Με την συνδιοργάνωση της Περιφερειακής Ενότητας Ηρακλείου και την οργάνωση του Μορφωτικού-Εξωραϊστικού Συλλόγου Κασταμονίτσας θα πραγματοποιηθεί η «Γιορτή του Εφταζύμου» αύριο στις 21.30 το βράδυ στην Κασταμονίτσα.
«Πρόκειται για μια γιορτή - θεσμό μετά από 16 χρόνια αφιερωμένη στην παράδοση και στις γεύσεις του παρελθόντος , στην προσπάθεια να διατηρηθούν απαράλλακτες οι συνήθειες και οι συνταγές των χρόνων εκείνων», σύμφωνα με την πρόεδρο του πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθερία Σηφάκη στο Ράδιο 9,84 .
Κάνει λόγο για μία εκδήλωση και μία βραδιά γεμάτη στοιχεία και γεύσεις παράδοσης που ταξιδεύουν τον επισκέπτη σε άλλες εποχές με μυρωδάτο εφτάζυμο, παραδοσιακό ψητό στους ξυλόφουρνους, μακαρόνια σκουφικτά και χόντρο με τους χοχλίους , που θα μπορέσει να δοκιμάσει ο επισκέπτης , διασκεδάζοντας παράλληλα με το συγκρότημα του Γιώργου Γλυκοκόκαλου.
Σε σχετικό δελτίο του συλλόγου αναφέρεται:
Το εφτάζυμο είναι ένα είδος ψωμιού που γίνεται χωρίς μαγιά, αλλά με τη βοήθεια του ρεβυθιού. Η κανονική ονομασία είναι «αυτόζυμος άρτος» καθώς η ζύμωση γίνεται μόνη της, χωρίς ξένα βοηθητικά μέσα.
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν θα βλέπαμε τις γιαγιάδες μας να ετοιμάζουν τον κουνενό αποβραδίς για να ζυμώσουν την ταχινή το ψωμί τους. Το 'φτάζυμο.
Λίγο ρεβυθι αλεσμένο μέσα σε ζεστό νερό, λίγο αλεύρι, λίγο πιπέρι και μια ζεστή αγκαλιά για ν' ανεβεί η πρώτη ύλη.
Νωρίς το πρωί, κι ενώ ο φούρνος σιγόκαιγε, ο κουνενός, που είχε πια βγει , ανακατευόταν με αλεύρι και ζεστό νερό. Έτσι φτιάχνανε το προζύμι. Με την ίδια καρτερικότητα τ' ανιμένανε κι αυτό ν' ανεβεί για ν' αρχίσει το ζυμωτό.
Αν όλα πήγαιναν κατ' ευχήν, ερχόταν η ώρα να παντρευτεί το μαχλέπι με τη μαστίχα και το κίμινο, και τ' αλάτι με τη ζάχαρη, όλα μέσα στη ζύμη που γεννιόταν. Και πως μπορεί μια ζύμη αγνή να γεννηθεί αν δεν τη ραντίσεις με το λάδι, την προίκα π' αφήνει στ' ανθρώπου τα χέρια η γη.
Τα δουλεμένα και τραχιά γυναικεία χέρια, παλεύοντας γλυκά με τη ζύμη, έδιναν μορφή και στόλιζαν με λίγο σουσάμι το ψωμί που σε λίγη ώρα θα 'μπαινε στο φούρνο να ψηθεί.
Με το άνοιγμα του φούρνου όλη η γειτονιά πλημμύριζε από την οσμή, τη μυρωδιά που μερεύει την πείνα και συνάμα τη φουντώνει. Κάποιοι σίμωναν για να πάρουν ξεφουρνιά, σαν σε θεία κοινωνία.
Σήμερα, εμείς συνεχίζουμε την κληρονομιά που μας άφησαν οι προγονοί μας. Διατηρούμε απαράλλαχτες τις συνήθειες, τις συνταγές τους και προσπαθούμε να πετυχαίνουμε τη γεύση τους, τη γεύση των χρόνων εκείνων.
