Ιερομόναχος - Φοιτητής Ιατρικής: Από τον άμβωνα στα φοιτητικά έδρανα

Πολιτισμός
Ιερομόναχος - Φοιτητής Ιατρικής: Από τον άμβωνα στα φοιτητικά έδρανα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ιερέας και γιατρός: Υπηρέτης του Θεού και της ιατρικής επιστήμης, ο π. Μύρωνας Κτιστάκης, γιατρός του σώματος, αλλά και της ψυχής, μας «αποκαλύπτει» και μας «αποκαλύπτεται»

Από τον ιερό άμβωνα στα φοιτητικά αμφιθέατρα, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, γιατρός του σώματος, αλλά και της ψυχής ο Αρχιμανδρίτης π. Μύρωνας Κτιστάκης, που για εκείνον και οι δύο ιδιότητες είναι ένα ταξίδι στην ανθρώπινη ύπαρξη, με διαφορετικά μέσα.

Συνέντευξη στη Μαρία Λιναρδάκη

Ο πατέρας Μύρωνας, όπως ο ίδιος θέλει να τον προσφωνούμε, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Ηράκλειο. Η φλόγα της επιθυμίας να σπουδάσει ιατρική, πάντα υπήρχε μέσα του από την παιδική του ηλικία, όπως και η κλήση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο.

Πρώτα ασπάστηκε τον μοναχικό σχήμα, αφού εκάρη μοναχός πριν από 22 ακριβώς χρόνια σε μία από τις αρχαιότερες, πιο όμορφες και γραφικές μονές της Κρήτης, στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Αγκάραθο. 

Όταν ενώθηκαν η δύναμη της πίστης με τη δύναμη της ψυχής και το… δεύτερο όνειρο έγινε υλοποιήσιμο. Έτσι ξεκίνησε να φοιτά στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης το 2012 έπειτα από επιτυχείς κατατακτήριες εξετάσεις και τώρα βρίσκεται στο έκτο έτος των σπουδών του.

Το neakriti.gr, ζήτησε από τον πατέρα Μύρωνα να μας πει πώς μπορεί να τα συνδυάσει και τα δύο και να μας λύσει απορίες. 

Είκοσι δύο χρόνια μοναχικού βίου, ιερέας και φοιτητής ιατρικής. Πώς συνδυάζονται και τα δύο;

«Ο συνδυασμός των δύο γίνεται εύκολα αν αναλογιστούμε ότι ενδιαφέρον και των δύο αποτελεί ο άνθρωπος. Διαφορετικές μεν πτυχές της ανθρωπίνης υπάρξεως μαζί δε, αποτελούν τον όλο άνθρωπο. Είναι λοιπόν ένα ταξίδι στην ανθρώπινη ύπαρξη κάνοντας χρήση διαφορετικών μέσων. Από πλευράς προσωπικού χρόνου ο συνδυασμός των δύο γίνεται μάλλον δύσκολα. Η διακοπή του ενός αποτελεί ασχολία στο άλλο. Και δεν είναι πάντοτε αρκετός ο χρόνος. Ως εκ τούτου δεν γίνονται όλα καθώς πρέπει. Αλλά συνεχίζουμε».

Το σχήμα το πήρατε στην Ιερά Μονή Αγκαράθου;

Η απόφασή σας να ακολουθήσετε το μοναχικό βίο πότε πάρθηκε; Ήταν μία κλήση που εκδηλώθηκε από την πρώιμή σας ηλικία ή μία απόφαση που πάρθηκε μετά την ενηλικίωσή σας;

«Η κλήση υπάρχει από την παιδική ηλικία. Είναι εκεί και περιμένει. Κάποια στιγμή την αναγνωρίζεις. Και είτε περιμένεις να διαμορφωθούν κατάλληλες συνθήκες υλοποίησης είτε τις διαμορφώνεις ο ίδιος. Στην πρώτη περίπτωση τα πράγματα έρχονται όπως πρέπει τη στιγμή που πρέπει. Σαν το νερό που κυλάει στ’ αυλάκι. Σαν το τρέξιμο στην κατηφόρα που έχεις μεγάλο σύμμαχο τη βαρύτητα. Με λίγη προσπάθεια έχεις μεγάλο αποτέλεσμα.

