Μια σπάνια συνέντευξη έδωσε στη “Νέα Κρήτη” ο Γιώργος Μπούνιας, συντηρητής έργων τέχνης-αρχαιοτήτων και εικαστικός. Είναι ένας αρκετά ταλαντούχος άνθρωπος, ο οποίος χαράσσει την πορεία του στον δύσκολο δρόμο της Τέχνης. Ο ίδιος σπούδασε στην Ιταλία και συγκεκριμένα στη Φλωρεντία, ενώ είναι και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος. Πραγματοποίησε την πρακτική του άσκηση στο Βατικανό, ενώ έχει επιμεληθεί τα σκηνικά σε πολλές θεατρικές παραστάσεις με γνωστούς ηθοποιούς. Έχει ένα συγκλονιστικό βιογραφικό, παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Η “Νέα Κρήτη” τον βρήκε στο Ηράκλειο να κάνει διακοπές. Μίλησε για το Βατικανό, λέγοντας: «Ψάχνοντας να κάνω την πρακτική μου άσκηση, έφυγα και πήγα στο Βατικανό. Την πραγματοποίησα μέσα από το πρόγραμμα “Da Vinci”. Τα πράγματα ήταν εκεί αρκετά περιορισμένα. Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Ήταν ένα όνειρο ζωής. Πραγματικά, σε κατακλύζει ένα δέος γιατί αισθάνεσαι “λίγος” απέναντι στο μεγαλείο της τέχνης. Σε ταξιδεύει».
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Γιώργου Μπούνια; «Η πρακτική μου άσκηση αποτέλεσε μια μεγάλη εμπειρία για μένα. Δεν το περίμενα ούτε στα τρελά μου όνειρα. Ήμουν σκηνογράφος. Αν και δε το είχα σπουδάσει, ο σκηνοθέτης ήθελε την προσέγγισή μου πάνω σε αυτό. Ξεκινήσαμε με τον “Αγαμέμνονα”, όπου πρωταγωνίστησε η Λυδία Πρωτοψάλτη. Έπειτα, πήγαμε με τον “Γλάρο” του Τσέχοφ, όπου συμμετείχαν ηθοποιοί όπως τον Κλέοντα Γρηγοριάδη. Όλα αυτά έγιναν κάτω από τη σκεπή του Θεάτρου Κουν. Επίσης, έκανα μια γρήγορη συνεργασία με τον Σταμάτη Φασουλή στις ποιητικές βραδιές που έκανε. Ήταν μια σημαντική περίοδος της ζωής μου. Τα σκηνικά ήταν καθαρά εικαστικά κατασκευάσματα. Η κριτική που εισέπραξε ήταν πάρα πολύ καλή. Ήταν ένα εφόδιο. Πρόσεχα τι μου έλεγαν. Ήμουν πολύ δεκτικός. Είχα τις προτάσεις μου, ωστόσο», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Στο ερώτημα εάν γεννιέσαι ή γίνεσαι καλλιτέχνης, ο κ. Μπούνιας απαντάει: «Ο ένας χαρακτηρισμός ενισχύει τον άλλο. Θέλει δουλειά. Εάν δε δουλέψεις, δε βρεθείς με τους σωστούς ανθρώπους ή δε υπάρξει η κατάλληλη χρονική συγκυρία, δε θα μπορείς να εξελιχθείς. Όσο κι αν είναι έμφυτο το χάρισμα του καλλιτέχνη, πρέπει να δουλέψεις. Πάρα πολλοί είναι οι καλλιτέχνες. Το ζήτημα είναι η επικοινωνία με το Εγώ μας. Αυτό μας χαρακτηρίζει στο τέλος».
Ιταλία ή Ελλάδα;
«Η Ιταλία έχει προχωρήσει σε επίπεδο αισθητικής. Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι πως εδώ δεν έχουμε ανεπτυγμένη αισθητική. Στην Ιταλία υπάρχει Παιδεία. Ο κόσμος μεγαλώνει μαζί με την Τέχνη. Οι Ιταλοί δε σκεπάζουν την Τέχνη. Ίσα-ίσα ξέρουν την ιστορία τους και ζουν από αυτή. Μιλάμε για εποχές όπου η Ελλάδα δεν μπορούσε να μεγαλουργήσει. Είναι η περίοδος της Αναγέννησης, όπου εμείς ήμασταν πίσω. Η Ιταλία είναι μπροστά. Από την άλλη, όμως, εμείς ακολουθούμε. Αλλά το κοινό στην Ελλάδα είναι συγκριτικά μικρότερο μ’ εκείνο της Ιταλίας».
«Το να είσαι καλλιτέχνης δε σημαίνει πως πρέπει να έχεις τελειώσει αποκλειστικά τη Σχολή Καλών Τεχνών. Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές σχολές. Στην Ελλάδα, όταν λες πως είσαι εικαστικός, το μυαλό μας πάει στο Γυμνάσιο, διδάσκοντας Καλλιτεχνικά. Δεν είναι όμως έτσι», απαντάει ο κ. Μπούνιας.
Όσον αφορά στο αγαπημένο του χρώμα, υπογραμμίζει: «Το βαθύ μπλε είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Δεν είναι όμως απαραίτητα καλοκαιρινό χρώμα. Είναι πολύ ελληνικό. Με ηρεμεί. Είναι καθαρό και τίμιο χρώμα. Υπάρχει στον ουρανό και στη θάλασσα. Είναι αισιόδοξο χρώμα και φωτίζει».
Εικαστική έκφραση - Ζωγραφίζοντας πάνω σε κρανία...
Μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Μπούνιας ανέφερε: «Εκφράζομαι εικαστικά μέσα από ομάδες. Είμαι στην ομάδα του “Μικρού Παρισιού” στην Αθήνα. Ο Δήμος Αθηναίων βοηθάει. Το εγχείρημα πήγε εξαιρετικά και κατά καιρούς κάνουμε εκθέσεις. Και εγώ ξεκίνησα φέτος με την ατομική μου έκθεση, όπου μιλάμε για ζωγραφική πάνω σε κρανία. Ο τρόπος που τα έστησα και τα φιλοτέχνησα ήταν πάνω σε κρανία. Τώρα, πάμε γι’ άλλα. Θα πάμε τώρα σε καμβά. Λαμβάνοντας υπόψη την καραντίνα, την αποχή, τις κοινωνικές σχέσεις, θα προσπαθήσω να τα προσαρμόσω στην εικαστική μου νοοτροπία. Ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει συναισθηματικό κόσμο και να εκφράζεται μέσω αυτού. Ειδάλλως θα μιλούσαμε για αποστειρωμένη ζωγραφική. Ο καλλιτέχνης πρέπει να καταλάβει το πρόβλημα στο σύνολό του και έπειτα να το εξωτερικεύσει μέσω της ζωγραφικής του».
Ποιον καλλιτέχνη θαυμάζει; «Θαυμάζω ιδιαίτερα τον Γιάννη Κουνέλλη, που διακρίθηκε στη Γλυπτική. Ζωγράφισα κάποια έργα του. Μου άρεσε ο τρόπος που τα σχεδίαζε και κατόπιν τα περνούσε στη Γλυπτική. Από τους κλασικούς, μου αρέσει η περίοδος της Αναγέννησης», καταλήγει.
