default-image

Η καθημερινότητα και οι εργάτες της

Κρήτη
Η καθημερινότητα και οι εργάτες της

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλοι οι κάτοικοι του χωριού γνώριζαν καλά όλες τις αγροτικές εργασίες.

Σε κάποιες όμως από αυτές ορισμένοι ξεχώριζαν……  

Πρόσωπα, ονόματα, αγαπημένοι άνθρωποι, ιστορίες που άκουγα από τον πατέρα μου, σοκάκια που παίζαμε, βρύσες που πηγαίναμε με τα λαήνια για το νερό του σπιτιού, γεύσεις και αρώματα που ξεφυτρώνουν μέσα στη μνήμη βλέποντας μία φωτογραφία, σου διηγούνται τόσες μικρές και μεγάλες στιγμές από τα παιδικά σου χρόνια, σταμάτησαν μπροστά μου μέσα από τα κείμενα του καθηγητή Γιώργου Κονδυλάκη που δημοσιεύτηκαν στην ''Ηχώ της Βιάννου'' και αφορούν στην κάτω Βιάννο, με τον τίτλο:

''Κάτω Βιάννος - Ταξίδι στο Χρόνο''.

Το οδοιπορικό του καθηγητή μέσα στο χρόνο και στην ιστορία ενός χωριού που ακόμα και σήμερα βασανίζεται, ακόμα και σήμερα μοναχικά πορεύεται, είναι μοναδικό, ''φωνάζει'' για τις ευθύνες μας και τις ευθύνες της πολιτείας απέναντί του.

Μέρος 18ο

Όλοι οι κάτοικοι του χωριού γνώριζαν καλά όλες τις αγροτικές εργασίες.

Σε κάποιες όμως από αυτές ορισμένοι ξεχώριζαν. Κλαδευτές ελαιοδέντρων και αμπελιών ήταν: Ο Αγγουράκης Νικόλαος. Ο Φραγκάκης Χαράλαμπος, ο Νηστικάκης Γεώργιος και ο γιός του Ιωάννης, ο Μεραμβελλιωτάκης Αντώνιος του Ιωάννου, ο Εμμανουήλ Βαβουρανάκης, ο Σταματουλάκης Εμμ. και άλλοι.

Κεντριστές δένδρων: Νικόλαος Εμμ. Μανδαλάκης, Ιωάννης Εμμ. Μανδαλάκης (Κλέαρχος), Εμμανουήλ Χαρ. Βαβουρανάκης. Επίσης όλοι οι αγροφύλακες .

Οι περισσότερες οικογένειες είχαν και το ζευγάρι τις αγελάδες τους για το όργωμα και για τα μοσχαράκια τους που τα πωλούσαν για το κρέας τους.

Ο Εμμανουήλ Σπανάκης, ο Ιωάννης Αγγουράκης, ο Φραγκάκης Χαράλαμπος και ο Εμμανουήλ Μανδαλάκης (πατέρας της Ζαϊρας) ασχολήθηκαν από παλιά με τις μέλισσες σε πήλινες κυψέλες και αργότερα οι Νηστικάκης Ιωάννης, Βαβουρανάκης Εμμανουήλ και Μηλιαράς Ιωάννης (κουρέας).

Μέλισσες σήμερα διατηρούν: ο Εμμανουήλ Μανδαλάκης του Ευαγγέλου, ο Νικόλαος Μεραμβελλιωτάκης του Αντωνίου και ο Γεώργιος Μηλιαράς του Ιωάννου.

Ο Γεώργιος Βαβουρανάκης διατηρούσε ξυλουργείο δίπλα στη βρύση της Ακακίας για πάρα πολλά χρόνια. Ο Γεώργιος Τζανάκης (Λεμονατζής) διατηρούσε εργαστήριο παρασκευής αναψυκτικών στη πηγή του Καβρού.

Χειριστής βαρέων μηχανημάτων ήταν ο Χρηστάκης Εμμανουήλ Κτηνίατρος ήταν ο Εμμανουήλ Σταματουλάκης του Γρηγ. μέχρι την εκτέλεση του από τους γερμανούς την κατοχή .