Στη δεύτερη περίπτωση συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με την προϋπόθεση όμως, να πάρεις την απόφαση να ξεκινήσεις. Κάνεις το σταυρό σου. Λες «στ’ όνομά Σου Θεέ μου» και ξεκινάς. Από εκείνη ακριβώς τη στιγμή και μετά, οι όποιες δυσκολίες φαντάζουν ασήμαντες. Το ρόλο της βαρύτητος της παραπάνω παρομοίωσης την έχει η Χάρις του Θεού, και στις δύο περιπτώσεις».

Πολλοί λένε ότι ο μοναχικός βίος δεν έχει θέση στο σύγχρονο τρόπο ζωής. Εσείς πώς απαντάτε στη θέση αυτή με δεδομένο ότι είστε μοναχός, αλλά και ζείτε «εντός» του κόσμου, λόγω της δεύτερης ιδιότητά σας.

«Ο μοναχικός βίος δεν είναι για τους πολλούς, είναι για λίγους. Αλλοίμονο αν όλοι ακολουθούσαν τον μοναχικό βίο. Δεν θα υπήρχε ανθρωπότητα. Είναι ο δρόμος για όσους αντιλαμβάνονται την κλήση τους και προσπαθούν να την κάμουν τρόπο ζωής. Για όσους δεν ικανοποιούνται με την καθημερινότητα, για όσους δεν ικανοποιούνται με το να υπηρετούν σκοπούς ζωής εφήμερους, υλικούς, φευγαλέους. Δεν θέλουν να ζήσουν με προοπτική τον τάφο τους και την ανυπαρξία, αλλά με προοπτική την αθανασία και την κοινωνία με Θεό, εντός της Χάρις Του.

Ο μοναχικός βίος παρέχει πνευματικά εφόδια υλοποίησης του μεγάλου στόχου. Η απόσυρση από τον κόσμο και τη βοή του παρέχει τη γνώση του πραγματικού εαυτού, του έσω ανθρώπου. Η υπακοή, παρέχει την αμεριμνησία και την ελευθερία από τις έγνοιες. Η ακτημοσύνη ελευθερώνει από την ύλη και τους σκοπούς της. Η παρθενία ελευθερώνει από την ανικανοποίητη σάρκα και την άπιαστη ηδονή. Η προσευχή παρέχει δίαυλο επικοινωνίας με τις οντότητες του πνευματικού κόσμου. Η μετοχή στα μυστήρια της εκκλησίας παρέχει άμεση πρόσβαση στη Χάρη του Θεού, στην κοινωνία μαζί Του.

Όλα τα παραπάνω - και πολλά ακόμη – δεν σημαίνει ότι λαμβάνουν χώρα μόνο εντός των μοναστηριών. Απλά εντός των μοναστηριών είναι πιο εύκολα. Ο τόπος βοηθά, αλλά δεν είναι αναγκαία συνθήκη. Οπουδήποτε, σε οποιοδήποτε πλαίσιο ζωής, ο όποιος άνθρωπος, μπορεί να ασκηθεί. Αρκεί να το θέλει. Να ζει και να εργάζεται έχοντας στο μυαλό του ότι ό,τι λέει και ό,τι κάνει έχει προοπτική την αιωνιότητα. Να ζει δηλαδή άχρονα. Να μην περιορίζεται από τον χώρο και την ύλη του. Να ζει δηλαδή πνευματικά. Να έχει την συνεχή αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του, όπου κι αν βρίσκεται, ότι κι αν κάνει. Να ζει δηλαδή εντός του παραδείσου, την υπαρξιακή κατάσταση της αγάπης. Είναι τρόπος ζωής. Δεν περιορίζεται από το χώρο.

Μήπως λοιπόν το πνεύμα του μοναχισμού είναι το φάρμακο για την παθογένεια του σύγχρονου τρόπου ζωής;».

Υπάρχει η άποψη που εκφράζεται με πολλές διαφορετικές φωνές και λέει πως ο ορθολογισμός της επιστήμης και το θρησκευτικό δόγμα δεν συναντώνται πουθενά. Εσείς σαν άνθρωπος που υπηρετείτε το Θεό, αλλά και την επιστήμη, μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς τα παραπάνω «στεγάζονται» αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη - ψυχή;

