Έκλεισαν τα σχολεία και οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, και οι μανάδες, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, τραβάνε τρίχα-τρίχα τα μαλλιά τους προσπαθώντας να βρουν τον μαγικό τρόπο με τον οποίο θα αντεπεξέλθουν.
Εργαζόμενες οι περισσότερες, αντιμετωπίζουν πλέον και το πρόβλημα πού να αφήσουν τα παιδιά τους όση ώρα είναι στη δουλειά, στην περίπτωση που δεν έχουν την πολυτέλεια να βρίσκεται μια πρόθυμη γιαγιά ή κοντινός συγγενής που θα μπορούσε να τους βοηθήσει.
Έτσι, το ετήσιο αδιέξοδο επιστρέφει στο... ραντεβού του, με τον οικογενειακό προϋπολογισμό να αδυνατεί να σηκώσει επιπλέον έξοδα. Και αναρωτιόμαστε: Αυτό το μείζον ζήτημα για πάρα πολλές οικογένειες δε θα έπρεπε να έχει τύχει σοβαρής αντιμετώπισης από το κράτος;
Δε θα μπορούσαν για παράδειγμα να απασχοληθούν άνεργοι σε προγράμματα που θα τελούσαν είτε υπό την αιγίδα των Δήμων είτε κρατικών δομών, απασχολώντας με δραστηριότητες τα παιδιά χωρίς επιπλέον κόστος για τις οικογένειες; Και το ένα καλό θα έφερνε και δεύτερο, αφού πολύς κόσμος - κυρίως νέοι - θα μπορούσαν να βγάλουν ένα μεροκάματο.
Αλλά, είπαμε, για αυτή τη χώρα τέτοια πράγματα είναι μάλλον «ψιλά γράμματα». Τουλάχιστον ας βλέπαμε μια πρωτοβουλία, έστω, ευαισθητοποίησης με κάποια μορφής παρέμβαση από τις δημοτικές Αρχές, που γνωρίζουν πόσο οξυμμένο είναι το πρόβλημα ήδη από το φθινόπωρο με τις αιτήσεις-ρεκόρ για την εγγραφή παιδιών στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς.
