Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Το θέατρο συνεχίζεται. Μια κακοστημένη παράσταση θεάτρου σκιών, όπου οι σκιές των μεγάλων συμφερόντων μάχονται - λέει - τις σκιές των... εκλεγμένων εκπροσώπων "του λαού" (και αντιπροσώπων των ιδίων συμφερόντων, τα οποία... μάχονται). Και από κάτω, με ανοιχτό το στόμα, ένας ολόκληρος λαός να παρακολουθεί αυτό το γαϊτανάκι σαχλαμάρας, τα προαποφασισμένα και προσυμφωνημένα της σύγχρονης βατραχομυομαχίας. Ακραία γελοία, αφάνταστα ξεφτιλισμένα, σενάρια που ακόμη και οι σεναριογράφοι των τουρκικών σίριαλ θα έβρισκαν υπερβολικά κωμικά για να συμπεριλάβουν στα ανθυποπροϊόντα τους, σενάρια που προσπαθούν να μας "πουλήσουν" τα αθηναϊκά μίντια των μεγάλων συμφερόντων ως "κρίσιμα" και "σοβαρά" και "ιστορικά" και άλλα φαιδρά.
Ειλικρινά, έχω κουραστεί απ' αυτήν τη γελοιότητα. Με έχει φέρει στο αμήν αυτός ο καραγκιόζ μπερντές, ο θίασος των ατάλαντων ερμηνευτών που αμείβονται παχυλά για να δουλεύουν τον κοσμάκη. Και εμείς να πρέπει από κάτω να παριστάνουμε τους χάνους (με ανοιχτό, πάντα, το στόμα) που χάβουν τις φαρσικές τους ατάκες, τα δήθεν "κρίσιμα" και "σοβαρά".
Η Ελλάδα μετατρέπεται, υπό τα όμματα των απαθών πολιτών της, σε μπανανία, σε ένα ευρωπαϊκό Μπαγκλαντές, σε μια χώρα όπου δικαίωμα στη ζωή και στην ευημερία θα έχει το πολύ ένα 10% των πολιτών της και τι κάνει ο πολιτικός μας κόσμος; Σκιαμαχίες με τους "κακούς Ευρωπαίους" που "μας πίνουν το αίμα". Πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος το δούλεμα, πριν αρχίσει να φωνάζει "όχι άλλο κάρβουνο, μωρέεεεεεεεεε"; Πόσο;
Όχι πολύ. Οι δικές μου αντοχές έχουν εξαντληθεί.
Διαβάζαμε χθες στα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα sites τις... άοκνες και ακατάβλητες διαπραγματεύσεις των τροχονόμων των μεγάλων συμφερόντων... συγνώμη, των μελών της κυβέρνησης ήθελα να πω, με τους "τροϊκανούς", τους υπαλληλίσκους Βρυξελλών, Μέρκελ και ΔΝΤ, που έχουν - λέει - μια σκληρή και ακατάδεκτη γραμμή. Και διαβάζαμε ότι, παρά τη σκληρή και ακατάβλητη γραμμή, θα ενδώσουν οι τροχονόμοι... συγνώμη, υπουργοί μας, και θα συμφωνήσουν με τους "τροϊκανούς" για να «πάρουμε τη δόση» (μας).
Και σε τι θα συμφωνήσουν; Πέρα από τα ήδη συμφωνηθέντα, στην αφαίμαξη δηλαδή της οικονομίας από ακόμη 14 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα αφαιρεθούν από εκείνους που δεν έχουν για να πάνε σε εκείνους που έχουν (ήδη υπερβολικά πάρα πολλά); Θα συμφωνήσουν στον πλήρη και πέραν κάθε ορίου εξευτελισμό και εξανδραποδισμό των εργαζομένων. Θα συμφωνήσουν στη δημιουργία των συνθηκών για να απολυθούν όλοι (ή τέλος πάντων σχεδόν όλοι) οι εργαζόμενοι μιας κάποιας ηλικίας και εμπειρίας, που είναι "ακριβοί", ώστε να προσλαμβάνονται 25χρονοι με μηδενική εμπειρία και τις ελάχιστες δυνατές απαιτήσεις. Θα συμφωνήσουν στο να πληρώνονται όλοι οι εργαζόμενοι, ακόμη και 30 χρόνια εμπειρία και 20 πτυχία να έχουν, με τον κατώτατο μισθό του πρωτοπροσλαμβανόμενου. Θα συμφωνήσουν και σε άλλα τέτοια όμορφα και ωραία.
Και στη συνέχεια θα μας πουν ότι διαπραγματεύτηκαν σκληρά, ότι έθεσαν κόκκινες γραμμές, ότι έστησαν τοίχους, οδοφράγματα, έφεραν τα τανκς, τα F-16, αμόλησαν και μερικούς S-300 και κατάφεραν "να σώσουν τη χώρα" με τις «λιγότερο οδυνηρές συνέπειες».
Συνέπειες που, ως εκ θαύματος, έχουν να κάνουν πάντα με τους πιο αδύναμους και ποτέ με τους ίδιους τους "διαπραγματευτές" (που συνεχίζουν να λαμβάνουν τις εξαιρετικά παχυλές αμοιβές τους, πάνω και κάτω από το τραπέζι) ή τους πραγματικούς εργοδότες τους (που συνεχίζουν να βγάζουν δισεκατομμύρια στις πλάτες του ελληνικού λαού).
Αυτό το θέατρο σκιών βλέπουμε καθημερινά και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε όσο απαθώς καθόμαστε και τους κοιτάζουμε. Διότι τελικά (και για να το πούμε πολύ απλά να το καταλάβουν όλοι) κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει.
Και αυτό είναι αξιωματική αλήθεια, δεν είναι κανόνας για να έχει εξαιρέσεις.