«Δόγματα υπάρχουν σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρωπίνης ζωής. Στην θρησκεία, στην πολιτική, στην επιστήμη, στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ύπαρξή τους οφείλεται στην αδυναμία της ανθρωπίνης φυσιολογίας να αντιληφθεί και να κατανοήσει τα πάντα γύρω του. Στην αδυναμία της ανθρωπίνης νόησης να εξηγήσει το κόσμο που τον περιβάλει. Η παρατήρηση και ο πειραματισμός δίδουν δεδομένα που πρέπει να συνδυαστούν και να ερμηνευτούν. Πολλές φορές, ενώ είναι αληθινά δεν φτάνουν. Χρειάζονται πρόσθετα στοιχεία. Έτσι αναπτύσσεται μία θεωρία που περιλαμβάνει όλα τα αληθινά δεδομένα αλλά χρειάζεται ένα ενοποιητικό παράγοντα που τα δένει όλα μαζί σε κάτι ενιαίο. Χωρίς αυτόν το παράγοντα, ενώ υπάρχουν αληθινά δεδομένα, δεν υπάρχει ολότητα. Χρειάζεται λοιπόν μία βάση όπου πάνω θα τοποθετηθούν όλα τα κομμάτια του παζλ. Μία κόλα που θα κολλήσει τα κομμάτια μεταξύ τους. Και ενώ αντικειμενικά δεν την αντιλαμβανόμαστε, υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει. Έτσι πρέπει να είναι για να ισχύουν και όλα τα υπόλοιπα που ήδη έχουμε αποδείξει. Εάν δεν υπήρχε, δεν θα μπορούσε να έχουν ισχύ και τα ήδη αποδεδειγμένα. Είναι το αποτέλεσμα μιας επαγωγικής διαδικασίας – συνειδητής ή ασυνείδητης – εμπνεύσεως, αποκαλύψεως. Μιας έμμεσης αποδείξεως. Θυμηθείτε την ιστορία της ανακαλύψεως του σωματιδίου Higgins. Προ 50 και πλέον ετών ο φυσικός κ. Higgins βάσει των πειραματικών δεδομένων, ανέπτυξε μία θεωρία που προϋπέθετε την ύπαρξη ενός υποατομικού σωματιδίου με συγκεκριμένες ιδιότητες. Δεν μπορούσε να το βρει. Δεν μπορούσε να αποδείξει την ύπαρξή του τότε. Όταν οι τεχνολογικές δυνατότητες αναπτύχθηκαν, ανακαλύφθηκε στο CERN η ύπαρξη ενός σωματιδίου που πληρούσε τις ιδιότητες που είχαν προβλεφθεί. Το 451 μ.Χ. στη Χαλκηδόνα, η 4η Οικουμενική Σύνοδος απεφάνθη για τις δύο φύσεις του Χριστού, την θεϊκή και την ανθρώπινη οι οποίες είναι τέλειες και ενωμένες, ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως σε μία υπόσταση. 1450 περίπου χρόνια μετά, ο Αϊνστάιν μας περιγράφει και μας αποδεικνύει μια παρόμοια κατάσταση υπάρξεως του φωτός που ενώ είναι ενιαίο, άλλοτε γίνεται αντιληπτό από τον άνθρωπο και τις συσκευές του, ως σωματίδιο ύλης – φωτόνιο και άλλοτε ως κύμα – ενέργεια.

Αυτό λοιπόν το τόσο ζωτικής σημασίας που ενώ είμαστε πεπεισμένοι για την ισχύ του, δεν μπορούμε να αποδείξουμε, το περιβάλουμε με το μανδύα του δόγματος για να το προστατεύσουμε και με αυτόν τον τρόπο να προστατεύσουμε την ενότητα όλων των αποδεδειγμένων. Όταν ωριμάσουν οι συνθήκες - έλθει το πλήρωμα του χρόνου – θα αποδειχθεί και αυτό. Μέχρι τότε αποτελεί το καλά φυλαγμένο πολύτιμο κειμήλιο που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας ως συνέχεια της δικής τους υπάρξεως. Το δόγμα λοιπόν αποτελεί το σταθερό σημείο επανεκκινήσεώς μας».

Υπάρχει τελικά κάποια σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και θρησκείας; Για τη θρησκεία μας, ο άνθρωπος είναι ναός πνεύματος και ταυτόχρονα ύλη. Η επιστήμη δεν έχει την ίδια θεώρηση πρωτίστως γι’ αυτήν ο άνθρωπος είναι ύλη, έτσι τον ερμηνεύει και μετά πνευματικό ον. Ποια είναι η άποψή σας;

