Είναι εξαιρετικά πολυτάλαντη: συνθέτρια, τραγουδίστρια, χορεύτρια. Συνδυάζει άριστα το παραδοσιακό με το σύγχρονο στοιχείο στη μουσική της καταφέρνοντας παράλληλα να διατηρήσει την ταυτότητα της. Δημιούργησε ένα νέο ύφος μουσικής ξεσηκώνοντας χιλιάδες νέους που έγιναν μόνιμοι φαν της.
Η Μαρίνα Σάττι κατάγεται από το Ηράκλειο και στην αποκλειστική συνέντευξη στο neakriti.gr θυμάται τα εφηβικά της χρόνια στο 3ο Γυμνάσιο και Λύκειο Ηρακλείου, τα καλοκαίρια στη Σταλίδα, τα οικογενειακά τραπέζια.
Μιλάει με νοσταλγία και αγάπη για την πόλη που μεγάλωσε λέγοντας "φαίνεται έχουμε όλοι την ανάγκη να επιστρέφουμε πού και πού σε ένα γνώριμο περιβάλλον, που μας δημιουργεί την αίσθηση της ασφάλειας" και αποκαλύπτει πιο είναι το αγαπημένο της γλυκό. Απολαύστε την!
Συνέντευξη στη Μαρία Αγαπάκη
Ποια ήταν τα πρώτα σου μουσικά βήματα;
Ξεκίνησα κλασικό πιάνο εκεί στην Τρίτη δημοτικού, στο Ωδείο Απόλλων, με τη Ρίκα Δεληγιαννάκη. Καταπληκτική δασκάλα. Τότε το Ωδείο ήταν κάπου πίσω από τον Άγιο Μηνά, Μονής Καρδιωτίσσης αν δεν κάνω λάθος. Για αρκετό καιρό ήμουν και στην παιδική χορωδία του Δήμου Ηρακλείου. Πρόσφατα πέρασα ξανά μια βόλτα από εκεί και γνώρισα μια πολύ δεμένη ομάδα παιδιών που, μαζί με το μαέστρο κ. Γιάννη Ιδομενέως, κάνει σπουδαία δουλειά. Αλλά και στο σχολείο, είχαμε φτιάξει μια παρέα που μας άρεσε το θέατρο και η μουσική και σχεδόν όλο το χρόνο προετοιμάζαμε τις παραστάσεις που θα παρουσιάζαμε στις σχολικές γιορτές. 3ο Ενιαίο Γυμνάσιο και Λύκειο Ηρακλείου…Ακόμα τις έχω σε DVD και τις βλέπω που και που.
Πόσο εύκολο είναι ένας νέος ταλαντούχος άνθρωπος να δημιουργεί στην Ελλάδα της κρίσης;
Νομίζω όσο εύκολο - ή δύσκολο - θα ήταν για κάποιον να δημιουργήσει σε οποιοδήποτε τόπο ή χρόνο. Γιατί οι δυσκολίες δεν έχουν να κάνουν μόνο με το γύρω μας, αλλά και με το μέσα μας. Θέλω να πιστεύω πως η ανάγκη για έκφραση κι η γέννηση νέων ιδεών δεν σχετίζεται με την οικονομική κατάσταση, ή τους πόρους που διαθέτει ο καθένας μας. Οι "πρώτες ύλες" βρίσκονται σε αφθονία γύρω μας. Και για μένα ο μετασχηματισμός και η ζύμωση με θετικό τρόπο αυτών των εμπειριών και των παραστάσεων είναι η πιο ενδιαφέρουσα πρόκληση μέσα στη δημιουργική διαδικασία. Κι αυτό με κινητοποιεί. Όπως κι αυτή η ανάγκη που έχω να νιώθω ότι μπορώ εγώ η ίδια να επηρεάσω και να ορίσω τη ζωή μου και την ψυχολογία μου. Και να προσπαθώ να διατηρώ μια προσωπική σταθερότητα παρότι όλα γύρω μας μεταβάλλονται κι αναθεωρούνται. Που και που όταν με παίρνει από κάτω, σκέφτομαι πως κάθε εποχή είχε τις δικές τις δυσκολίες της κι ότι δεν είμαστε οι πρώτοι. Θυμάμαι ιστορίες που μας έλεγε η γιαγιά μου για την κατοχή. Εκείνη η γενιά πέρασε τεράστιες δυσκολίες και όμως κατάφερε να κληροδοτήσει στους επόμενους μια κατάσταση μάλλον καλύτερη από αυτή που παρέλαβε.
