Σπασμένα γυάλινα μπουκάλια, πεταμένα σκουπίδια, σκουριασμένες κολώνες φωτισμού, ελλιπής φωτισμός, απεριποίητα δέντρα, είναι μερικές από τις εικόνες ντροπής που συναντά κανείς στην παραλιακή οδό Αλικαρνασσού.
Η κατάσταση αυτή, ως συνήθως, δεν είναι αποτέλεσμα ενός υπευθύνου, αλλά διογκωμένο πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς αλλά με «μπαλώματα», που απλώς περιορίζουν το ζήτημα πρόσκαιρα. Για να μην μπερδευόμαστε, το σκηνικό αυτό δεν δημιουργήθηκε τώρα ή τους τελευταίους μήνες, αλλά αποτελεί χρόνιο θέμα του νησιού και της χωράς συνολικά.
Από την μια πλευρά, δεδομένη είναι η ευθύνη ενός δήμου για τον καθαρισμό, τον αποκλεισμό εστιών μικροβίων, την ασφάλεια των πολιτών αλλά και την απόδοση ενός αισθητικά βελτιωμένου «προσώπου», όταν βέβαια υπάρχει η πολιτική βούληση. Σε ένα σημείο, μάλιστα, που πέρα από τους ντόπιους, προσελκύει καθημερινά πολλούς τουρίστες και -εν δυνάμει- διαφημιστικούς πράκτορες του τόπου μας στο εξωτερικό, μέσω των φωτογραφιών και των σχολίων τους. Μια βόλτα στο σημείο σίγουρα θα σας πείσει και για την έλλειψη φωτισμού, αφού περιορισμένος αριθμός προβολέων βρίσκονται σε λειτουργία αναγκάζοντας τους οδηγούς σε επικίνδυνους ελιγμούς.
Σε μια αναπτυγμένη περιοχή και μάλιστα σε ένα τουριστικό κέντρο, ευθύνη έχουν σαφώς και οι πολίτες της Κρήτης που πολλές φορές στην καθημερινότητα τους δείχνουν έλλειψη οικολογικής παιδείας και εθελοντισμού, λιγοστό σεβασμό στον συμπολίτη τους και λειτουργούν με βάση την συνήθεια και τον τρόπο συμπεριφοράς του περίγυρου. Πέρα από δικαιώματα υπάρχουν και υποχρεώσεις, ιδίως για την συντήρηση ενός χώρου σε ένα καλαίσθητο επίπεδο που θα μπορούν να χαρούν όλο και περισσότεροι.
Τα λίγα δευτερόλεπτα που θα ξοδέψουμε να μαζέψουμε ένα σκουπίδι, ίσως φέρει εκθετικά πλεονεκτήματα σε όλους μας σε ποικίλα επίπεδα, γιατί να μην προσπαθήσουμε να σκεφτούμε (και) έτσι?