Η Χρύσα Παπά είναι μια από τις πιο επιτυχημένες Ελληνίδες ηθοποιούς της νέας γενιάς. Με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σίριαλ που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από το τηλεοπτικό κοινό - από τα “Μυστικά της Εδέμ” ως το “Τατουάζ” και τώρα τη “Γη της ελιάς” - ως τον κινηματογράφο και το θέατρο, στο οποίο τώρα αναμετράται με την ιστορία της ρίζας της αλλά κι ολόκληρης της χώρας.
Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του εμβληματικού μυθιστορήματος του Γιάννη Καλπούζου “Σέρρα - Η ψυχή του Πόντου”, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη. Το έργο ανεβαίνει για μια και μοναδική παράσταση στη σκηνή του Πολιτιστικού Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου αύριο Σάββατο και μ’ αυτή την αφορμή μιλήσαμε με τη Χρύσα Παπά, επιβεβαιώνοντας πως όσο ψηλά κι αν πετά, τα βήματά της είναι στέρεα και την οδηγούν στο φως...
“Σέρρα - Η ψυχή του Πόντου”... ένα απίστευτο βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου! “Χωράνε” οι 640 σελίδες του και κυρίως όσα περιγράφει σε μια θεατρική παράσταση;
«Είχαμε τη χαρά τη θεατρική διασκευή να την κάνει ο ίδιος ο συγγραφέας του μυθιστορήματος. Πράγματι είναι ένα πολύ μεγάλο και φυσικά σπουδαίο μυθιστόρημα, και αυτό που έχει καταφέρει ο ίδιος και όλοι μας είναι να διατηρήσουμε την κεντρική ιστορία ακέραιη. Τα πιο σημαντικά του μυθιστορήματος λέγονται και αυτό ήταν το μέλημά μας».
Δεν είναι εύκολα τα γεγονότα που περιγράφονται πόνος, ξεριζωμός, θάνατος... Κι είναι νωπές ακόμα οι μνήμες. Πληγώνουν. Προβληματιστήκατε για το αν πρέπει ή θέλετε να ανεβάσετε αυτό το έργο;
«Πρόκειται για μια ιστορία οικογενειακή και ερωτική που ξετυλίγεται από το 1915 έως το 1962. Παρουσιάζομαι στη σκηνή ως η Λεμονιά, η κόρη του πατέρα της ιστορίας, για να αφηγηθώ την ιστορία του πατέρα μου. Αφηγούμενη, λοιπόν, την ιστορία, υποδύομαι 12 διαφορετικούς ρόλους, άνδρες, γυναίκες, Έλληνες και ξένους. Βλέπουμε πώς η ζωή αυτών των ανθρώπων επηρεάζεται από όσα συμβαίνουν γύρω τους, τα οποία είναι πολύ σκληρά. Γιατί τα χρόνια αυτά έχουν μέσα τη Σφαγή των Αρμενίων, τη Γενοκτονία των Ποντίων και τα βασανιστήρια των Ποντίων στη Σοβιετική Ένωση. Είναι μια ιστορία γεμάτη έρωτα, τρυφερότητα και συγκίνηση και ταυτόχρονα γεμάτη σκληρότητα και βία. Είναι μια ιστορία που γιορτάζει το μεγαλείο της ζωής και της ανθρωπιάς, που όμως συναντούμε και πολλή απανθρωπιά. Ο συγγραφέας λέει μέσα στο βιβλίο του “Κοιτάς μπροστά, όταν δεν ξεχνάς από πού έρχεσαι”. Γι’ αυτό συμμετέχω σε αυτή την παράσταση. Δεν προβληματίστηκα καθόλου αν θα παίξω σε αυτή την παράσταση ή όχι, ήθελα και θέλω να πω παντού αυτή την ιστορία».
Μπορεί η Ιστορία να ειπωθεί και κυρίως να διδαχθεί μέσα από τα βιβλία και το θέατρο;
«Φυσικά και μπορεί. Η τέχνη και δη το θέατρο είναι ένας υπέροχος τρόπος για να μάθει ο άνθρωπος, είτε αυτό είναι Ιστορία είτε για να έρθει σε επαφή με τα συναισθήματά του. Με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στα βιβλία. Συχνά στα βιβλία διαβάζουμε κάτι και μπορεί να το ξεχάσουμε. Όταν το ίδιο το δούμε μέσα από μια παραστατική τέχνη, τότε αποτυπώνεται αλλιώς στον νου και στην ψυχή μας».
Μια ηθοποιός - 12 ρόλοι... Πόσο εύκολο είναι να το κάνει κάποιος αυτό;
«Όλα γίνονται με πολλή δουλειά, αυτό πρεσβεύω εγώ. Έχουμε κάνει πολλή δουλειά με τον σκηνοθέτη, τον Σωτήρη Χατζάκη, στη διάρκεια των προβών και για μένα συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο παίζω αυτή την παράσταση. Προφανώς και παίζει ρόλο το ότι εργάζομαι στο θέατρο 22 χρόνια, φαντάζομαι ότι δε θα σας έδινα την ίδια απάντηση 15 χρόνια πριν...».
