Η Ειρήνη Δερμιτζάκη είναι μια συγγραφέας με κομψό ύφος, ενώ η μέχρι τώρα παρουσία της σε συγγραφικό επίπεδο δείχνει μια γυναίκα ταλαντούχα.
Έτσι, θα τη χαρακτήριζε κάποιος εάν διάβαζε το βιβλίο της "Αυτό που δε γνωρίζω ακόμα". Μέσα από αυτό το βιβλίο, η κ. Δερμιτζάκη συστήνεται εκ νέου στον αναγνώστη.
Μέσα από το διήγημα προβάλλονται είκοσι μικρές σε έκταση ιστορίες καθημερινών ανθρώπων. Διαβάζοντας τις ιστορίες, ο αναγνώστης θα διαπιστώσει πως η βία είναι ο κεντρικός πυρήνας των διηγημάτων. Η βία βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το μικρόκοσμο στον οποίο όλοι είμαστε μέλη.
Οι είκοσι αυτές μικρές ιστορίες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους, είναι "ουρλιαχτά" απέναντι στη βία και στις συνέπειές της. Είναι "φωνές" για να υπάρξει ένα ισχυρό αίσθημα συμπάθειας και τρυφερότητας.
Με λόγο άμεσο, τηλεγραφικό και χωρίς να αναλώνεται σε παραπανίσιες λεπτομέρειες, οι οποίες είναι ικανές να στερήσουν τη δραματικότητα του έργου, η Κρητική συγγραφέας καταφέρνει να κινητοποιήσει συναισθηματικά τον αναγνώστη, καθώς συμμετέχει ως ένας απαθής συμμετέχων σε ιστορίες που έχουν αρχή, μέση και τέλος.
Οι ιστορίες είναι τόσο οικείες, γιατί περιγράφουν με ζωντάνια σκηνές απλών ανθρώπων, καταστάσεις που μπορούν να συμβούν στην οικογένεια ή στο γείτονα ή σε ένα φίλο μας, γεγονότα που συναντάμε καθημερινά, μα δεν αφήνουμε το περιθώριο να κουράσουν τη σκέψη μας.
Η γραφή είναι παραστατική και γεμάτη από εικόνες. Νιώθεις να ξεπηδούν διαρκώς μπροστά σου εικόνες και σκηνές, προκαλώντας άλλοτε οργή, άλλοτε συγκίνηση, άλλοτε αγανάκτηση και άλλοτε ένα αίσθημα στεναχώριας γι' αυτά που συμβαίνουν διαρκώς γύρω μας και εμείς τα αγνοούμε χαρακτηριστικά. Επίσης, η εναλλαγή των προσώπων της αφήγησης μετατρέπει το έργο σε θεατρικό παιχνίδι.
Στόχος των διηγημάτων αυτών δεν είναι να εργαλειοποιηθεί η χυδαιότητα των ανθρώπινων πράξεων, αλλά να αποτελέσει σύνθημα για δεκάδες ανθρώπους που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με κάθε μορφής βία και "στέκονται" όρθιοι στα πόδια τους παρά την ταπείνωση που βιώνουν ή βίωσαν.
Είναι ντοκουμέντα ζωής είκοσι διαφορετικών και άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, που αναζητούν μανιωδώς αισθήματα που έχει απαγορεύσει η σκληρή φύση της βίας, όπως η τρυφερότητα και η συμπάθεια.
Οι σύντομοι αυτοί θεατρικοί λόγοι θέλουν λίγο χρόνο για να σε γοητεύσουν, να σε μετατρέψουν από απλό αναγνώστη σ' ένα ουδέτερο παρατηρητή, ο οποίος, χωρίς να το καταλάβει, συμμετέχει στις μικρές διηγήσεις και δεν παρεμβαίνει.
Οι θεατρικοί αυτοί λόγοι μυούν τον αναγνώστη στην ατμόσφαιρα του διηγήματος.
"Αυτό που δε γνωρίζω ακόμα" είναι πως η βία έρχεται χωρίς προειδοποιήσεις και δεν κάνει διακρίσεις.
Επιμέλεια: Νίκος Κοσμαδάκης
