Μία από τις καλύτερες σύγχρονες παραστάσεις της τελευταίας διετίας, σύμφωνα με κριτικούς θεάτρου, θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό της Κρήτης τη Δευτέρα και την Τρίτη στο Βενιζέλειο Ωδείο, στα Χανιά, και την Τετάρτη στο Σπίτι του Πολιτισμού, στο Ρέθυμνο. Η ώρα έναρξης των παραστάσεων είναι στις 9:15 το βράδυ.
Ο λόγος για το έργο "Μεγάλοι Δρόμοι", βασισμένο σε διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου - μια συμπαραγωγή της εταιρείας θεάτρου "Terra De Semis" και του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
«Τα μεγάλα ταξίδια και οι μεγάλες διαδρομές συμβαίνουν καμιά φορά μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα. Το μυαλό διανύει αποστάσεις τρελές την ώρα που τα πόδια μένουν καρφωμένα στο πάτωμα».
Είναι μια παράσταση βασισμένη σε διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου. Μια τρελή αναζήτηση στους δρόμους της Αθήνας, ένα δείπνο στα πρόθυρα της αλήθειας, ένα ζευγάρι παπούτσια στο χέρι, ο ήχος από το τουμπερλέκι, ένα τηλέφωνο που χτυπά, ένα αεροπορικό εισιτήριο που γράφει «σ' αγαπώ», ένας σάκος γεμάτος γράμματα, το σπίτι στην Άνδρο, τα μπριζολάκια του Τέλη, ο Γιάννης, η Άννα, ο Όμηρος, ο Αριστοτέλης...
Αγάπη, απώλεια, σκοπός και πάντα, μπροστά και πίσω απ' όλα αυτά, ένα όνομα. Σαν ανάγκη σχεδόν. Σχέσεις απόλυτες. Προσπάθειες άκαρπες. Προς αναζήτηση του απόλυτου. Κι αν αυτό υπάρχει. Μια κίνηση, σχεδόν «χειρονομία της επιθυμίας για αθανασία». Γιατί, αλήθεια, και ποιος δεν ονειρεύτηκε να αγαπήσει και να αγαπηθεί απόλυτα;
Σημείωμα της σκηνοθέτιδας
Η σκηνοθέτιδα της παράστασης Ειρήνη Φαναριώτη γράφει για το έργο τα εξής: «Διάβασα τα δύο βιβλία της Λένας "Νυχτερίδες" και "Μεγάλοι Δρόμοι" σε μια νύχτα. Τα δύο διηγήματα, "Αθήνα, Εννέα Δεκεμβρίου" και "Μεγάλοι Δρόμοι" αντίστοιχα, ήταν αυτά που μου δημιούργησαν, από εκείνη τη νύχτα, την ανάγκη να περάσω στην απέναντι όχθη, αυτή του σκηνοθέτη. Ένιωσα, από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, ένα αίσθημα οικειότητας, τόσο έντονο, που να πιστεύω πλέον σήμερα πως εκείνα με διάλεξαν, κι όχι εγώ αυτά.
Οι πρώτες έννοιες που μου ήρθαν στο νου ήταν κυρίως αντιθετικές. Φαινομενικά τα δύο αυτά διηγήματα έμοιαζαν όχι μόνο να μην έχουν καμία ομοιότητα, αλλά να είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Αυτή, όμως, είναι η σύνδεσή τους.
Η αντίθεσή τους. Χωρισμός και απώλεια (το ένα περιέχει πάντα το άλλο). Σχετικό κι απόλυτο. Τόλμη κι ατολμία. Χρόνος διεσταλμένος, χρόνος συμπυκνωμένος. Λογική, συναίσθημα. Για τη σύνθεση τελικά μιας ζωής. Μιας ζωής γεμάτης αντιθέσεις, καθημερινά. Με ενδιέφερε πάντα να δω την πρακτική της ζωής στο θέατρο, στην τέχνη εν γένει.
Αλλιώς γιατί να με αφορά, σκεφτόμουν. Έτσι κι έγινε. Φτιάξαμε φανταστικές συνθήκες που, όμως, περιέχουν μόνο αλήθειες. Δεν ξεχάσαμε ποτέ το παραμύθι μας, την πηγή της ζωής, την ελπίδα μας. Αλλά η δική μας πριγκίπισσα βλέπει στον ύπνο της τον Τσιτσάνη και συνδιαλέγεται με τον Κολοκοτρώνη.
Ο δικός μας πρίγκιπας ψάχνει ακόμη να βρει τις σωστές λέξεις για να ξεστομίσει αυτό που πραγματικά νιώθει. Η δική μας πριγκίπισσα πιστεύει ακόμη στα παραμύθια και ο δικός μας πρίγκιπας ψάχνει ακόμη να βρει το θάρρος. Πόδια που τρέχουν, χωρίς λογική να τα οδηγεί. Μυαλό που διανύει αποστάσεις τρελές, χωρίς πόδια να το στηρίξουν. "Τι να γίνει;", θα πεις. Έτσι είναι η ζωή. Τρέχει και δε ρωτάει. Προχωράει και χωρίς εμάς, άμα λάχει. Εγώ όμως θα αφήσω το ψιχουλάκι μου εδώ. Και ποιος ξέρει; Μπορεί και να ξαναγυρίσω».
Συντελεστές
Συντελεστές της παράστασης είναι οι Ειρήνη Φαναριώτη στη σκηνοθεσία, η ομάδα "T.d.S." ("Terre de Semis") η οποία επιμελήθηκε και τα κοστούμια, ο Γιάννης Αρβανίτης στα σκηνικά, ο Φώτης Σιώτας στην πρωτότυπη μουσική σύνθεση, η Αμάλια Μπένετ και η Χαρά Κότσαλη στην επιμέλεια κίνησης, ο Γιώργος Ταμπακάκης στους φωτισμούς και η Νάντια Μαργαρίτη ως βοηθός σκηνοθέτη: Παίζουν οι ηθοποιοί Μυρτώ Γράψα, Άρης Λάσκος και Ειρήνη Φαναριώτη.
