Την εποχή της κρίσης, με τις μνημονιακές πολιτικές να έχουν χτυπήσει και τους δημόσιους υπαλλήλους, πολλοί ήταν εκείνοι που θέλησαν να πάρουν πρόωρη σύνταξη για να αποφύγουν το τσεκούρωμα και να γλιτώσουν τη θύελλα των ραγδαίων αλλαγών και την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Θα μπορούσε όμως κανείς να αποποιηθεί τον τίτλο του δημόσιου υπαλλήλου, το "αξίωμα" αυτό που κάποτε ήταν διακαής πόθος κάθε Έλληνα, απλά και μόνο για να ακολουθήσει ένα πάθος;
Μια τέτοια σπάνια περίπτωση δημόσιου υπαλλήλου που θέλησε να τα παίξει όλα κορώνα-γράμματα, να απαρνηθεί τον τίτλο αυτό της "σιγουριάς και της οικονομικής ασφάλειας", όπως ήταν μέχρι πρότινος τουλάχιστον ο χώρος του Δημοσίου για τον καθένα, προκειμένου να ασχοληθεί με αυτό που αγαπάει πιο πολύ, δηλαδή τη συγγραφή βιβλίων, αποτελεί ο Γιάννης Αγγουριδάκης.
Όμως, γι' αυτή του την επιλογή, έχει τώρα μπλεχτεί σε ένα απίστευτο γραφειοκρατικό κυκεώνα... Η παραίτησή του δεν έχει γίνει δεκτή, καθώς κρίθηκε εκπρόθεσμη όταν έγινε (έπρεπε να είχε γίνει έως και τον Απρίλη και εκείνος την έκανε το καλοκαίρι). Έτσι, ο ίδιος αυτήν τη στιγμή, για να οδηγηθεί στην απόλυση, βρίσκεται σε αργία. Δεν πληρώνεται, οπότε και ως "αδικαιολόγητα απών" πλέον θα κληθεί να περάσει σε ένα χρόνο από Πειθαρχικό Συμβούλιο. Και αυτό διότι για να παραιτηθείς από το Δημόσιο, όπως του είπαν, πρέπει να συντρέχει σοβαρός οικογενειακός λόγος ή θέμα υγείας...
Ο Γιάννης Αγγουριδάκης γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Κατάγεται από το Ρέθυμνο Κρήτης και είναι καθηγητής Γερμανικής Φιλολογίας. Το βιβλίο του με τίτλο "Γυναικεία πόδια σε αντρικά παπούτσια" είναι η πρώτη συγγραφική του απόπειρα, την οποία ήθελε να πραγματοποιήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με τη σκέψη αυτή να είναι στο μυαλό και την ψυχή του. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Γαβριηλίδης". Περιέχει εννέα διαφορετικά διηγήματα. Εννέα ταξίδια σε διαφορετικούς προορισμούς. Ταξίδια που κρύβουν εκπλήξεις, ενώ τα θέματα που με πολύ διεισδυτικό και απολαυστικό χιούμορ διαπραγματεύεται στο έργο του είναι ο έρωτας, η φιλία και η κοινωνία.
