωστό timing και ποτέ το βράδυ στο κρεββάτι. Είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή.
- Μην έχετε εμμονές με το ρόλο σας. «Η γυναίκα στο νεροχύτη, εγώ στα μαστορέματα». Βοηθώ και συμμετέχω σε όλα.
- Πολλές φορές βγάζοντας την αγανάκτησή μας αναφέρουμε: «Καλά μου τα ‘λεγε εμένα η μάννα μου ή οι φίλοι μου, πως είσαι τεμπέλης, εγωιστής, ιδιότροπος, τσιγκούνης». Δεν υπάρχει τίποτα πιο υποτιμητικό και μειωτικό γι’ αυτόν, μαθαίνοντας ότι στην αντίληψη τρίτων είναι ανίκανος και άχρηστος. Η σχέση σας θα μετατραπεί σε πεδίο μάχης ή θα οδηγηθεί στην αίθουσα ενός δικαστηρίου.
- Όταν σας ρωτάει: «Μα τι συμβαίνει, τι έχεις»; Η κλασσική απάντηση είναι: «Μια χαρά είμαι» «Τίποτα δεν έχω» «Τι βλέπεις δηλαδή». Αυτό δε βοηθάει καθόλου, αρπάξτε την ευκαιρία και μιλήστε του-της, μονάχα ελέγξτε το θυμό σας.
- Μην εμπλέκετε τρίτους στη σχέση σας. Φίλοι και συγγενείς δεν είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι. Τελευταία παρατηρώ στο facebook νέες γυναίκες να ζητούν συμβουλές και να εκθέτουν τα προβλήματα τους και μάλιστα επώνυμα. Πόσο λάθος κάνουν!! Μιλήστε απευθείας στο-στη σύντροφό σας και βρείτε μαζί τη λύση.
- Μη μπαίνετε σε συγκρίσεις: Σε μια σχέση ο ένας αποδέχεται τον άλλο όπως είναι και δε συγκρίνει τη σχέση του με αυτή των φίλων, συγγενών, συναδέλφων. Τονίστε του-της πόσο καλά τα καταφέρνει σε κάποια δραστηριότητα και μην είστε συνεχώς επικριτικοί. Τα παράπονα επιτρέπονται. Η κριτική όμως είναι επίθεση προς τον άλλο. Η επίθεση που κάνουμε στο σύντροφό μας δεν αναφέρεται στη συμπεριφορά του αλλά στο χαρακτήρα του.» Είσαι αδιάφορος για το σπίτι» του λέμε γιατί δεν έβγαλε έξω τα σκουπίδια. Μήπως όμως, απλά το ξέχασε;
- Η άρνηση, του να λυθεί το πρόβλημα άμεσα, όταν βρίσκετε δικαιολογίες του τύπου «δεν παίρνει από λόγια», «δεν με καταλαβαίνει», «του τα ‘χω πει χίλιες φορές κι όλο τα ίδια» είναι σαν να θέλετε να αποστασιοποιηθείτε από τη σχέση συναισθηματικά και τελικά μόνον απομακρύνεστε.
- Κάντε μια επανεκκίνηση σας παρακαλώ και βάλτε προτεραιότητες και κανόνες στην καθημερινότητά σας.
- Τελειώνω με το δικό μου απόσταγμα σκέψης: «Η καλή αγάπη αποδέχεται και τις σκιές του άλλου».
Πηγή: diplasou.gr
