Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Χθες είχα επισημάνει τα θετικά και αρνητικά σημεία και πλευρές του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ το 1982. Στα αρνητικά εκείνου του νόμου έχω καταλογίσει ότι με μία σειρά διατάξεων κατάφερε να βάλει από την κύρια είσοδο τα κόμματα στα πανεπιστήμιά μας. Ήταν τόσο πλατιά η συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου, έτσι ώστε η διοίκηση και η εξουσία μέσα στο πανεπιστήμιο μεταφέρθηκε από τους καθηγητές στους φοιτητές και από τους φοιτητές στις κομματικές νεολαίες.
Πολύ γρήγορα όμως αποδείχτηκε ότι αυτή η εξουσία σε όχι σπάνιες περιπτώσεις εκμαύλισε τα όργανα του πανεπιστημίου. Με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι επιτυγχάνετο η εκλογή των πρυτανικών Αρχών. Αυτό δεν οδηγούσε στις αξιοκρατικές επιλογές, ούτε συνέβαλε στην ποιοτική άνοδο των πανεπιστημίων μας. Παρά τις υπερβολικές κολακείες, το φοιτητικό κίνημα αποδείχτηκε τελικά ανώριμο. Δεν υιοθέτησε οράματα. Συνέβαλε μάλιστα στην παγίωση της αντίληψης του βολέματος. Κι όταν έλειπαν οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, πολύ συχνά κατέφευγαν σε πράξεις βίας, ανώφελων καταλήψεων και πλήρους διακοπής της εκπαιδευτικής διαδικασίας για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Τα φαινόμενα της αναξιοκρατίας, η σκληρή παρεοκρατία, ο ετσιθελισμός στη συλλογική και προσωπική συμπεριφορά, η αποθάρρυνση της δημιουργικής εργασίας, η απουσία συνεργιών έχουν οδηγήσει το ελληνικό πανεπιστήμιο σε μια πλήρη αναξιοπιστία. Υπάρχουν σπουδαίοι καθηγητές. Υπάρχουν λαμπροί φοιτητές. Η γενική όμως εικόνα είναι απαξιωτική και απογοητευτική.
Το ερώτημα είναι επιτακτικό. Πού θα σταματήσει αυτή η κατάντια; Πότε εξαιρετικά σπουδαίοι ακαδημαϊκοί και καινούργιες γενιές φοιτητών θα συναντηθούν για την πλήρη ανατροπή του ελληνικού παρακμιακού πανεπιστημίου;