«Από τη φύση της η επιστήμη είναι περίεργη. Από την φύση της η θρησκεία είναι πεπεισμένη. Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι μία ολότητα. Σώμα και ψυχή ενωμένα. Σώμα χωρίς ψυχή είναι πτώμα. Ψυχή χωρίς σώμα είναι φάντασμα. Γεννιούνται και τα δύο κατά την στιγμή της ενώσεως των δύο γαμετών στην σάλπιγγα της μητέρας ή στο εργαστήριο της εξωσωματικής. Από εκείνη την ευλογημένη στιγμή υπάρχει ο εν δυνάμει τέλειος άνθρωπος. Το σώμα υπόκειται σε όλους τους βιολογικούς νόμους της ύλης. Γέννηση, ανάπτυξη, ωρίμανση, φθορά και θάνατο. Έχει αρχή, έχει και τέλος. Αποτελεί βασικό αντικείμενο της επιστήμης. Η ψυχή συνδημιουργείται και αλληλεπιδρά με το σώμα από την στιγμή της συνσυλλήψεώς τους, έως την στιγμή του αποχωρισμού τους, κατά την στιγμή του βιολογικού θανάτου του σώματος, που σηματοδοτείται ως θάνατος του ανθρώπου. Αναπτύσσεται, πάσχει, παιδεύεται, αλλοιώνεται, μορφώνεται και τέλος αποχωρίζεται από το σώμα. Στην κατάσταση που βρίσκεται κατά την στιγμή του αποχωρισμού από το σώμα, καλείται να συνεχίσει να υπάρχει στην αιωνιότητα. Ανυπαρξία για την ψυχή δεν υπάρχει. Γεννιέται αλλά δεν πεθαίνει ποτέ. Θάνατος γι’ αυτήν είναι η μη βίωση της τελειότερης καταστάσεως για την οποία είναι πλασμένη να βιώσει. Τελειότερη κατάσταση που μπορεί να υπάρξει είναι η κατάσταση της Αγάπης, η αγιότητα, ο Παράδεισος, η κοινωνία με τον Δημιουργό της, τον Θεό – όλα είναι το ίδιο-. Η Αγάπη λοιπόν ως ο τελειότερος και πληρέστερος στόχος ζωής δεν είναι δύναμη ή συναίσθημα όπως συνήθως την εκλαμβάνουμε, αλλά κατάσταση υπάρξεως. Δεν έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση – αγαπά τον τάδε ή την τάδε – αλλά εκτείνεται γύρω της προς κάθε δημιούργημα του Θεού όπως ακριβώς και το μαγνητικό πεδίο γύρω από ένα μαγνήτη. Ανεξαρτήτως της παρουσίας ή όχι αντικειμένων ικανών να δεχθούν την επίδραση του μαγνήτη, το πεδίο είναι εκεί ως μία ιδιότητα του χώρου που πηγάζει από τον μαγνήτη. Έτσι και η κατάσταση της Αγάπης είναι η κατάσταση μέσα στην οποία ζει η ψυχή και η επίδρασή της εκτείνεται προς κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής, μορφώσεως, ή οτιδήποτε άλλο διαχωρίζει τους ανθρώπους σε δικούς της ή ξένους, σύγχρονους ή επερχομένους, προς κάθε ζώο, προς κάθε φυτό προς κάθε αντικείμενο. Η αγαπώσα ψυχή ή αλλιώς η αγιασμένη ψυχή είναι αδελφή προς τα πάντα, αφού έχουν κοινό δημιουργό - Πατέρα. Η προοπτική της αιωνιότητος και η βίωσις της καταστάσεως της αγάπης είναι δύο σημαντικά που θέλει η Εκκλησία μας να εμπνεύσει σε κάθε άνθρωπο».

Πώς σας βλέπει ο κόσμος γνωρίζοντας ότι ακολουθείτε και τον μοναχικό βίο; Επηρεάζεστε από αυτό; Σας έχουν αντιμετωπίσει με αρνητισμό, εξαιτίας του γεγονότος ότι σήμερα πολύς κόσμος είναι σε άγνοια και απόμακρος από την εκκλησία και την πνευματική ζωή; Με την ιδιότητα του γιατρού έρχεστε αντιμέτωπος με τον πόνο, τον σωματικό με την ιδιότητα του ιερέα και με τον ψυχικό. Πιστεύετε ότι αυτό λειτουργεί εξαγνιστικά στον κόσμο;

«Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων βλέπει έναν ιερομόναχο πρώτα και μετά βλέπει ότι φοράει και την λευκή μπλούζα του φοιτητή της ιατρικής. Η ιδιότητα του ιερομονάχου είναι κυρίαρχη. Και είναι πολύ λογικό αφού σ΄ ένα χώρο που κυριαρχείται από την άσπρη μπλούζα το μαύρο του μοναχού κάνει αντίθεση και προκαλεί το ενδιαφέρον. Για τις όποιες ιατρικής φύσεως απορίες μπορούν να απευθύνονται στους καθ΄ ύλην αρμοδίους, τους ιατρούς, με τις πολύ περισσότερες γνώσεις και την πολύ μεγάλη εμπειρία. Τις περισσότερες φορές αυτό που θέλουν περισσότερο είναι να ακουστεί ένας λόγος της Εκκλησίας, ένας λόγος παρηγορίας και πνευματικής ενδυναμώσεως. Ουδέποτε έχει λάβει χώρα κάποιο αρνητικό περιστατικό. Και η συνάντηση με ανθρώπους όχι τόσο κοντά στην Εκκλησία, ποτέ δεν ήταν τραυματική για κανέναν, αφού μέσα στα πλαίσια της ευγενείας και του σεβασμού, διεξάγεται η όποια συζήτηση, η όποια ανταλλαγή απόψεων, και έτσι υπάρχει πνευματική ωφέλεια και για τα δύο μέρη. Πάντως, άνθρωποι που εκ πρώτης όψεως φαίνονται απόμακροι από την Εκκλησία, φέρουν μέσα τους πολλά του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Τις περισσότερες φορές έχουν απομακρυνθεί εξ΄ αιτίας κάποιου ατυχούς συμβάντος ή κάποιας παρεξηγήσεως με άνθρωπο της Εκκλησίας, συνήθως Ιερέα που στο πρόσωπό του βλέπουν ολόκληρη την Εκκλησία. Σε λίγες περιπτώσεις βέβαια ζητείται απλά η αφορμή. Γι΄ αυτό η ευθύνη των Ιερέων είναι πολύ μεγάλη γιατί γίνονται άθελά τους αιτία να χάσει κάποιος συνάνθρωπος τον πνευματικό του δρόμο».

Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει ο κόσμος ότι ο Θεός μας στέλνει μία αρρώστια, ένα πρόβλημα για να τον πλησιάσουμε, ή για να βοηθηθούμε εμείς και οι οικείοι μας;

«Το σώμα μας όπως αναφέραμε και παραπάνω υπόκειται στους βιολογικούς νόμους της ύλης και ως εκ τούτου στην φυσική φθορά. Επίσης, κατά την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον - εσωτερικό και εξωτερικό - υφίσταται επιδράσεις που το απορυθμίζουν και οδηγούν στην ασθένεια. Φαινόμενο απόλυτα συμβατό με την φύση του μεταπτωτικού ανθρώπου. «Ιδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε» ακούμε στο Ευαγγέλιο της Κυριακής του Παραλύτου τον Κύριο μας να λέγει στον παραλυτικό, που ζούσε δίπλα στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Η ασθένεια, ειδικά την εποχή εκείνη που δεν υπήρχαν η ιατρική γνώση και τα φάρμακα, οδηγούσε στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στον θάνατο. Δεύτερη ευκαιρία δεν υπήρχε. Η ίαση, λοιπόν, λειτουργούσε ως αναγέννηση. Ο ιαθής λάμβανε «δεύτερη» ζωή. Έχοντας λοιπόν την εμπειρία της ασθενείας, της αδυναμίας και του επικείμενου θανάτου, ήταν πλέον σε θέση να εκτιμήσει το σπάνιο και ευαίσθητο θείο δώρο της ζωής και να κάνει μία νέα αρχή. Να αφήσει πίσω του τα ασήμαντα, όσα τον απέκοπταν από την πηγή της ζωής, καθετί που τον απομάκρυνε από τον Θεό, δηλαδή την αμαρτία και να ασχοληθεί με τα σημαντικά, με την προοπτική της αιωνιότητος και τον τρόπο της κοινωνίας του με τον Ένα και Αληθινό Θεό, στόχος που επιτυγχάνεται μόνο κατά την επίγεια ζωή. Η ασθένεια λοιπόν δρα σαν ένα καμπανάκι κινδύνου και μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το αδύναμον της φύσεως μας, να ξεκαθαρίσουμε στη ζωή μας τα ουσιώδη από τα επουσιώδη, να επανακαθορίσουμε τον σκοπό της υπάρξεώς μας. Η ασθένεια δρα αφυπνιστικά, λυτρωτικά και εξαγνιστικά, επιτελεί έργο μετανοίας. Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε ότι ο καρκίνος έχει γεμίσει τον παράδεισο».                                                                                                                                                                                                

