Μία ξεχωριστή έκθεση ζωγραφικής όπως, ξεχωριστός είναι και ο δημιουργός της, θα λάβει χώρα στη Gallery black duck στην Αθήνα, με τίτλο «Σύννεφα και Κατσιφάρες».
Ο δημιουργός δεν είναι άλλος από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων.
Τα βιώματα από την παιδική του ηλικία σε έναν τόπο αυθεντικό, γεμάτο ζωή, ευλογημένο, εκεί που χτυπά η καρδιά της Κρητικής παράδοσης κατάφερε να αποτυπώσει και να σχεδιάσει σε άσπρο και μαύρο… «μέσα από το βλέμμα του σκύλου» και να τα εκθέσει… ασπρόμαυρα, αλλά όχι λυπημένα, όπως λέει ο ίδιος.
Όπως ο ίδιος λέει: «Ευτύχησα να γεννηθώ στα Όρη και να βλέπω να μπερδεύονται τα σύννεφα με τις κορυφές του Ψηλορείτη. Μικροί μαθητές, όταν βλέπαμε την Κατσιφάρα (ομίχλη) να κατεβαίνει πυκνή να σκεπάζει τις πλαγές και να μπαίνει στα στενά του χωριού και να τυλίγεται γύρω από τις λάμπες του δρόμου λέγαμε ότι ο Θεός κουβεντιάζει με τους βοσκούς μας.
Τα πυκνά σύννεφα κοροϊδεύουν τον ήλιο του κλέβουν, τις ακτίνες, αφήνοντάς του ένα χλωμό, στρογγυλό πρόσωπο. Χωρίς τη δόξα του φωτοστέφανου.
Τα σύννεφα, είναι χωρίς φωνή και χωρίς βάρος και Φέρουν πάντα στο αχόρταγο βλέμμα του γεωργού την ελπίδα της βροχής. Τα νέφη και η πρόθεσή τους, είναι αιφνίδια εικαστικά γεγονότα στον καμβά του ουρανού, αλωνίζουν αυθαίρετα από ορίζοντα σε ορίζοντα αλλάζοντας σχήματα φως κατεύθυνση.
Άλλοτε βαριά μολυβένια ασήκωτα άλλοτε πανάλαφρα λευκά σαν λινά πουκάμισα. Στο ηλιοβασίλεμα, φορούν πάντα τη χρυσό κόκκινη βασιλική στολή τους.
«Ένα κομμάτι μάλαμα, ένα κομμάτι ασήμι εκόπη απ' τον ουρανό
και έπεσε μες στο διάβα Άλλοι το λένε σύννεφο άλλοι το λένε αντάρα...»
Όταν τα νέφη αποφάσισαν να φορέσουν την "έκπτωσή" τους για να κατέβουν και να γίνουν ομίχλη - Κατσιφάρα, τότε οι κορυφές του Ψηλορείτη ξεπηδούσαν σαν νησιά του ουρανού.
Σκέφτηκα να «καταγράψω» αυτές τις εντυπώσεις μου, αυτά τα στιγμιαία ερεθίσματα την κίνηση τον όγκο το φως. Συχωρήστε μου το ρεαλισμό στην απόδοση το σύννεφο δεν ζωγραφίζεται με άλλο τρόπο.
Ο θείος μου είχε ένα σκύλο που τον έλεγε Ρήγα. Με τον Ρήγα έκανα τα παιδικά μου χρόνια, στα όρη σαν νεαρός βοσκός. Ό,τι με εντυπωσίαζε το κοίταζε και εκείνος.
Νομίζω τα ίδια πράγματα παρατηρούσαμε. Αποφάσισα λοιπόν να σχεδιάσω σε άσπρο μαύρο «μέσα από το βλέμμα του σκύλου» μιας και οι ειδικοί λένε ότι δε βλέπει με χρώματα. Ασπρόμαυρα λοιπόν αλλά όχι λυπημένα, γράφει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων.
Ο Κώστας Τσόκλης λέει γι’ αυτόν
Ο σύγχρονος Έλληνας εικαστικός, Κώστας Τσόκλης γράφει για τον Λουδοβίκο των Ανωγείων και τις εικαστικές του δημιουργίες:
«Ήξερα ότι ο Λουδοβίκος άρχισε την καλλιτεχνική του ζωή σαν επίδοξος ζωγράφος, αλλά δεν είχα δει ποτέ τα ζωγραφίσματά του. Μου έδειξε προχθές τις εικόνες του (όχι τα ίδια) στο κινητό του τηλέφωνο, όπως κάνουν πια όλοι και μου άρεσαν.
Τα βρήκα ευαίσθητα και εμμονικά σαν τα τραγούδια του, δείγμα κι αυτό της συνέπειας και της παραδοχής του πνευματικού χώρου που τον φιλοξενεί. Τα είδα σαν έργα ενός προικισμένου ερασιτέχνη (ευτυχώς), ζωγράφου, σεμνά, χωρίς μεγαλοστομίες και ιστορικές διεκδικήσει. Και τα ζήλεψα.
Μου έφεραν στο νου, τα νεανικά μου χρόνια, τότε που κι εγώ δεν διεκδικούσα ακόμα τίποτα άλλο, εκτός από τη χαρά της δημιουργίας και συγκινήθηκα.
Δεν κατάλαβα γιατί θέλει να τα εκθέσει και να τα φορτώσει με ευθύνες. Αυτός ξέρει.
Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα της διακόρευσης. Νόμος της Φύσης.
Του εύχομαι λοιπόν, κάθε επιτυχία και σε αυτό τον τομέα της Τέχνης. Αφού το θέλει.
Και τον ευχαριστώ για κάποιες στιγμές γοητείας, που σαν διάτων, κάποτε - κάποτε μου προσφέρει.
Κώστας Τσόκλης
Θρακομακεδόνες 14/11/2019»