Σου παρέχει νέες δυνατότητες η χώρα;
Θεωρώ ότι συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα γύρω μας. Κι αν κάποιος ενδιαφέρεται και ψάξει, μπορεί να βρει κάποια πλαίσια να ενταχθεί όπου θα μπορούσε να εξελίξει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον του. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως οι υπερβάσεις είναι πρώτα απ' όλα προσωπικές κι ότι θα έρθουν και εκτός πλαισίου. Και μάλλον χρειάζεται ένα ρίσκο για να απελευθερωθούμε από τις οποιεσδήποτε νόρμες και φόρμες. Και προσπάθεια ώστε να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κι εμείς οι ίδιοι τις δικές μας προτάσεις. Το πιο ζωντανό παράδειγμα είναι η παράσταση Τιτάνες του Ευριπίδη Λασκαρίδη που είδα πρόσφατα στο Φεστιβάλ Αθηνών. Θα μπορούσα να πω, με απόλυτη βεβαιότητα, πως είναι ό,τι πιο δυνατό έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Πως ήταν η εμπειρία σου ως πρωταγωνίστρια της Αρετούσας στον «Ερωτόκριτο» του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος;
Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και αρκετά διαφορετική απ' οτιδήποτε είχα κάνει ως τώρα. Το μεγαλύτερο μέρος του ρεπερτορίου των μιούζικαλ έχει αναφορές στη δυτική, αμερικάνικη κουλτούρα και συνεπώς όταν τα προσεγγίζεις οδηγείσαι συνήθως σε συγκεκριμένους δρόμους και "λύσεις". Ο Ερωτόκριτος του Μαραμή, περιλαμβάνει στοιχεία από την κρητική μουσική, από τη jazz αλλά και από την κλασική, ενώ οι στίχοι έχουν κρατηθεί στην αυθεντική κρητική γλώσσα του Κορνάρου. Για μένα ήταν μεγάλη πρόκληση να βρω έναν τρόπο προκειμένου να συνδέσω όλα αυτά τα στοιχεία ώστε να συνυπάρχουν και να ρέουν αρμονικά. Και φυσικά, ως Κρητικιά, ένιωθα πως μια έχω παραπάνω ευθύνη αλλά και μια επιθυμία να σταθώ αντάξια του ρόλου, νιώθοντας δέος απέναντι σ' αυτό το κορυφαίο έργο της κρητικής λογοτεχνίας που είναι βαθιά χαραγμένο στη συλλογική μας ταυτότητα.
Οι γονείς σου έχουν μουσικές/ καλλιτεχνικές καταβολές;
Δεν έχουν ασχοληθεί μ' αυτό ποτέ. Αλλά τόσο οι γονείς μου όσο κι ο αδερφός μου είναι πολύ «σωστοί» όταν τραγουδούν. Κι ο μπαμπάς μου μάλλον έχει μια μεγάλη ευκολία με το ρυθμό. Θυμάμαι από μικρή πως όποτε βρισκόταν μπροστά του κάποιο μουσικό όργανο ή κρουστό, αμέσως το έπιανε κι έπαιζε και μετά από λίγο έβγαινε «κάτι».
Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα;
Οι συνεργάτες μου και οι κοντινοί μου φίλοι. Νιώθω πολύ τυχερή που περιβάλλομαι από ανθρώπους που ξέρουν τί θέλουν να δημιουργήσουν στη ζωή τους κι έχουν το θάρρος να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, χωρίς να «βάζουν νερό στο κρασί τους». Αυτοί οι άνθρωποι με βοηθούν να κρατηθώ σε ισορροπία και να μοιάσω περισσότερο στο άτομο που θα ονειρευόμουν να γίνω.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Η έλλειψη δικαιοσύνης. Ή η προδοσία.
Τι είναι για σένα η Κρήτη; Αποτελεί καταφύγιο; Έναν τόπο στον οποίο επιστρέφεις συχνά;
Κατεβαίνω στην Κρήτη περίπου 2-3 φορές το χρόνο. Είναι το πατρικό μου εκεί, και κατά κάποιο τρόπο όποτε βρίσκομαι σ' αυτό το σπίτι είναι σαν να αναβιώνουμε όλοι μαζί κάτι από τα παλιά. Φαντάσου κοιμάμαι στο παιδικό μου δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι που κοιμόμουν και τότε. Και τα βιβλία στη βιβλιοθήκη και τα ρούχα στις ντουλάπες είναι τα ίδια που ήταν και τότε. Όποτε θέλω να κατέβω στο κέντρο του Ηρακλείου, πηγαινοέρχομαι με τα πόδια και πριν κοιμηθώ βλέπω ταινίες ξαπλωμένη στον καναπέ όπως έκανα και τότε, τρώγοντας - δυστυχώς - άφθονο γαλακτομπούρεκο από το Γκλόρια όπως έκανα και τότε!(γελάει) Φαίνεται έχουμε όλοι την ανάγκη να επιστρέφουμε πού και πού σε ένα γνώριμο περιβάλλον, που μας δημιουργεί την αίσθηση της ασφάλειας.
Θέλεις να μοιραστείς κάποιες παιδικές σου αναμνήσεις μαζί μας;
Έχουμε ένα εξοχικό στη Σταλίδα στο οποίο πηγαίναμε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, χειμώνα - καλοκαίρι. Πολύ συχνά μαζευόταν όλη η οικογένεια, αναρίθμητα ξαδέρφια και θείοι και θείες, και θείοι θείων. Η κάθε θεία έφτιαχνε τα δικά της πιάτα κι έπρεπε να δοκιμάσεις απ'όλα για να μην προσβληθεί καμία! Το μεσημεριανό γεύμα κρατούσε 3-4 ώρες, και στο τέλος σέρβιραν παγωτό κανταΐφι και καρπούζι. Οι θείοι ξάπλωναν στις αιώρες και στα κρεβάτια και οι θείες έπιναν καφέ και τα λέγανε. Κι εμείς τα παιδιά πηγαίναμε στη θάλασσα, σκαρφαλώναμε στο βουνό για «εξερεύνηση» της σπηλιάς και παίζαμε τάβλι.
Ως επίλογο ζητήσαμε από την Μαρίνα Σάττι να μεταφέρει ένα μήνυμα στους αναγνώστες του neakriti.gr. Εκείνη ανταποκρινόμενη στο αίτημα αρκέστηκε να γράψει "If you do what you always did, you will get what you always got!" (αν συνεχίσεις να κάνεις ό,τι έκανες πάντα, θα πάρεις αυτό που έπαιρνες πάντα).
Μέσα από αυτή τη φράση βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα πως η Μαρίνα κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες του μέσα της, να κάνει την υπέρβαση της, να απελευθερωθεί από τις νόρμες και φόρμες γύρω της και να προσεγγίσει διαφορετικά τα πράγματα με τρόπο που κατάφερε να ακουμπήσει τις ψυχές όλων μας. Ακριβώς όπως το λέει και η "Μάντισσα": "στη κακοκαιριά και στη μοναξιά αχ ποτέ να μη λυγίζω".