Ποια η πιο όμορφη και έντονη στιγμή μέσα στην Εκκλησία που έχετε βιώσει ως ιερέας;

«Η μετοχή στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας δίδει σε όλους τους Χριστιανούς, την αίσθηση της ζωντανής παρουσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Η με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη, μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων αποτελεί μία υπερκόσμια εμπειρία, η οποία συνέχει και νοηματοδοτεί την όλη ύπαρξη. Η αναφορά στο Θείο Όνομά Του και η ενσυναίσθηση των ευχών και των δρώμενων εντός της Θείας Λειτουργίας καθιστά τον Ιερέα αλλά κι όλους τους συνειδητούς Χριστιανούς έμπλεους Θείας Χάριτος».

Ο κόσμος σήμερα είναι μπερδεμένος και περισσότερο οι γονείς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες με τα παιδιά τους και τη νουθεσία τους. Τι θα τους συμβουλεύατε;

«Προσευχή. Αγάπη. Προσωπικό παράδειγμα. Τα παιδιά είναι του Θεού. Οι γονείς καλούνται να γίνουν παιδαγωγοί εν Χριστώ. Δεν αποτελούν προέκταση ή κτήμα των γονέων. Το καθένα έχει τα δικά του ξεχωριστά χαρίσματα και το δικό του δρόμο να διανύσει. Χρειάζονται τη βοήθεια των γονέων για ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μόνα τους. Να είναι δίπλα τους στο δρόμο που αυτά επιλέγουν, παρέχοντας σωστή πληροφόρηση και εναλλακτικούς τρόπους υλοποίησης. Όταν υπάρχει η δυνατότητα. Όταν δεν υπάρχει, προσευχή, αγάπη, προσωπικό παράδειγμα».

Πολλοί οι… ξένοι εισβολείς στη χώρα μας, μέσα σε αυτούς τους εισβολείς και οι ανατολίτικες κουλτούρες και κοσμοθεωρίες, ποια στάση πρέπει να κρατάει ένας χριστιανός σε αυτούς τους εισβολείς;

«Ο συνειδητά πιστός Χριστιανός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από κανέναν. Ακόμη και ο διάβολος δεν μπορεί να του προκαλέσει αποτέλεσμα με το πείραγμά του. Το εκκλησιαστικό βίωμα, η ενεργός συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας, η προσευχή προς τον Ένα και Αληθινό Θεό, η αναγνώριση και συνειδητοποίηση του Θείου δώρου της ζωής, η ευχαριστιακή διάθεση για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή του καθενός κάθε στιγμή του βίου, ακόμη και γι’ αυτήν την ίδια την ύπαρξή του, είναι η καλύτερη ασπίδα προστασίας σε οτιδήποτε ξενόφερτο και δήθεν. Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτουμε τους ανθρώπους που πρεσβεύουν τα διάφορα. Αντιθέτως αξίζουν το σεβασμό, την αγάπη, την προσευχή και την φροντίδα ως παιδιά του ίδιου Δημιουργού, ως εικόνες Θεού, ως «πλησίον» κατά την ευαγγελική παραβολή. Η στάση και συμπεριφορά έναντι του «άλλου», του όποιου «άλλου» επέχει θέση εισιτηρίου της Ουρανίου Βασιλείας. Ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό του με τον ξένο, τον ασθενή, τον πτωχό, το φυλακισμένο, τον εμπερίστατο και εκλαμβάνει την συμπεριφορά μας προς αυτούς, συμπεριφορά προς τον Ίδιο. Αρκεί η στάση αυτή να έχει ως κίνητρο την αγάπη και το αληθινό ενδιαφέρον για την προαγωγή της ζωής και της καταστάσεώς τους. Να είναι έκφραση εσωτερικής ανάγκης και όχι τυπική εκπλήρωση εντολής για την απόλαυση ανταμοιβής. Ο «άλλος» είναι ο αδελφός μας. Στο πρόσωπό του «βλέπουμε» τον ίδιο τον Θεό. Είναι αυτός που κρατά τα κλειδιά του Παραδείσου».

