Αλώνες Ρεθύμνου: Το χωριό του ήρωα της Πόλης συνέχισε να βγάζει ήρωες!

Πολιτισμός
Αλώνες Ρεθύμνου: Το χωριό του ήρωα της Πόλης συνέχισε να βγάζει ήρωες!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τον παπά Λευτέρη Νουφράκη, τον μοναδικό που λειτούργησε το 1919 στην Αγιά Σοφιά, ακολούθησαν ο παπά Γιάννης Αλεβυζάκης, ο Εμμανουήλ Θεοδωράκης αλλά και οι συνεργάτες του Πάτρικ Λη Φέρμορ στην απαγωγή Κράιπε...

Κάποτε μου έλεγε ο  παππούς μου για ένα αληθινό παραμύθι που γράφτηκε στην Πόλη και την Αγιά Σοφιά και για ένα χωριό στην πιο άγνωστη περιοχή του νομού Ρεθύμνου που από τις πηγές του Κρυονερίτη εκτός από νερό... αναβλύζει η κρητική λεβεντιά σε όλο της το μεγαλείο!

Στα δυτικά του Ρεθύμνου, βρίσκεται η εντυπωσιακή Αργυρούπολη, που δεν σε αφήνει εύκολα να την αποχωριστείς περνώντας από εκεί και πίνοντας από το νερό που αναβλύζει ανάμεσα στα δέντρα.

Ωστόσο στο δικό μας ταξίδι μια δροσερή μέρα του Ιουλίου προορισμός μας ήταν το νερό του Κρυονερίτη, νότια και πιο ανατολικά στο νομό Ρεθύμνου. Στις Αλώνες που γέννησαν τον ήρωα  αρχιμανδρίτη Ελευθέριο Νουφράκη.

Γιος ηρωικού προσώπου, βαφτίστηκε Εμμανουήλ αλλά είχε μέσα του μια φλόγα που έκαιγε. Το μακρινό 1919 σε ταξίδι για τη μακρινή Ουκρανία ο διοικητής του 34ου Συντάγματος Πεζικού, Χρήστος Τσολακόπουλος, επέτρεψε μια ομάδα ανθρώπων να εξέλθουν από το πλοίο για να επισκεφθούν τον τοποτηρητή του θρόνου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Μητροπολίτη Προύσσης Δωρόθεο.

Πριν όμως οδηγηθεί προς το Φανάρι, η ομάδα των Ελλήνων αξιωματικών επέλεξε την Αγιά Σοφιά αφού το ζήτησε ο παπά Λευτέρης. Όλα τα μέλη της ομάδας με αποφασιστικές κινήσεις μπαίνουν στον επιβλητικό ναό κάνοντας τον σταυρό τους, με τον Παπα-Λευτέρη να αναφωνεί: «Εισελεύσοµαι εις τον οίκον Σου, προσκυνήσω προς Ναόν Αγιόν Σου εν φόβω...».

Όταν όμως στο σημείο έφτασαν Τούρκοι αρχικά έμειναν με το στόμα ανοικτό! Στη συνέχεια όμως άρχισαν να κινούνται με απειλητικές διαθέσεις, με το κλίμα να ηλεκτρίζεται επικίνδυνα για τους τέσσερις Ελληνες αξιωματικούς και τον Παπα-Λευτέρη με το «Δι’ ευχών».

Η… τουρκική επίθεση δεν άργησε να έρθει! Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας-που ήταν η συνέχεια από τη διακοπή της άλωσης του 1453(!)-και όση ώρα ο Παπα-Λευτέρης μάζευε τα πράγματά του, ομάδα Τούρκων κινήθηκε απειλητικά κατά των Ελλήνων.

Υπήρξε όμως παρέμβαση Αγγλων και Γάλλων στρατιωτικών που ήταν μέσα στην Αγια-Σοφιά, αλλά και ενός Τούρκου αξιωματικού που συγκράτησε τον όχλο! Βλέπετε η επίθεση εναντίον πέντε Ελλήνων αξιωματικών μέσα στην Αγια-Σοφιά, την ίδια ώρα που στα ανοιχτά του Βοσπόρου ήταν αγκυροβολημένες δύο Ελληνικές Μεραρχίες και η Κωνσταντινούπολη βρισκόταν υπό την επικυριαρχία των Συμμάχων θα δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα στην Τουρκία που εκείνη την εποχή ήταν στην πλευρά των ηττημένων!

