Αλήθεια ξέρετε ποιος είναι ο μερακλής; Όχι, όχι δεν αναφέρομαι σ’ αυτόν που έχει μεράκι, γι’ αυτό που κάνει, αλλά στο γέρο φουστανελοφόρο Δημήτριο Στεργιόπουλο που είχε το παρατσούκλι μερακλής, γιατί τον μερακλή δεν τον κάνουν μόνο τα νιάτα. Όπως λέει και η μαντινάδα: «Σα είν’ ο γέρος μερακλής λεβέντης πάντα μένει, πατεί της γης κι αυτή ρωτά ποιος είναι που διαβαίνει».
Γι' αυτόν το μερακλή λοιπόν θέλω να σας πω που γεννήθηκε το 1845 στη Φτέρη Λαμίας. Έζησε τη δυσαρέσκεια του λαού κατά την πολιτική του Όθωνα, του πρώτου βασιλιά του σύγχρονου ελληνικού κράτους, την έξωση του αλλά και την μετέπειτα εκλογή του βασιλιά Γεωργίου Α. Για τέτοιες εμπειρίες και βιώματα μιλάμε. Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά και γιατί μερακλής; Θα καταλάβετε!
Το 1865 τράβηξε κλήρο και εντάχθηκε στο τάγμα των Ευζώνων. Ήταν δηλαδή ένα τσολιάς, ένας επίλεκτος στρατιώτης του ελληνικού στρατού, ένα σύμβολο γενναιότητας για τον ελληνικό λαό. Από την περηφάνια του, εμφανίστηκε στην πλατεία του χωριού με την κοντή ευζωνική φουστανέλα, το φέσι μάλιστα το είχε βάλει στραβά για να φαίνονται και οι κατσαρές του αφέλειες.
Ο Δημήτριος Στεργιόπουλος όποτε ετοιμαζόταν ξεχνούσε τον χρόνο. Με όρεξη φρόντιζε την παραδοσιακή φορεσιά του και με καμάρι περιποιούνταν το μεγάλο του μουστάκι. Η επιμέλεια και η αφοσίωση του αυτή, στάθηκε αφορμή για το παρατσούκλι «μερακλής». Στην πορεία μάλιστα των χρόνων το πραγματικό του όνομα ξεχάστηκε. Το παρατσούκλι «μερακλής» τον ακολούθησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Πέρα από το παρατσούκλι του τώρα αξίζει να σας πω και για την ζωή του. Πραγματικός γόης. Σαν αστραπή έμπαινε στις καρδιές των γυναικών. Στη μνήμη του είχε πολλές μα στην καρδιά και τη ζωή του καμία.
Τα γεροντικά του χρόνια τα έζησε σε μια κοινωνία με ευρωπαϊκό ντύσιμο, γραβάτες, παπιγιόν και καπέλα. Ο ίδιος ήταν μια γραφική φιγούρα που περιφερόταν στο Ζάππειο. Μόνος, γερασμένος και αλκοολικός έζησε μέσα στην παλιά ξύλινη πύλη του φύλακα μέχρι που έκλεισε τα μάτια του.