Όπως μας λέει, έχοντας πια συμπληρώσει 11 χρόνια στο δημόσιο και πολλά ακόμα στον ιδιωτικό τομέα, πήρε την απόφαση να φύγει από όλα αυτά αρκετά συνειδητοποιημένα. Αν και είναι μεγάλο ρίσκο, τα παίζει όλα για όλα γι' αυτό που αγαπά. Γι' αυτό που έχει να του δώσει αλλά και να πάρει πολλά. Για να ασχοληθεί με αυτό που τον εμπνέει και τον γεμίζει σαν άνθρωπο. Ο ίδιος, μιλώντας σχετικά με το τι τον κράτησε και τι τον απομάκρυνε από το Δημόσιο, είπε: «Έδωσα και πήρα πολύ μεγάλη αγάπη από τα παιδιά. Αυτό με κράτησε όλα αυτά τα χρόνια στην εκπαίδευση. Επίσης, με κράτησαν λίγοι καλοί συνάδελφοι που μπορούσα να πω μια κουβέντα πέρα από τα συνηθισμένα. Αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών που έρχονται με αρκετά σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα στο σχολείο, από καταστάσεις που βιώνουν στην οικογένειά τους. Οφείλουν οι εκπαιδευτικοί να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να τα βοηθήσουν, ενώ το κράτος απαξιώνει όλο και περισσότερο το ρόλο των εκπαιδευτικών. Αρκετές φορές ένιωσα να εξαντλείται η υπομονή μου και να φτάνω στα όριά μου προσπαθώντας να δώσω λύσεις. Πάντως, εκτός των άλλων, με στενοχωρούσε που στα διαλείμματα, στην αίθουσα των καθηγητών, δεν άκουγες μια συζήτηση για μια καλή ταινία ή ένα καλό βιβλίο, αλλά σχεδόν αποκλειστικά γκρίνια για την κρίση. Είναι δυνατόν η τέχνη να απουσιάζει τόσο πολύ στις συζητήσεις των εκπαιδευτικών;».
«Το μικρόβιο της συγγραφής έγινε βαριά αρρώστια»
Ερωτηθείς στη συνέχεια για το πώς έφτασε να θέλει να παραιτηθεί από το Δημόσιο και να ασχοληθεί με τη συγγραφή, για το αν θεωρεί την κίνησή του αυτή μεγάλο ρίσκο, αλλά και πώς δέχτηκαν οι δικοί του και οι συνάδελφοί του αυτή του την επιλογή, τόνισε ότι «κάποια στιγμή το μικρόβιο της συγγραφής έγινε βαριά αρρώστια. Είχα καταιγισμό ιδεών που, για να τις καταγράψω, χρειαζόταν να γράφω σαν τρελός πάνω από δέκα ώρες την ημέρα. Έτσι, η... συγγραφή ήρθε και μου είπε: "Γιάννη, τέλος τα ραντεβουδάκια μας στα κρυφά. Αφού δεν μπορείς χωρίς εμένα γιατί δε μου κάνεις πρόταση γάμου;". Την παντρεύτηκα λοιπόν με παπά και με κουμπάρο, άσχετα αν στην πραγματική μου ζωή παραμένω εργένης. Είναι τεράστιο ρίσκο το γεγονός ότι εγκατέλειψα το Δημόσιο, καθώς ελάχιστοι άνθρωποι στην Ελλάδα μπορούν να ζήσουν από το συγγραφικό τους έργο. Οι δικοί μου και άγνωστοι με χαρακτήρισαν εξωγήινο, θεότρελο και ανώριμο. Πιθανότατα να έχουν δίκιο. Μπορώ να ζήσω από τις οικονομίες μου ως και τρία χρόνια, χωρίς μισθό. Αν δεν πετύχω ως συγγραφέας θα κατευθυνθώ αναγκαστικά προς την ιδιωτική εκπαίδευση. Αυτό το ρημάδι όμως το όνειρο θέλω να το κυνηγήσω. Για να μην αναρωτιέμαι μετά από χρόνια, θλιμμένος και γεμάτος απωθημένα, αν το δοκίμαζα τότε, ίσως να.... Γιατί η ζωή είναι τώρα».
Εξηγώντας παρακάτω τι ήταν αυτό που τον έκανε να ασχοληθεί με τη συγγραφή, δήλωσε ότι «κάποιες φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία. Εξιστορούσα κάτι αληθινό στις παρέες μου και μου έλεγαν "απίστευτο!" ή «έλα ρε, αυτά δε γίνονται!". Όλα αυτά τα ''απίστευτα'' και τα "δε γίνονται" ήθελα να γράψω. Αν δεν τα έγραφα, θα τα κουβαλούσα σαν βαριά σακιά πάνω στην πλάτη μου και δε θα μπορούσα πια να περπατήσω, θα σερνόμουνα. Είχα ανάγκη να μοιραστώ την έκπληξη, το πάθος, τη χαρά, τη λύπη αλλά και το βλέμμα προς τον ουρανό. Είχα επίσης ανάγκη να μοιραστώ το γέλιο, γι' αυτό και αρκετά διηγήματά μου έχουν χιούμορ, πότε μαύρο, πότε άσπρο, πότε έγχρωμο».
