Σαν σήμερα, στις 17 Μαρτίου του 1988, αυτοκτονεί, στα Εξάρχεια της Αθήνας, ο Νικόλας Άσιμος.
Μέχρι τις μέρες μας, θεωρείται εκ των πιο αντισυμβατικών μουσικών που έδρασαν ποτέ στον ελλαδικό χώρο.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 20 Αυγούστου του 1949. Μεγάλωσε, ωστόσο, στην πόλη της Κοζάνης. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Ασημόπουλος.
Ο Νικόλας Άσιμος συνέθεσε -κι ερμήνευσε- ροκ αλλά και λαϊκά τραγούδια - κυρίως - με πολιτικό στίχο.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του αντιμετωπιζόταν συχνά ως περιθωριακός, ενώ η τέχνη του θεωρήθηκε από τους ειδήμονες της Τέχνης (sic) ως «προκλητική».
Το 1967, ο 18χρονος - τότε - Άσιμος εισάγεται στη Φιλοσοφική του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Στη Θεσσαλονίκη ξεκινά να ασχολείται με το θέατρο, αλλά και με τη μουσική, καθώς αγοράζει την πρώτη του κιθάρα και ξεκινά να παίζει ως αυτοδίδακτος.
Το 1973 εγκαταλείπει τις σπουδές του και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Ξεκινά να παίζει στις μπουάτ της Πλάκας, συνεργαζόμενος, μεταξύ άλλων, με τους Πάνο Τζαβέλλα, Θανάση Γκαϊφύλλια, Γιάννη Ζουγανέλη και Σάκη Μπουλά.
Δύο χρόνια μετά κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών, ο οποίος περιείχε δύο τραγούδια: το «Μηχανισμό» και το «Ρωμιό». Είχε μια κόρη, την οποία απέκτησε εκτός γάμου το 1976.
Τον Οκτώβριο του 1977 συλλαμβάνεται κατηγορούμενος ως ηθικός αυτουργός για ταραχές που ξέσπασαν στην Αθήνα με αφορμή τον θάνατο μελών της RAF σε φυλακές της Δυτικής Γερμανίας, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 1978 έως τον Μάρτιο του 1987 κυκλοφόρησε συνολικά οκτώ παράνομες κασέτες, τις οποίες διακινούσε ο ίδιος στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, όπου έμενε.
Τον Απρίλιο του 1987, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδά πέντε τραγούδια του Άσιμου στον δίσκο του «Χαιρετίσματα», σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Τον ίδιο χρόνο, ο Άσιμος κατηγορήθηκε για τον βιασμό μιας κοπέλας και παραπέμπεται σε δίκη.
Αυτή ήταν η -κύρια- αιτία για την ψυχολογική κατάρρευση του καλλιτέχνη, ο οποίος αυτοκτόνησε στις 17 Μαρτίου του 1988: Κρεμάστηκε από σωλήνα ύδρευσης, στο μαγαζόσπιτό του, στην οδό Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια.
Ήταν 39 ετών.
Στις μέρες μας, ο Άσιμος αναγνωρίζεται ευρέως από όλο το φάσμα της Αναρχίας και της Αριστεράς κι έχει σχεδόν "αγιοποιηθεί" για τον εν λόγω χώρο.
Κατά τη διάρκεια του σύντομου βίου του, κυνηγήθηκε ανελέητα από τη χούντα και την αστυνομία. Μπήκε ωστόσο στο στόχαστρο των κομμουνιστών, αλλά και αναρχικών.
«Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θ' ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα 'μαι πια εγώ. Θα 'ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τη χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν. Όσο υπήρχα με φοβόσουν. Όσο υπήρχα δε με άντεχες. Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ. Είναι καλύτερο ν' αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με τη φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαινόταν γελοίο».