Ο Γρηγόριος Αγγουράκης ήταν πρακτικός κτηνίατρος και πεταλωτής των ζώων. Πωλούσε και τα απαραίτητα πέταλα κλπ. Αλέτρια - Ζυγούς - Βολόσυρους επισκεύαζαν οι: Κωνσταντίνος Μανδαλάκης, Δημήτρης Μεραμβελλιωτάκης, Δημήτρης Μηλιαράς. Σαμαράς ήταν Δημήτρης Θεοδωράκης, από το Καλάμι. Έμεινε στην Κάτω Βιάννο 10 περίπου χρόνια Ντελάλης- Κήρυκας ήταν ο Νικόλαος Γ, Μανδαλάκης Τσαγκάρης ήταν παλαιότερα ο Ιωάννης Τζανάκης (Γιάγκος) που έμαθε την τέχνη στο γιό του Μιχαήλ Τζανάκη.

Τσαγκάρης για ένα διάστημα ήταν και ο Ζαχαρίας Δουλγεράκης που σταμάτησε όμως γρήγορα γιατί δεν έβλεπε. Ο Τζανάκης Μιχαήλ με το φορτηγό του εκτελούσε όλες τις μεταφορές των κατοίκων. Έφερνε και τα οικοδομικά υλικά σε όλη την περιοχή. Κάθε Σάββατο πήγαινε στο Αρκαλοχώρι και εξυπηρετούσε τους κατοίκους σε όλες τις παραγγελιές. Ήταν και ο χασάπης και κρεοπώλης των ζώων του χωριού.

Ο Χαράλαμπος Φραγκάκης (Καραβανάς) ήταν πρακτικός ορθοπεδικός γιατρός. Με κατάλληλα βότανα όμως βοηθούσε και σε πολλές ασθένειες.

Ελαιοχρωματιστής ήταν τα πιο πρόσφατα χρόνια ο Μηλιαράς Αντώνιος. Παλιότερα τα σπίτια βάφονταν με ασβέστη από τις νοικοκυρές και τα σπίτια πάντοτε ήταν κάτασπρα.

Ο Δουλγεράκης Ιωάννης του Εμμ. ήταν δικηγόρος. Πολλά χρόνια έμενε στην Άρβη και ασχολήθηκε με την εκτροφή και το εμπόριο αγελάδων καθώς και με την καλλιέργεια μπανάνας.

Περίπτερο διατηρούσε ο Παπαγιαννάκης Χαράλαμπος και παλαιότερα ο Τζανάκης Γεώργιος.

Γραφικός τύπος ήταν ο Μηλιαράς Δημήτριος (Μάγκας). Έβρισκε τις κατσούνες, τα ντεμπλιά, τις μπαστούνες και τα στειλιάρια των περισσοτέρων κατοίκων. Επίσης γραφικός ήταν και ο Νικόλαος Μεραμβελλιωτάκης του Κων/νου (Νικολός) που πολλές φορές αποτελούσε το εκκλησίασμα και τον βοηθό του παπά Μιχάλη στους εσπερινούς.

Ο Γεώργιος Βαβουρανάκης του Μιχαήλ (Μπαμπουράνης ) αξιωματικός Χωροφυλακής, ήταν ο αγαπητός των παιδιών. Τα κερνούσε πάντοτε και πολλά από αυτά τον φώναζαν « μπαμπά». Στο σπίτι του έφαγαν πολλοί χωριανοί ψωμί σε πολύ δύσκολες εποχές. Σε ένα ταξίδι του στο Άγιο Όρος έφερε δύο σκαλιστούς Σταυρούς. Ένα δώρισε στον παπά Μιχάλη Δουλγεράκη και ένα αφιέρωσε στον Ναό του Αγίου Γεωργίου.

Για οικοδομικές εργασίες κατάλληλοι ήταν ο Διακάκης Εμμανουήλ, οι Ιωάννης και Δημήτριος Βασιλικογιαννάκης, ο Μηλιαράς Βασίλειος και ο Παπαδάκης Εμμανουήλ. Αργότερα εργολάβος έγινε ο γαμβρός του Δημήτριος Βασιλικογιαννάκης. Σήμερα με οικοδομικές εργασίες στο χωριό ασχολείται ο Ιωάννης Μηλιαράς του Εμμ. ενώ με υδραυλικές εργασίες ασχολούνται ο Δημήτριος Μανδαλάκης του Εμμ. και ο Εμμανουήλ Μηλιαράς του Ιωάννου. Εργολάβος οικοδομών είναι και ο Ζαμπετάκης Ιωάννης από τη Μέση.