Όταν η Μελίνα Μερκούρη θύμισε παπα Νουφράκη...

Επιτρέψτέ μου κλείνοντας να αφιερώσω αυτό το κείμενο στη μνήμη του παπά Νουφρακη αλλά και της Μελίνας Μερκούρη που όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού δεν δίστασε να ψάλλει την Υπερμαχω Στρατηγό μέσα στην Αγιά Σοφιά στην Πόλη και μπροστά στον Τούρκο ομόλογό της αλλά και να θυμηθώ τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο που είχε ζητήσει το ίδιο από την αποστολή της ΑΕΚ το 2004 με προπονητή τοτε τον Φερνάντο Σάντος, όταν η Ένωση είχε επισκεφτεί το Πατριαρχείο στο πλαίσιο του εορτασμού 80 χρόνων από την ίδρυση της. Ήμουν εκεί τότε και είδα ακόμα και φανατικούς οπαδούς να ακολουθούν τον Βαρθολομαίο και να μοιάζουν οι στιγμές με μικρό θαύμα...

Η επίσκεψη των οπαδών της ΑΕΚ στις Αλώνες

Και όμως ο παπά Λευτέρης Νουφράκης από πολλούς είχε ξεχαστεί. Άλλοι πάλι δεν ήξεραν την αληθινή ιστορία που σήμερα θα ήταν βγαλμένη από τη φαντασία πολλών με καταγωγή από την Πόλη, τη Μικρασία και τον Πόντο.

Οι οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ στο Ηράκλειο (ORIGINAL 21) με πρόταση του αείμνηστου Θέμη Γύπαρη (με καταγωγή από την Ασή Γωνιά) πριν μια δεκαετία περίπου καθιέρωσαν την επίσκεψη στις Αλώνες Ρεθύμνου και πραγματικά ζωντάνεψαν την ιστορία!

Έτσι στο βιβλίο του Αντώνη Στιβακτάκη με τη συνδρομή και του δάσκαλου Χρήστου Κωνσταντουδάκη, δεν θα μπορούσε παρά να γίνει ξεχωριστή αναφορά σε αυτή την κίνηση. «Είναι αλήθεια ότι έκαναν κάτι σπουδαίο αυτά τα παιδιά της ΑΕΚ που μας συγκίνησαν. Άλλωστε υποστηρίζουν μια ομάδα από την Πόλη, την Πόλη που λάτρευε ο παπά Νουφράκης (στην επόμενη φωτογραφία τα χαλάσματα από το σπίτι του παπά Νουφράκη στις Αλώνες)…

Για να γυρίσουμε στα παλιά ωστόσο δεν έλειψαν αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν προς την ελληνική κυβέρνηση. Κάποιες πηγές αναφέρουν πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέπληξε δημόσια τον π. Ελευθέριο Νουφράκη, αλλά σε κατ’ ιδίαν επικοινωνία τον συνεχάρη και τον επαίνεσε για την πράξη του.

Στις Αλώνες υπάρχει ένα σπουδαίο Μουσείο και εκεί μπορεί κάποιος να διαβάσει το ημερολόγιο ενός ήρωα, εκεί που ο Παπα-Λευτέρης γράφει: «Και μόλις εις την Πόλιν μας εφθάσαμεν αισίως, με μια φωνή ετραβήξαμεν εις το Ναόν οσίως. Η ημέρα ήτο βροχερή ως και συνεφιασμμένη, μα εμείς απ’ ενθουσιασμόν όλοι μας θεργιεμέοι. Εχοντες επί κεφαλής τον Λάκωνα Γαργαλίδην, ευθυτενείς τραβήξαμεν πεζή και διαρρήδην. Ναι!!! Στον Ναόν ετρέξαμε χριστιανικά αμέσως και μέσα ευρεθήκαμεν χωρίς κανέναν μέσον. Κι εψάλαμεν τα θούρεια, ύμνους και ευχαριστήσεις, στην πανσοφία του Θεού διά τας προτιμήσεις, να πέσει εις ημάς με ξίφη μας να μπούμεν, εις τον Ναόν τον θρυλικόν και να προσευχηθούμε».

