Αντί για μπομπονιέρα, οι καλεσμένοι της βάπτισης των εγγονιών του δημοσιογράφου και συγγραφέα Νίκου Ψιλάκη είχαν την τύχη και τη χαρά να λάβουν ένα όμορφο παραμύθι με τον τίτλο «Το χάρτινο αστέρι»... Εννοείται, βέβαια, πως το παραμύθι το είχε γράψει ο ίδιος ο ευτυχής παππούς, ως μια «ειδική έκδοση αφιερωμένη», όπως ο ίδιος γράφει, «στη βάφτιση των εγγονιών μου Κωνσταντίνου και Μαρλέτας»... Για άλλη μια φορά λοιπόν, ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας εξέπληξε ευχάριστα τους συνανθρώπους του και, εν προκειμένω, τους ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της οικογένειας για τη βάπτιση των παιδιών.
Η εικονογράφηση φέρει την υπογραφή του Τάκη Μόσχου. Πρόκειται για μια πολυτελή έκδοση, που πραγματεύεται τα Χριστούγεννα δύο αγαπημένων αδελφιών και της οικογένειάς τους... Του Κωνσταντίνου και της Μαρλέτας!
«Ετοιμάζονταν να γιορτάσουν Χριστούγεννα στο σπίτι του Κωνσταντή και της Μαρλέτας. Ο πατέρας είχε στήσει ένα μεγάλο δέντρο στη μέση του σαλονιού και τα παιδιά είχαν αρχίσει να κρεμούν τα στολίδια στα κλαδιά του. Για ένα μόνο δεν είχαν φροντίσει: για το αστέρι που θα έμπαινε στην κορυφή. Εκείνο που έβαζαν κάθε χρόνο είχε σπάσει τα προηγούμενα Χριστούγεννα και το είχαν πετάξει.
- “Τι κρίμα!”, είπε η Μαρλέτα λυπημένη. “Ήταν τόσο φωτεινό το αστέρι μας”.
- “Αύριο θα αγοράσω ένα καινούργιο”, απάντησε η μητέρα.
Πετάχτηκε τότε ο Κωνσταντής, έβαλε τα χέρια στη μέση και είπε με ύφος που δε σήκωνε αντιρρήσεις:
- “Όχι, μαμά. Εγώ θέλω να το φτιάξω. Θα το βάψω με χρυσόχρωμα και θα φαίνεται σαν αληθινό”...».
Έτσι ξεκινάει το παραμύθι... Και συνεχίζεται με τον Κωνσταντή να βρίσκεται στο γραφείο του, να κλείνει τα μάτια του για να φανταστεί πώς θα φτιάξει το χάρτινο αστέρι. Και τότε να γίνεται το θαύμα, με το πιο όμορφο αστέρι του ουρανού να κατεβαίνει και να στέκεται απέναντί του... Να το βλέπει από το ανοιχτό παράθυρο και να το ζωγραφίζει...
Το παραμύθι είναι πολύ συγκινητικό... Περιγράφει, στη συνέχεια, την προσπάθεια των παιδιών να πετάξουν το χάρτινο αστέρι τους από τον Λόφο της Χαράς, δίπλα σε μια συνοικία με χαμόσπιτα, όπου ζούσαν πάμφτωχες οικογένειες προσφύγων... Τα αδελφάκια, αναζητώντας το αστέρι, θα χτυπήσουν πόρτες φτωχών ανθρώπων και θα πουν τα κάλαντα, ενώ το τραπέζι των ανθρώπων αυτών θα είναι άδειο και στο κρεβάτι θα κοιμούνται άρρωστα και πεινασμένα παιδάκια...
Κι ενώ στο τέλος θα πάψουν να αναζητούν το αστέρι τους, αυτό το χάρτινο πανέμορφο αστέρι, το παραμύθι θα τελειώσει ως εξής: «Όταν έφτασαν στο σπίτι τους τα δύο αδελφάκια, έτρεξαν στο παράθυρο. Το άνοιξαν και κοίταξαν ψηλά. Το φεγγάρι έλαμπε μαζί με τα αστέρια τριγύρω του. Ένα από αυτά ήταν πιο λαμπερό και πιο μεγάλο.
- “Θα είναι το δικό μας”, ξεφώνισαν χαρούμενα τα παιδιά. “Το δικό μας! Και βρίσκεται πάνω από εκείνη τη μικρή γειτονιά με τα χαμόσπιτα”.
Ο Κωνταντής έπιασε την αδελφούλα του τρυφερά από το χέρι.
- “Αύριο το βράδυ θα ξαναπάμε. Να είσαι σίγουρη ότι ένα αστέρι θα μας οδηγήσει μέχρι εκεί. Το δικό μας αστέρι”»!