Με χιούμορ απέναντι στις δυσκολίες - Η αγάπη του τον στέλνει στο... Πειθαρχικό
Η περίπτωσή του πάντως, όπως μας λέει, προκάλεσε πολλά ερωτηματικά σε πολίτες που και εκείνοι αμφιταλαντεύονται βλέποντας την κατάσταση στο Δημόσιο ολοένα να χειροτερεύει. Καθημερινά, από τότε που γνωστοποίησε την περιπέτειά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δέχεται καταιγισμό ερωτήσεων από τον κόσμο που τον ρωτούν πώς πήρε την απόφαση και σε τι διαδικασία έχει μπει τώρα που θα περάσει από Πειθαρχικό Συμβούλιο. Ο ίδιος πάντως, πάντα με το χαρακτηριστικό χιούμορ που τον διακρίνει, θέλοντας να χλευάσει τους λόγους που πρέπει να ακολουθούν την παραίτηση κάποιου από το Δημόσιο, ανέβασε στη σελίδα του στο Facebook το εξής: «Ζητείται εθελόντρια να με παντρευτεί και να με δέρνει. Έτσι καλύπτονται και οι λόγοι οικογένειας και οι λόγοι υγείας», με τις απαντήσεις πάντως που πήρε να δηλώνουν μόνο προθυμία να τον δείρουν!
Δηλώνοντας αποφασισμένος να κυνηγήσει το όνειρό του, στην πρώτη του εκδοτική εμπειρία περνάει, όπως επισημαίνει, διάφορα μηνύματα. Οι ήρωές του ερωτεύονται, παθιάζονται με τη ζωή, θέλουν να στύψουν τους χυμούς της και να την πιουν τώρα φρέσκια στο ποτήρι. Προσπαθούν να χτίσουν γερές βάσεις για τις φιλίες τους, να αγκαλιάσουν και να κατανοήσουν τον πόνο και τη διαφορετικότητα. Στα ταξίδια τους τούς περιμένουν πολλές απρόσμενες καταστάσεις, εκπλήξεις, τους συμβαίνουν μικρά καθημερινά θαύματα. Από την άλλη, ο αναγνώστης καλείται να ''σκάψει'' ή να απολαύσει με το δικό του τρόπο τις ιστορίες.
Ο ίδιος μας απαντά στην ερώτηση τι αισθάνεται όταν γράφει πως «η ψυχή και το μυαλό μου κάνουν πάρτι με υπέροχες εξώκοσμες μουσικές και ποτά. Χορεύω και μεθάω μαζί τους. Γίνομαι ένα με τους Έλληνες και όλοι μαζί κερνάμε ρακόμελο και τους άλλους ανθρώπους του πλανήτη, γιατί είναι ωραία να είμαστε ένα αγαπημένο παγκόσμιο παρεάκι!». Οπότε και κλείνοντας, θέλοντας να μοιραστεί μαζί μας ένα απόσπασμα με θέμα την αγάπη από το βιβλίο του,μένει στο εξής σημείο:
«- Μου πάει το πουκάμισο της μοναξιάς;
- Θα σου πηγαίνει πάντα μέχρι να βρεις τον άνθρωπό σου.
- Και πώς θα καταλάβω ποιος είναι ο άνθρωπός μου;
- Εύκολα. Μαζί του θα νιώθεις πάντα ολόγυμνος, αλλά ποτέ δε θα νιώθεις κρύο».
Μαρία Αντωνογιαννάκη