Θέλετε να δώσετε κάποιο μήνυμα σε όσους από εμάς δεν εκκλησιάζονται;

«Ποτέ δεν είναι αργά. Δεν έχει έλθει ακόμη η ώρα. Για όλους έρχεται κάποια στιγμή, διαφορετική για τον καθ’ ένα και υπό διαφορετικές συνθήκες, που αισθάνεται την ανάγκη να έλθει εγγύτερα στο Θεό. Στιγμή που συνειδητοποιεί την ματαιότητα της μέχρι τότε ζωής του και αναζητά να βρει ουσία στις πράξεις και στη ζωή του. Να ασχοληθεί επιτέλους με τα σημαντικά και να αφήσει αυτά να διαποτίσουν την ύπαρξή του. Και τότε βρίσκει το μεγάλο σύμμαχο, την Εκκλησία. Την Εκκλησία που αποθησαυρίζει χιλιάδες χρόνια ανθρωπίνης εμπειρίας της παρουσίας Θεού δίπλα στον άνθρωπο και φωτίζει ασφαλή μονοπάτια που οδηγούν σ’ Αυτόν».

Η σύγχρονη επιστήμη θέτει στον άνθρωπο μία σειρά από αμείλικτα ερωτήματα, που απαιτούν απαντήσεις. Τέτοια είναι η «ευγονική», το να φτιάξουμε ανθρώπους με εξευγενισμένα γενετικά χαρακτηριστικά και εν τέλει χωρίς ασθένειες. Το να δημιουργήσουμε ανθρώπινα όργανα τα οποία θα μπορούμε μεταμοσχεύουμε σε όσους έχουν ανάγκη. Ορισμένοι επιστήμονες έχουν φτάσει στο σημείο να μιλούν για αθανασία με την αντιγραφή του ανθρώπινου μυαλού στη μνήμη ενός υπολογιστή και τη μεταφορά της συνείδησης στο επίπεδο της μηχανής. Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η στάση του σύγχρονου ανθρώπου - χριστιανού στα παραπάνω, με δεδομένο ότι γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση για την ηθική τους;

« Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα, αν δεν έχουν ήδη πραγματοποιηθεί βρίσκονται σε τροχιά υλοποιήσεως σε μία απέλπιδα προσπάθεια του γήινου ανθρώπου για την επίτευξη της αθανασίας. Από την πίσω πόρτα. Από την πλευρά της ύλης. Λειτουργεί μέσα του ο «προορισμός», οι σπερματικές καταβολές του σκοπού για τον οποίο πλάστηκε. Αγνοώντας το δεύτερο συστατικό της υπάρξεώς του, την ψυχή και την ιδιότητά της, την αθανασία. Ο υλικός άνθρωπος ξεκινά από την ιδέα ότι όλα είναι ύλη και όλα παράγονται από την ύλη – και αυτό που ονομάζεται ψυχή είναι αποτέλεσμα των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο επίπεδο της ύλης, - άρα και όλα μπορούν να αναπαραχθούν με ύλη. Δεν έχει εμπιστοσύνη στην αποκαλυφθείσα Αλήθεια και θέλει να βάλει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Να είναι σίγουρος. Και επειδή το μόνο που αντιλαμβάνεται είναι το υλικό, το αισθητό, θέλει να τα φέρει όλα στο μέτρο της ύλης. Μάλλον θα τα καταφέρει - μετά από πολλά χρόνια, πολλές προσπάθειες και αναλώνοντας πολλά μέσα και πόρους - να παράξει ένα κακέκτυπο του ανθρώπινου μυαλού που θα μιμείται τον άνθρωπο και τις νοητικές του λειτουργίες. Εργαλεία υλοποίησης και σύμμαχοί του, απ’ όσα γνωρίζουμε, είναι η ανάλυση του γονιδιώματος, η λεπτομερέστερη γνώση της εγκεφαλικής ανατομίας και λειτουργίας, η ψηφιακή τεχνολογία, η κβαντική τεχνολογία, η τεχνητή νοημοσύνη, και όσα άλλα θαυμαστά θα ανακαλύψει στην πορεία. Θα κάνει πράγματα που δεν τα βάζει ο νους μας σήμερα. Ένα πράγμα όμως δεν θα καταφέρει ποτέ. Να δώσει την προοπτική της γνώσεως και της προσωπικής κοινωνίας του Θεού. Να δώσει την δυνατότητα της κατά χάριν μεθέξεως του Ενός, Αληθινού, Τριαδικού Θεού. Δυνατότητα και προοπτική που έχει μόνον ο κατά φύσιν άνθρωπος, η οποία αποτελεί την βασική διαφορά από όλα τα άλλα δημιουργήματα. Μόνον ο άνθρωπος πλάστηκε για να γνωρίσει τον Δημιουργό του».