«Νούφρη τον λέγαν τον παπά κι ήταν από τσ' Αλώνες»

Ο αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης γεννήθηκε το 1872 και έφυγε από τη ζωή μία ζεστή μέρα του Αυγούστου, στις 6 του μήνα, το 1941. Την τελευταία του πνοή την άφησε στην Αθήνα, στους Αμπελοκηπους, ύστερα από κρυοπαγήματα που υπέστη στην Αλβανία. Όταν κηρύχθηκε πήγε εθελοντής αν και είχε βγει στην σύνταξη! Μετά το Αλβανικό μέτωπο νοσηλεύτηκε στα Γιάννενα και επέστρεψε στην Αθήνα όπου στις 6-8-1941 πέθανε από τα κρυοπαγήματα που επιδεινώθηκαν μετά από τραύμα που είχε στο πόδι του! Το τραύμα αυτό το είχε από μάχη στην οποία είχε πάρει μέρος κοντά στη Σμύρνη της Μικρας Ασίας.

Ο παπα Νούφρης όπως τον λένε ακόμα και σήμερα στο χωριό του, στις Αλώνες, είχε και άλλο ένα τραύμα. Μετά το έπος στην Αγιά Σοφιά ένας μεγαλόσωμος Τούρκος ακολούθησε τον αρχιμανδρίτη και την ομάδα του και τον χτύπησε με ένα τεράστιο ξύλο στον ώμο. Ο ήρωας της Πόλης και τότε δεν λύγισε! Ο ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, που ήταν έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά. Ο Νουφράκης και η ομάδα του με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγιάς βρέθηκαν πάνω στο Ελληνικό πολεμικό πλοίο ασφαλείς και θριαμβευτές. Στον Βόσπορο που πάντα είχε άρωμα Ελλάδας και με τους στίχους αυτούς να μένουν στην ιστορία: «Νούφρη τον λέγαν τον παπά κι ήταν από τσ΄ Αλώνες, που ΄ψαλλε στην Αγιά Σοφιά και δάκρυσαν οι εικόνες!».

Συνέχεια με τον ήρωα παπά Γιάννη Αλεβυζάκη

Την ιστορία τη γράφουν ήρωες και οι Αλώνες Ρεθύμνου συνέχισαν την παράδοση με έναν ανιψιό του παπα Λευτέρη Νουφράκη: Ο παπα Γιάννης Αλεβυζάκης, τέλειωσε τη σχολή της Χάλκης και από τα νεανικά του χρόνια φαινόταν πως η προσωπικότητά του θα λάμψει. Κυρίως η ψυχή του! Πολέμησε στη Μάχη της Κρήτης και ήταν από τους πρώτους που οργανώθηκε στην Αντίσταση.

Από την αρχή μάλιστα έτυχε να έχει αναπτύξει κοινή δράση, συμμετέχοντας σε κοινές αποστολές με τον Πάτρικ Λι Φέρμορ. Ο παπά Γιάννης ήταν ευεργέτης πολλών ανθρώπων. Μάλιστα ήταν από τους μεγάλους όσο και άγνωστους χορηγούς τροφίμων στη Μονή Πρέβελη για τις ανάγκες των στρατιωτών που περίμεναν ευκαιρία για να φύγουν στο Κάιρο. Εκεί που εστάλη και ο ίδιος όταν κινδύνευσε να συλληφθεί.

Ο Γιώργης Ψυχουντάκης στο βιβλίο του «Ο Κρητικός Μαντατοφόρος» αναφέρει: «Βρήκαμε τον παπα Γιάννη Αλεβυζάκη, τον οποίο ρωτήσαμε αν μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε τον ασύρματό μας εκεί. Ο παπα Γιάννης ευθύς εμάζεψε τους πρώτους του χωριού και όλοι δήλωσαν ότι μ’ ευχαρίστηση θα μας φροντίσουν…». Στις 3 Ιανουαρίου 1943 συνελήφθησαν πάντες οι κάτοικοι Αλώνων, άνδρες και γυναίκες υπό των γερμανικών στρατευμάτων και εκακοποιήθησαν υπό τον Σούμπερ.

Γι’ αυτό το τραγικό περιστατικό, όπως μας πληροφορεί η κυρία Μαρία Τσιριμονάκη σε σχετικό της δημοσίευμα στα «Ρ.Ν.» τον Μάιο του 1991, ο παπα Γιάννης έχει αναφέρει σχετικά σε έκθεσή του. Όταν ήρθε η λευτεριά ο παπα Αλεβυζάκης ξαναγύρισε στα ιερατικά του καθήκοντα χωρίς να πάψει να επαναλαμβάνει ότι κάθε προσφορά στην πατρίδα είναι χρέος ιερό.».Και κάτι ακόμα συγκλονιστικό: Ο γιος του παπα Γιάννη Σήφης Αλεβυζάκης εκτελέστηκε μετά από μπλόκο των Γερμανών στην κατοχή, ενώ ο ανιψιός του εστάλη σε στρατόπεδο όπου μάλλον πως άφησε εκεί τα κόκαλά του.

