Δευτέρα πρωί στη λεωφόρο Καζαντζίδη. Λίγα 24ωρα μετά το θανατηφόρο τροχαίο στην παραλιακή Ηρακλείου και ελάχιστες ώρες από τον σοβαρό τραυματισμό ενός 19χρονου στην Ιεράπετρα. Οδηγώ με το αυτοκίνητό μου έχοντας μπροστά ένα μηχανάκι με δύο αναβάτες: τον οδηγό κι άλλον έναν άντρα να κάθεται από πίσω του. Και οι δύο φορούν για... κράνος τις κουκούλες από τα μπουφάν τους. Σε ένα δίκυκλο που με το ζόρι τους κρατάει και δεν πέφτει στον δρόμο. Μάλιστα, όταν άναβε το πράσινο φανάρι, έτρεμα έτσι ακριβώς όπως... έτρεμε και η μηχανή στην προσπάθεια του οδηγού να ξεκινήσει για να ανέβει την οδό Μιλτιάδη Καράτζη, πρώην Μαυσώλου.
Μέσα στο 2019 έχασαν τη ζωή τους 60 άνθρωποι, που θυσιάστηκαν στον βωμό της ασφάλτου. Το 2020 το αιματοκύλισμα έχει ήδη ξεκινήσει και διανύουμε τον δεύτερο μήνα του έτους. Πόσο ακόμα θα περιμένουμε για να καταλάβουμε ότι δε χρειάζεται πια να μένουν πίσω άνθρωποι και να βυθίζονται στο πένθος; Πόσους ακόμα θα θρηνήσουμε; Πότε θα σταματήσουμε να έχουμε τη νοοτροπία τού «δε θα συμβεί σε εμένα»;