Ζήσαμε πρόσφατα την ιερότερη στιγμή της Χριστιανοσύνης, την Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου και το Άγιο Πάσχα. Πώς πρέπει ένας Χριστιανός να βιώνει τα Πάθη και την Ανάσταση;

«Παθαίνει και πεθαίνει ο πατέρας σας, η μητέρα σας, το παιδί σας, ο αγαπημένος σας, η αγαπημένη σας, ο καλύτερός σας φίλος. Χάνετε ένα κομμάτι της ζωής σας. Βιώνετε την απώλεια, τον χωρισμό, την κενότητα. Σας κάνει όρεξη να φάτε; Να πιείτε; Να διασκεδάσετε; Να πάτε σινεμά; να πιείτε καφέ ανέμελα με τους φίλους σας; Μάλλον όχι. Τα πράγματα γύρω σας δεν έχουν και πολύ νόημα χωρίς αυτόν. Προτιμάτε την απομόνωση, την ησυχία. Αναδύονται στο νου σας οι μνήμες από το αγαπημένο σας πρόσωπο, η φωνή του, τα λόγια του, οι εμπειρίες μαζί του. Σκέφτεστε τα λάθη σας στη σχέση μαζί του και μετανιώνετε γι΄ αυτά. Θα θέλατε να ήσασταν μαζί του ή να ήσασταν εσείς στη θέση του. Θα θέλατε να γίνει κάτι και να είστε και πάλι μαζί. Το ξέρετε ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Αλλά  το θέλετε.

Και Ωωω!! Κάποιος σας λέει ότι τον είδε. «Μπα, θα του φάνηκε» σκέφτεστε. Και άλλος σας λέει το ίδιο. «Λες;» αναρωτιέστε. «Μα αυτά δεν γίνονται» σας λέει η λογική σας. Και ξαφνικά τον βλέπετε ολοζώντανο μπροστά σας. Όλα γύρω σας γίνονται φωτεινά, χαρούμενα, όμορφα. Νοιώθετε απέραντη χαρά, πληρότητα, σαν να αναγεννηθήκατε. Τώρα όλα φαίνονται  διαφορετικά. Όλα είναι καινά, νέα, καινούρια. Οι μικρότητες της καθημερινότητος φαντάζουν πλέον ασήμαντες. Το θαύμα έγινε. Είστε μαζί. Τώρα το ξέρετε καλά. Το θαύμα υπάρχει. Δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν δεσμά. Έχετε την αίσθηση πως μεγαλώνετε, πως επεκτείνεστε, ώστε χωράει μέσα σας όλος ο κόσμος. Τα πάντα γύρω σας και μέσα σας είναι φως, χαρά, ευγνωμοσύνη, αγαλλίαση.

 Ως γνήσιοι λοιπόν μαθητές του Χριστού καλούμαστε να συμπορευθούμε μετά του Χριστού στο Πάθος, να βιώσουμε την αγωνία Του υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Ο Σταυρός του Χριστού ήτο πολύ βαρύς γιατί έφερε πάνω του όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Διά της θυσίας Του ο Χριστός πάνω στο Γολγοθά σταύρωσε όχι μόνο το σώμα Του αλλά και τις αμαρτίες του καθενός από εμάς για να μπορέσουμε να αποτινάξουμε το ζυγό των αντιθέων δυνάμεων και να ζήσουμε την πνευματική ελευθερία.

Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει ανάσταση. Χωρίς μαρτύριο δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει Ανάσταση του Χριστού. Διά του σταυρού εισήλθε στον κόσμο η χαρά της Αναστάσεως. Αυτή την αγία χαρμολύπη της Εκκλησίας βιώνουμε καθόλη τη διάρκεια της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος και καλούμαστε όλοι να συμμετάσχουμε στις Ιερές Ακολουθίες της Αγίας μας Εκκλησίας, όχι τυπικά αλλά βιωματικά, εμπειρικά, με πνεύμα κατανύξεως, συντριβής καρδίας, ταπεινώσεως.

Οι δυσκολίες, οι πειρασμοί και τα προβλήματα είναι καθημερινά στη ζωή μας. Ο Χριστός όμως έρχεται με την Ανάστασή Του να διαλύσει το σκότος, το έρεβος και να μας χαρίσει φως, ελπίδα, αισιοδοξία, δύναμη να πορευόμαστε τον δρόμο της ζωής. Όταν το κατανοήσουμε αυτό θα έλθουμε περισσότερο κοντά Του. Ο Αναστάς Χριστός είναι ο ειρηνοποιός των καρδιών μας, είναι η προσωπική μας ανάπαυση και χαρά.

Χριστός Ανέστη!».

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News