Ο ήρωας Εμμανουήλ Θεοδωράκης

Υπήρξε όμως άλλος ένας ήρωας με καταγωγή από τις Αλώνες. Ο Εμμανουήλ Θεοδωράκης του οποίου το όνομα πήρε το στρατόπεδο στο Ρέθυμνο. Γεννήθηκε στου Γάλλου το 1916. Ως υπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού, έλαβε μέρος με το 44ο Σύνταγμα Πεζικού, ως σημαιοφόρος του, στις επιχειρήσεις κατά των Ιταλών στην Αλβανία όπου και τραυματίστηκε στην Κλεισούρα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ένα ρεπορτάζ του Σάββα Γενεράλη, στην «Κρητική Επιθεώρηση» (11/1/41) για την υποδοχή των πρώτων τραυματιών του μετώπου στην Αλβανία ανάμεσα στους οποίους είναι και ο Εμμανουήλ Θεοδωράκης. Και δεν ήταν από τυχαία οικογένεια. Πρόγονοί του, οι αδερφοί Θεοδωράκηδες ή Αναράψηδες (7 τον αριθμό) γέννημα θρέμμα των Αλώνων οι οποίοι υπήρξαν οι σκληροί τιμωροί των Τούρκων (κυρίως γενίτσαρων) που εγκληματούσαν σε βάρος των χριστιανών…

*Να ευχαριστήσω θερμά για αυτό το αφιέρωμα τον δάσκαλο Χρήστο Κωνσταντουδάκη, τον Σταύρο Βαρδιδάκη και την Μαρία Αλεβυζάκη-Δογάνη που έκαναν  τα πάντα για να μας βοηθήσουν και είναι άξια τέκνα του ηρωικού χωριού που λέγεται Αλώνες Ρεθύμνου. Η κυρία Μαρία βέβαια ήταν αυτή που έφερε στο χωριό τον Γουστάβο Ντουράν και άλλαξε ουσιαστικά τη νεότερη ιστορία του τόπου. Κρίμα που το χωριό των ηρώων αδειάζει χρόνο με τον χρόνο…

Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, ο Κράιπε και οι Αλώνες

Και επειδή με τις Αλώνες συνδέθηκε και ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, ας διαβάσουμε τι γράφει σε ένα άρθρο ειδικά γραμμένο για την εφημερίδα «SUNDAY TIMES» του Λονδίνου που δημοσιεύθηκε σε δύο συνέχειες, στις 22 και στις 29 Νοεμβρίου 1956.

«Στις Αλώνες Ρεθύμνου ο παπά- Γιάννης Αλεβυζάκης, ο εβδομηντάχρονος ιερέας μας στέγασε και μας έθρεψε για χρόνια ολόκληρα, κι ας είχαν εκτελέσει το παιδί του, σ' όλες αυτές και σ' αναρίθμητες άλλες τοποθεσίες ο ταξιδιώτης συναντά στην επιστροφή του την αγαθή φιλοξενία των βουνίσιων ανθρώπων, την αφοσίωση στον φίλο, το κέφι, το χιούμορ και τη γλυκύτητα του χαρακτήρα που είναι η σταθερή απόρροια της σκληροτράχηλης ζωής τους». Ξετυλίγοντας βέβαια το κουβάρι για τον Φέρμορ θα πάμε στις 26 Απριλίου του 1944 όταν Βρετανοί κομμάντος της SOE (Special Operations Executive), μαζί με Κρητικούς που συμμετείχαν στην αντίσταση, απήγαγαν τον Γερμανό υποστρατηγό Χάινριχ Κράιπε, στην περιοχή του Ηρακλείου.

