Σαν σήμερα 18 Φεβρουαρίου 1883, γεννιέται ο Νίκος Καζαντζάκης

Κρήτη
Σαν σήμερα 18 Φεβρουαρίου 1883, γεννιέται ο Νίκος Καζαντζάκης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες πεζογράφους

Ο Νίκος Καζαντζάκης, ένας από τους μεγαλύτερους και πολυγραφότατους Έλληνες πεζογράφους γεννήθηκε σαν σήμερα, 18 Φεβρουαρίου, του 1883.

Γεννήθηκε στο χωριό Κρυονέρι του Μυλοποτάμου, Ασυρώτοι όπως ονομάζονταν κατά τον παρελθόν. Εκεί ήταν το πατρικό σπίτι,  της πολυαγαπημένης μάνας του.

«Χειμώνας ήτανε και θυμούμαι το γαμπρό μου, τον Ψωμή, που ήρθενε στο χωριό να δει την αμπλά μου τη Μαρία που ήτανε γεννημένη, είχε ντου κάμει αρσενικό κοπέλι, κι ήτανε όλο χαρές».

Κάπως έτσι θυμάται ο Νίκος Σκουραδάκης, τις περιγραφές του αδελφού της μάνας του Καζαντζάκη, Ζαχαρία, τη στιγμή που έφθασε ο Καπετάν Μιχάλης στο χωριό για να αντικρύσει πρώτη φορά το νεογέννητο γιό του, Νίκο.

Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος της οικογένειας. Μετά από αυτόν, γεννήθηκαν η Αναστασία, η Ελένη και ο Γιώργος, που πέθανε σε βρεφική ηλικία.

Ο πατέρας, Μιχάλης Καζαντζάκης ήταν έμπορος και κτηματίας, καταγόταν από το χωριό Βαρβάροι (σημερινή Μυρτιά) της επαρχίας Πεδιάδος Ηρακλείου. «Άγριος και βαρύς άντρας», αυταρχικός και αυστηρός.

Αντιστάθμισμα στην πατρική αυστηρότητα, θα είναι η μητρική στοργή. «Άγια γυναίκα» χαρακτηρίζει ο Καζαντζάκης τη μητέρα του, τη Μαρία Χριστοδουλάκη, που καταγόταν από το χωριό Ασυρώτοι της επαρχίας Μυλοποτάμου Ρεθύμνης.

Μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόσοφος. Ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τεράστιο έργο.

Κέρδισε παγκόσμια φήμη σεβασμό και αναγνώριση. Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ο πιο μεταφρασμένος σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας σε όλο τον κόσμο.

Το σεβόντουσαν και τον εκτιμούσαν  παντού.  Έκτος από την χώρα του που τον πολέμησαν, πολιτικοί και εκκλησία.  

Το ανήσυχο πνεύμα του, οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και τα φιλοκομμουνιστικά του φρονήματα τον κατέστησαν στόχο.

Πολιτικό και θρησκευτικό. Ο Νίκος Καζαντζάκης ποτέ δεν ζήτησε να γίνει αρεστός. Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο ήταν διχασμένη και η ουμανιστική πένα του Καζαντζάκη ενοχλούσε.  

Στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα, το προοδευτικό του πνεύμα δεν χωρούσε. Η αιχμηρή του πένα δεν ήταν καλοδεχούμενη  από τον βαθύ συντηρητισμό και το σκοτάδι του διχασμού. 

Τα αριστουργήματα του μεγάλου Λογοτέχνη που αναγνωρίστηκαν και μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες, ενοχλούσαν την ελληνική εκκλησία. Που το απειλούσε με αφορισμό.

Το 1946, η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών πρότεινε τον Kαζαντζάκη μαζί με τον Σικελιανό για το Βραβείο Nόμπελ. Η υποψηφιότητά του, όμως, πολεμήθηκε από συντηρητικούς και αντιδραστικούς πολιτικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους.

Τα τελευταία του χρόνια τα έζησε «αυτοεξόριστος» στη Γαλλία.

Ο Νίκος Καζαντζάκης νοσηλεύτηκε με λευχαιμία στην Κοπεγχάγη της Δανίας και το Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου τελικά κατέληξε στις 26 Οκτωβρίου του 1957 σε ηλικία 74 ετών.

Η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα, η  Ελένη Καζαντζάκη ζήτησε από την Εκκλησία της Ελλάδος να τεθεί η σορός του σε λαϊκό προσκύνημα, επιθυμία την οποία ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Θεόκλητος απέρριψε. Έτσι, η σορός του συγγραφέα μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο.  Ο ανεπιθύμητος νεκρός μεταφέρθηκε στον μητροπολιτικό ναό του Ηρακλείου, χωρίς εκκλησιαστική τελετή.

Οι συμπατριώτες του όμως  τον τίμησαν ιδιαιτέρως. Η ταφή του έγινε στην Τάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα βενετσιάνικα τείχη τού Ηρακλείου, γιατί η ταφή του σε νεκροταφείο απαγορεύτηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News