Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Αρκετοί φίλοι με ρώτησαν. Γιατί τόση αισιοδοξία στα χθεσινά «Καθημερινά»; Όταν τα προβλήματα είναι τόσο σκληρά και τόσο βαθιά!
Η απάντησή μου είναι απλή. Η Ευρώπη συνολικά πρέπει να βρει λύση. Το κάθε κράτος-μέλος για διαφορετικούς λόγους. Άλλους λόγους, αίτια και κίνητρα έχει η κεντρική Ευρώπη και ο Βορράς. Άλλα κίνητρα και στόχους έχει ο Νότος. Όλοι μαζί όμως έχουν ένα βασικό σκοπό. Να παραμείνει ζωντανή η ευρωζώνη. Και παράλληλα να υπάρξει ανάπτυξη.
Βεβαίως, έχει η κάθε χώρα διαφορετικό ακροατήριο. Ουσιαστικά διαφορετικό λαό. Δε μοιάζουμε με τους Γερμανούς. Ούτε εκείνοι με τους Ιταλούς και τους Ισπανούς. Οι Βόρειοι εταίροι μας δε συμμερίζονται μάλλον τον καταναλωτισμό των λαών που προσβλέπουν στη Μεσόγειο. Ό,τι και να λέμε, εμείς οι Ελληνορωμαίοι και Ισπανοί της ιστορικής λεκάνης δεν είμαστε τόσο εργατικοί και τόσο παραγωγικοί όσο οι πολίτες ορισμένων ευρωπαϊκών λαών και χωρών. Κατά καιρούς επικαλούμαστε διάφορες στατιστικές με ονομαστικές ώρες εργασίας και έτσι καταφέρνουμε να διατυπώνουμε παραπλανητικούς ισχυρισμούς. Δεν πειράζει. Έχουμε κι εμείς τις χάρες μας. Μόνο που τώρα τις πληρώνουμε ακριβές. Τις χάρες μας και τις χαρές μας.
Η ενωμένη όμως Ευρώπη έχει αποκτήσει ένα βασικό, σχεδόν, ένστικτο. Αυτό της αυτοσυντήρησης. Δεν πρόκειται να διαλυθεί η θεσμικά οργανωμένη Ευρώπη. Δεν πρόκειται να μας αφήσει μόνους. Και αυτό ας το γνωρίζουν όσοι διαπραγματεύονται στο όνομά μας. Η Ευρώπη κάνει βήματα. Καμιά φορά σημειωτόν. Σίγουρα όμως προχωράει. Και στο τέλος, όταν κοιτάμε προς τα πίσω, βλέπουμε ότι έχουμε διανύσει ένα πολύ μακρύ δρόμο.