Ο Κράιπε είχε εγκατασταθεί στην Κρήτη λίγο πριν την απαγωγή του για να αναλάβει τη στρατιωτική διοίκηση του νησιού σε αντικατάσταση του διαβόητου για τα εγκλήματά του εις βάρος αμάχων, Φρίντριχ Μύλλερ. Η ομάδα αρχικά σχεδίαζε να απαγάγει τον Μύλλερ αλλά μετά την αντικατάστασή του αποφάσισε να απαγάγει τον Κράιπε. Την απαγωγή σχεδίασαν και εκτέλεσαν ο Ταγματάρχης Πάτρικ Λη Φέρμορ και ο λοχαγός Ουίλιαμ Μος (William Stanley Moss), μαζί με τους Κρητικούς Γεώργιο Ανδρουλιδάκη, Μανώλη Πατεράκη, Γιώργο Τυράκη, Στρατή Σαβιολάκη, Μιχάλη Ακουμιανάκη, Ηλία Αθανασάκη, Ζωιδάκη, Χναράκη, Κόμη, Παπαλεωνίδα, Τζατζά και Ζωγραφιστό.

O Iσπανός που αγάπησε τις Αλώνες και έγινε ευεργέτης τους

Πηγαίνοντας στις Αλώνες για να πατήσουμε στα χνάρια και να αναπνεύσουμε τον αέρα του Κρυονερίτη που είχε αναπνεύσει ο Ελευθέριος Νουφράκης, συναντήσαμε μια υπερήφανη γυναίκα. Η Μαρία Αλεβιζάκη έχοντας συγγένεια και με τον ήρωα αρχιμανδρίτη αλλά και με τον Ιωάννη Αλεβιζάκη έμελλε να προσφέρει κάτι ξεχωριστό στο χωριό της. Όλα ξεκίνησαν όταν έμαθε πως ένας Ισπανός ζητάει βοηθό για την σύζυγό του.

Ήταν ο Γουσταύος Ντουράν που είχε έρθει ως εκπρόσωπος – αξιωματούχος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η Μαρία εργάστηκε για τον Ντουράν και αυτός ήρθε προσκεκλημένος στο πανηγύρι του χωριού της (Αλώνες) στις 26 του Σεπτέμβρη, εορτή του Άι Γιάννη του Θεολόγου. (στη φωτογραφία που ακολουθεί σε πρώτο πλάνο η Μαρία Αλεβυζάκη-Δογάνη, δεξιά ο Γουστάβος Ντουράν και δίπλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα)...

Η φιλοξενία της Κρήτης τον μάγεψε. Όταν μια μέρα ο Ντουράν είδε γυναίκες του χωριού να κουβαλάνε στους ώμους τους λαήνες με τις οποίες έφερναν το νερό από την πηγή. Έμαθε από τους κάτοικους του χωριού από πού μπορεί να έρθει το νερό με σωλήνες και άλλες λεπτομέρειες. Φρόντισε ο ίδιος και βρέθηκαν δυο γεωλόγοι και μετά δυο μηχανικοί και οι σωλήνες για να έρθει το νερό από την πηγή στο κέντρο του χωριού. Και ακόμη εκατό χιλιάδες μετρητά, σοβαρό ποσό τότε, για τα εργατικά. Σε λιγότερο από ένα μήνα το νερό ήταν στην πλατεία στις Αλώνες. Κάτι ανέλπιστο για την Ελλάδα ειδικά εκείνα τα χρόνια! Ο Ντουράν αγαπούσε τη φύση και μια μεγάλη βελανιδιά στην άκρη του χωριού, απ’ όπου είχε μια όμορφη θέα προς αυτό. Πέρασαν δυο χρόνια και ο στρατηγός, μετά από σύντομο καρδιακό επεισόδιο, πέθανε στην Ελλάδα στα 63 χρόνια του. Εκεί στον ίσκιο της βελανιδιάς. Η οικογένεια και οι φίλοι του θέλησαν να εκπληρώσουν την επιθυμία του και ξεκίνησαν για τις Αλώνες. Όλο το χωριό ντυμένο στα μαύρα τους υποδέχτηκε. Υποδέχτηκε το μεγάλο φίλο του, στρατηγό Γουστάβο Ντουράν, για να τον κρατήσει για πάντα κοντά του. Όλο το χωριό και η γύρω περιοχή (φρόντισε και για την δημιουργία σχολείου) θέλησαν να πουν το τελευταίο «αντίο». Όπως και ο δεσπότης Ειρηναίος από την Κίσαμο. Η κηδεία όμως έγινε με λιτή τελετή: «Οι απλές πλάκες από την κρητική πέτρα και ο απλός σταυρός που έφεραν από τον οικογενειακό τους τάφο, φθάνει», είπανε. Η τρίτη κόρη του, από αγάπη κι αυτή για την Κρήτη, πήρε την ελληνική υπηκοότητα και επέλεξε το Ηράκλειο.