Στο μεταξύ, πέρα από το θέατρο, εσείς έχετε και την τηλεόραση και μάλιστα σε καθημερινό σίριαλ! Πώς τα προλαβαίνετε;
«Μου φαίνεται ότι πάλι την ίδια απάντηση θα σας δώσω. Με πολλή δουλειά και αθλητική πειθαρχία, μα πάνω απ’ όλα με πολλή αγάπη γι’ αυτό που κάνω. Είναι αλήθεια ότι είναι αρκετές οι ώρες εργασίας, αλλά αγαπώ όλα αυτά που κάνω και τα κάνω με μεγάλη χαρά».
Έχω την αίσθηση πως είστε πολύ τυχερή στο κομμάτι της τηλεόρασης. Τα σίριαλ στα οποία έχετε πρωταγωνιστήσει είναι όλα επιτυχίες, σωστά; Τι μπορεί να εξασφαλίσει την επιτυχία; Οι ηθοποιοί; Το σενάριο; Η σκηνοθεσία; Το κανάλι;
«Όλα αυτά που αναφέρατε και η τύχη. Είμαι πολύ τυχερή και έχω βρεθεί σε ωραίες δουλειές που αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο. Κατά τη γνώμη μου, για να γίνει κάτι επιτυχία δεν υπάρχει συνταγή, αλλά είναι σημαντικό να είναι καλή η ομάδα, γιατί η ομάδα φέρνει την επιτυχία. Και σε μια τέτοια περίπτωση, η ομάδα είναι το σενάριο, ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι που δουλεύουν πίσω από τις κάμερες και το κανάλι».
Πόσο διαφορετικό είναι να είσαι στη σκηνή μόνη με τους θεατές απέναντι και να είσαι στο γύρισμα με δεκάδες ανθρώπους γύρω σου, αλλά χωρίς θεατές;
«Είναι διαφορετικό πολύ, αλλά και πολύ ίδιο. Ίδιο ως προς τη διαδικασία του ηθοποιού. Είναι άλλος ο κώδικας στην τηλεόραση, αλλά η υποκριτική διαδικασία που ακολουθεί ο ηθοποιός είναι η ίδια».
Το βλέπετε το σίριαλ; Γενικά τις δουλειές σας τις βλέπετε μετά;
«Ναι, τη βλέπω τώρα τη “Γη της ελιάς”. Πάντα βλέπω τις σειρές στις οποίες συμμετέχω, γιατί μου αρέσει να το κάνω, και για μένα είναι ένας τρόπος να βελτιώνομαι».
Υπάρχει μια παράσταση, ένας ρόλος, ένα σίριαλ που να το “ζηλεύετε”; Που θα θέλατε να είστε μέρος του;
«Υπάρχουν κατά διαστήματα και παραστάσεις και σειρές και ρόλοι που βλέπω και τους θαυμάζω, χωρίς να μου έρχεται κάτι στον νου τώρα. Πάντα μου συνέβαινε αυτό, παρακολουθώ όσο μπορώ και θέατρο και σινεμά και σειρές, και στην Ελλάδα και του εξωτερικού. Πρώτα απ’ όλα γιατί μου αρέσει αυτός ο τρόπος ψυχαγωγίας, αλλά και γιατί μαθαίνω μέσω αυτής της διαδικασίας».
Σήμερα οι ηθοποιοί είστε σε αναβρασμό εξαιτίας του Προεδρικού Διατάγματος που “ρυθμίζει” θέματα των πτυχίων. Εξηγήστε μας λίγο τι αλλαγές φέρνει και σας οδηγεί στην αντίδραση; Τι σημαίνει για το επάγγελμά σας και για την προσφορά σας στον πολιτισμό;
«Οι ηθοποιοί και όχι μόνο εμείς, όλοι οι άνθρωποι των παραστατικών τεχνών, είμαστε σε αναβρασμό διότι το Προεδρικό Διάταγμα 85 υποβαθμίζει τις σπουδές μας. Έχω σπουδάσει διάφορα, ανάμεσα σε αυτά, εκτός από τη Δραματική Σχολή, αποφοίτησα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, που σημαίνει 4ετής φοίτηση. Στη Δραματική Σχολή, όπου ήταν 3ετής η φοίτηση, έχω να σας πω ότι ήταν πολύ πιο δύσκολη και απαιτητική αυτή η σπουδή. Αυτό που λέει λοιπόν αυτό το διάταγμα ξεκάθαρα είναι ότι ακυρώνει τις σπουδές μας και εξισώνει το πτυχίο μας με το απολυτήριο Λυκείου. Ο πολιτισμός και η τέχνη, κάθε μορφή τέχνης είναι η τροφή της ψυχής. Χωρίς την τέχνη ο άνθρωπος θα ήταν αγρίμι. Σε μια εποχή λοιπόν που όλα γύρω μας δείχνουν ότι θέλουν να γίνουμε οι άνθρωποι κατευθυνόμενοι - και δεν αναφέρομαι στην κυβέρνηση ούτε καν στη χώρα μας - η επίθεση στον πολιτισμό σηματοδοτεί πολλά...».
