Πού είναι αυτά τα χρόνια άραγε; Στα σταφιδοχώρια της Κρήτης σήμερα επικρατεί μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Όλοι όσοι έζησαν τα “χρυσά” χρόνια της σουλτανίνας, κουνούν το κεφάλι τους με απογοήτευση και εξιστορούν προς τους νέους όλο αυτό το κλίμα που δημιουργούταν κάθε Αύγουστο στην ύπαιθρο, όπου δούλευε αρκετός κόσμος στα σταφύλια, στο άπλωμα του σουλτανί σταφυλιού, για την παραγωγή της σταφίδας.
Ούτε οψιγιάδες καλά-καλά δεν έχουν απομείνει σήμερα. Κι όμως... Υπήρχαν χρονιές στη δεκαετία του ’80 που η Κρήτη έβγαζε από 80 μέχρι και 100 χιλιάδες τόνους σταφίδας. Και μπορεί οι τιμές πάντοτε να ήταν χαμηλές για τον κόπο και τα έξοδα του κάθε σταφιδοπαραγωγού, όμως υπήρχε στα χωριά ζωντάνια, υπήρχε αξιοπρέπεια, υπήρχε αρχοντιά με την ευρύτερή της έννοια. Πού είναι αυτές οι εποχές; Άραγε θα μπορούσαν να ξανάρθουν;