Φίλος του Έρνεστ Χέμινγουέι

Ο Έρνεστ Χέμινγουέι εξάλλου προσωπικός του φίλος τον αναφέρει επώνυμα στο βιβλίο του «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Ο Ντουράν συνέβαλε στην ίδρυση της Παγκόσμιας Κοινωνικής Αναφοράς, στο πρόγραμμα για την κοινοτική ανάπτυξη και την ενσωμάτωση των παραγόντων της οικονομίας και της κοινωνικής ευημερίας στην ανάπτυξη. Ήταν ο πρωτοπόρος στην εισαγωγή της κοινωνικής ανάπτυξης στο πρόγραμμα ECLA. Τρία χρόνια από τη ζωή του διέθεσε με την οικογένειά του για την ίδρυση και στήριξη του Τμήματος Κοινωνικών Υποθέσεων στο Santiago της Χιλής. Και όμως έπρεπε να έρθει ο Σεπτέμβρης του 1965 όταν η Μαρία Αλεβιζάκη ζήτησε άδεια για να προλάβει το πανηγύρι στο χωριό της για να μάθει Γουσταβος ότι η Μαρία Αλεβιζάκη, η βοηθός του, ήταν από τις Αλώνες, που ο ίδιος γνώριζε από τον ηρωικό παπα-Αλεβιζάκη. Τον ήξερε από τα βιβλία που γράφουν για την αντίσταση αλλά δεν ήξερε πως η Μαρία Αλεβιζάκη-Δογάνη, ήταν συγγενής του…

Αλώνες: Το νερό του Κρυονερίτη το δικό τους μαγικό φίλτρο...

Όσοι από εσάς έχετ

ε διαβάσει Αστερίξ και Οβελίξ θα ξέρετε βέβαια το μικρό χωριό που οι Γαλάτες έπιναν το μαγικό φίλτρο και νικούσαν τους Ρωμαίους. Μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας οι κάτοικοι στις Αλώνες από τα πολύ παλιά χρόνια έπιναν το νερό που κατέβαινε από τον Κρυονερίτη και μεγαλώνοντας με αυτό είχαν αστείρευτες δυνάμεις και ψυχικά αποθέματα που χρησιμοποίησαν τόσο κατά των Τούρκων όσο και στη συνέχεια στους πολέμους που συμμετείχαν σαν γνήσιοι πατριώτες αλλά και στην αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών στην Κατοχή! είναι ένα χωριό στο δρόμο που κατεβαίνει στο νότιο τμήμα του νομού Ρεθύμνου  και βρίσκεται 34 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Ρεθύμνου. 

Το χωριό είναι κτισμένο σε σχήμα αλωνιού-έτσι προέκυψε η ονομασία Αλώνες- με το τοπωνύμιο να είναι μεγεθυντικό της λέξης αλώνι, ενώ οι αναφορές του είναι υπαρκτές στις ενετικές απογραφές του 16ου και 17ου αιώνα. Σύμφωνα με την ιστορία οι Αλώνες κατοικήθηκαν πολύ νωρίτερα. Η αρχαία Φοινίκη που βρισκόταν μεταξύ Σελλίων  και Ροδάκινου, στα νότια παράλια της Κρήτης, ήταν το επίνειο της αντίστοιχης Αρχαίας Λάππας, της σημερινής Αργυρούπολης.

Οι Αλώνες βρίσκονται πάνω στον άξονα που συνέδεε αυτές τις δύο πόλεις. Επίσης, ο δρόμος που ένωνε τα Σφακιά με το βορειοανατολικό και δυτικό Ρέθυμνο ήταν βατός μόνο μέσω Αλώνων.  Βαδίζοντας στις διαδρομές της Δυτικής Κρήτης συναντάς ίχνη αυτού του δρόμου διασχίζοντας τη διαδρομή Ρέθυμνο – Άγιος Κωνσταντίνος  – Ρούστικα  – Αλώνες –Αμυγδαλόπορος – Σπήλιου Λάκκοι – Καλλικράτης υπάρχουν και σήμερα. Οι Αλώνες ήταν στο σταυροδρόμι βασικών δρόμων της εποχής εκείνης. Πολιούχος του χωριού είναι ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης που γιορτάζει στις 26 Σεπτεμβρίου, ενώ στο χωριό υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Ονουφρίου. Και βέβαια αν σκεφτείτε το επώνυμο Νουφράκης, είναι εύκολο η σκέψη να πάει στο όνομα Νούφρης που έγινε Νουφράκης πιθανότατα επί Τουρκοκρατίας και ήταν το επώνυμο που συνόδεψε για πάντα στην ιστορία τον αρχιμανδρίτη Ελευθέριο Νουφράκη που λειτούργησε τελευταίος στην Αγιά Σοφιά, στην Πόλη μας…

