"Να σας πω την αλήθεια και ας με πείτε παλιομοδίτη... Μου λείπουν οι εποχές που γέμιζε το γραφείο με πασχαλινές κάρτες, ακόμα και αν το μήνυμα τους ήταν τυποποιημένο. Νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια που δεν είχες άλλον τρόπο να στείλεις ευχές πέρα από κάρτες, ένα τηλεφώνημα και φυσικά πρόσωπο με πρόσωπο. Ερχόσουν πιο κοντά με όλους εκείνους στους οποίους ήθελες να ευχηθείς και ένιωθες διαφορετικά. Πλέον, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, πέρα από τα πολύ στενά πρόσωπα του καθενός μας, η όλη διαδικασία έχει αποκτήσει το χαρακτήρα μιας ψηφιακής διεκπεραίωσης που περνάει μέσα από τυποποιημένα μηνυματάκια copy-paste σε μαζική αποστολή, ή εικονίδια, ψηφιακά “αυτοκόλλητα”, μπόλικα like, καρδούλες, αβγουλάκια, λαγουδάκια και τα σχετικά.
Με τον τρόπο αυτό, και νιώθουμε ελαφρά τη καρδία, ήτοι ανακουφισμένη τη συνείδησή μας ότι κάναμε το χρέος μας, στείλαμε τις ευχές μας, θυμηθήκαμε φίλους και γνωστούς, και ανταλλάσσουμε και τα ψηφιακά φιλιά της αγάπης.
Και να σας πω και τι άλλο μου λείπει; Εκείνα τα αθώα παιδικά χρόνια όταν απολαμβάναμε όλο το τελετουργικό της Μεγάλης Εβδομάδας, από την καθαριότητα του σπιτιού έως τα γλυκά και το βάψιμο των αβγών και τις λειτουργίες τα βράδια στις εκκλησίες της κάθε γειτονιάς. Πλέον η Μεγάλη Εβδομάδα για τους περισσότερους “πνίγεται” στην κούρσα με το ρολόι, με το γνωστό νικητή της αναμέτρησης το Πάσχα, που έρχεται και φεύγει εν ριπή οφθαλμού. Και κάπως έτσι καταλαβαίνουμε ότι μεγαλώνουμε.."!
