Μια μικρή έκθεση φωτογραφιών που δημιουργήθηκαν ειδικά για το εξώφυλλο του βιβλίου θα συνοδεύει την πρώτη παρουσίαση του ιστορικού μυθιστορήματος του Νίκου Ψιλάκη.
Ο τίτλος του μυθιστορήματος… «Κι οι θάλασσες σωπαίνουν»!
Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 26 Νοεμβρίου και ώρα 19:00 στη δημοτική αίθουσα της οδού Ανδρόγεω στο Ηράκλειο.
Κεντρικό θέμα του έργου είναι η βύθιση του πλοίου Τάναϊς τον Ιούνιο του 1944 ανάμεσα στην Κρήτη και τη Σαντορίνη, που οδήγησε σε τραγικό θάνατο τους ομήρους οι οποίοι ήταν στοιβαγμένοι στ' αμπάρια του, Έλληνες κρατούμενους, Ιταλούς αντιφασίστες και όλους τους Εβραίους της Κρήτης.
Έχοντας μελετήσει όλα τα διαθέσιμα τεκμήρια (αρχειακό υλικό και μαρτυρίες) ο συγγραφέας ανατέμνει όχι μόνο το τραγικό περιστατικό αλλά και μια ολόκληρη εποχή, την περίοδο 1930 - 1964, παρακολουθώντας τις ζωές των απλών ανθρώπων, εκείνων που βρίσκονται στο περιθώριο της ιστορίας κι εκείνων που οι μαρτυρίες τους δεν καταγράφηκαν ούτε ακούστηκαν ποτέ. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην τελευταία περίοδο της Κατοχής, τότε που η Κρήτη βυθιζόταν κάθε μέρα στον θρήνο. ,Μέσα σ' ένα ζοφερό σκηνικό εξακολουθεί να υπάρχει ζωή. Πόνος, συναίσθημα, έρωτας, αγώνας, ελπίδα. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει ποια ακατανίκητη δύναμη ώθησε έναν Κρητικό να τραγουδήσει την ώρα που επιβιβαζόταν στο σκάφος το τελευταίο τραγούδι του. Ένα τέτοιο τραγούδι θ' ακουστεί και στην παρουσίαση. Θα το τραγουδήσει με την εκπληκτική φωνή της η φιλόλογος, πρώην Πρόεδρος της Ένωσης Φιλολόγων Ηρακλείου, Μαρία Φραγκιαδάκη.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιώργος Νικολακάκης
Ο ερευνητής - συνεργάτης του Ιστορικού Μουσείου Κρήτης Κωστής Μαμαλάκης
Ο συγγραφέας του βιβλίου.
Αποσπάσματα θα διαβάσουν:
Η Γεωργία Καρβουνάκη
Η Έφη Ψιλάκη.
Θα συντονίσει ο Ηρακλής Πυργιανάκης.
«...Δεν υπάρχει πιο άμεση ιστορία, νομίζω, από αυτήν που γίνεται βίωμα. Άλλο να μαθαίνεις για κάποιους που έζησαν σε τόπους αλαργινούς ή σε μακρινές εποχές κι άλλο για στενούς συγγενείς σου. Τότε είναι που βλέπεις την ιστορία μπροστά σου, ακούς το ζάλο, την αναπνιά της. Και τον καγχασμό της, νομίζω...».