«Πετάμε ντομάτες και κηπευτικά»

Οι Αλώνες του Δήμου Ρεθύμνης μπορεί να είναι γεωγραφικά ένας μικρός οικισμός χτισμένος σε υψόμετρο 510 μέτρων στους πρόποδες του Κρυονερίτη, αλλά αν τις εξερευνήσεις κρύβουν ένα μικρό παράδεισο. Βλέπετε περικλείονται από οργιώδη βλάστηση, μέσα σε ένα ήσυχο τοπίο στο οποίο ο κάθε επισκέπτης από μια πολύβουη πόλη μπορεί να ακούσει και να αφεθεί στους ήχους της φύσης.

Εδώ φύονται πολλά θεραπευτικά βότανα, και στον ουρανό πετούν περήφανα ανοίγοντας τα φτερά τους τους καναβοί και βιτσίλες από τους βασιλιάδες των πτηνών, τους αετούς που φωλιάζουν στις πλαγιές του Κρυονερίτη.

Ο επισκέπτης λοιπόν δεν θα μείνει αν θέλει μόνο στην ιστορική πλευρά αλλά θα γνωρίσει και τη φύση του. Μόνο πως οι λιγοστοί κάτοικοι που θέλουν να ζήσουν στο χωριό που γέννησε τους ήρωες από το παρελθόν και τους ίδιους βλέπουν τη σύγχρονη κοινωνία να στέκεται…τροχοπέδη στη στάση ζωής που θέλουν να κρατήσουν.

Οι 100 περίπου κάτοικοι στους Αλώνες ασχολούνται ως επί το πλείστον με την κτηνοτροφία και με μικροκηπευτικά προϊόντα. Με το γάλα οι κτηνοτρόφοι βοηθούν τους παραγωγούς για να φτιάξουν καταπληκτικά χωριό. Κάνοντας μια στάση στο σπίτι της οικογένειας Βαρδιδάκη γευτήκαμε πεντανόστιμη γραβιέρα, βλήτα με κολοκυθάκια και δροσερά φασολάκια αλλά και ντάκο με ζουμερή ντομάτα παραγωγής της οικογένειας.

Μόνο πως ακούσαμε και τα παράπονα του νεαρού αγρότη Γιώργη Βαρδιδάκη, ο οποίος κάνει αγώνα ζωής πουλώντας ένα μέρος από την «πραμάτεια του» στις λαϊκές αγορές της πόλης του Ρεθύμνου αλλά αναγκάζεται επί της ουσίας να βλέπει ένα μεγάλο μέρος από ντομάτες και άλλα κηπευτικά να μένουν μέσα στα τελάρα και στο τέλος να καταλήγουν στους κάδους αποκριμάτων. Δεν είναι κρίμα να σε αναγκάζει η ζωή και η ελληνική κοινωνία να αφήνει τον τόπο που μεγάλωσες και γαλουχήθηκες από τις ιστορίες ηρώων για να επιβιώσεις στην πόλη με μια άλλη ζωή που ποτέ δεν επέλεξες;

*Να ευχαριστήσω θερμά για αυτό το αφιέρωμα τον δάσκαλο Χρήστο Κωνσταντουδάκη, τον Σταύρο Βαρδιδάκη και την Μαρία Αλεβυζάκη-Δογάνη που έκαναν  τα πάντα για να μας βοηθήσουν και είναι άξια τέκνα του ηρωικού χωριού που λέγεται Αλώνες Ρεθύμνου. Η κυρία Μαρία βέβαια ήταν αυτή που έφερε στο χωριό τον Γουστάβο Ντουράν και άλλαξε ουσιαστικά τη νεότερη ιστορία του τόπου. Κρίμα που το χωριό των ηρώων αδειάζει χρόνο με τον χρόνο…

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News