Στο σπάσιμο και την διαμόρφωση της πέτρας για το κτίσιμο των τοίχων ειδικός τεχνίτης ήταν ο Αγγουράκης Δημήτριος (Μιντζηστήρης).

Την τέχνη του ράπτη ήξερε ο Ζαμπετάκης Ιωάννης.

Κουρείς ήταν: ο Ελευθέριος Δουλγεράκης , Κων/νος Αγγουράκης και ο Μηλιαράς Ιωάννης (Κουρέας) που ήταν κουφός. Ειδικά ο τελευταίος που γνώρισα, πολλές φορές κούρευε φτωχά παιδιά του χωριού χωρίς χρήματα.

Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές ήταν ο αξέχαστος Χρήστος Παπαδάκης. Πάντα με το χαμόγελο έφτιαχνε όλα τα μερεμέτια. Για μεταφορικό μέσο είχε μια σκαπτική μηχανή με βαγόνι. Μάζευε και τα σκουπίδια του χωριού.

Κτηνοτρόφοι στο χωριό υπήρξαν οι: Ζαμπετάκης Ιωάννης, Χρηστάκης Νικόλαος, Μεραμβελλιωτάκης Κωνσταντίνος, και Μεραμβελλιωτάκης Δημήτριος ο γιός του οποίου Νικόλαος ασχολείται και σήμερα με τη κτηνοτροφία. Κτηνοτρόφοι ήταν και οι περισσότεροι κάτοικοι της Μέσης.

Υπήρχαν αρκετά καφενεία που γέμιζαν από κόσμο κάθε βράδυ και συγχρόνως ήταν και μπακάλικα. Κάποια πωλούσαν και υφάσματα και είδη ραπτικής. Του Μιχαήλ Τζανάκη, του Ιωάννη Δουλγεράκη (Γιαννάκη) του Θεόδωρου Τζανάκη , του Γεωργίου Τζανάκη και αργότερα του Δημητρίου Βασιλικογιαννάκη που είναι και το μοναδικό που λειτουργεί σήμερα.

Επίσης Παντοπωλείο διατηρούσε και ο Στυλιανός Θεοδοσάκης όπου έβρισκε κανείς τα πάντα. Από κλωστές οι γυναίκες μέχρι χημικές ουσίες για το κρασί οι άνδρες. Έβαφε υφάσματα και έπαιζε λύρα και μαντολίνο στα πανηγύρια και σε πολλούς γάμους.

Η Αικατερίνη Μανδαλάκη του Ιωάννου (Κατεριά) ήταν πρακτική μαία ( η Μαμή). Πρακτική μαία ήταν και η Καλλιόπη Ρολάκη.

Η Σπανάκη Αλίκη τη δεκαετία του 90 έστησε Λαογραφικό Μουσείο το οποίο αγοράστηκε αργότερα από το Δήμο Βιάννου και αποτελεί το Ιστορικό στολίδι ολόκληρης της περιοχής.

Μοδίστρα στο χωριό ήταν η Παπαδάκη Μαρία. Αργαλειό είχαν οι περισσότερες νοικοκυρές όπως η Αικατερίνη Σταματουλάκη που είχε και μια χειροκίνητη ραπτομηχανή.

Οι περισσότερες νοικοκυρές όπως οι: Ελένη Μηλιαρά, Ελένη Βαβουρανάκη, Φωτεινή και Καλλιόπη Δουλγεράκη, Ασπασία και Πηνελόπη Παπανικολάου, ασχολούνταν και με μεταξοσκώληκες. Στο χωριό και στα περιβόλια υπήρχαν αρκετές μουριές . Στη συνέχεια από τα κουκούλια έφτιαχναν περίτεχνα μεταξωτά υφάσματα, ρούχα και κεντήματα.

(Συνεχίζεται)  

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News