Κάποτε, την εποχή που υπήρχε ένα τηλέφωνο (σταθερό φυσικά) σε όλη τη γειτονιά, τότε που κάθε οικογένεια είχε το πολύ ένα αμάξι όλο κι όλο, τω καιρώ εκείνω που δεν ξέραμε καν τι θα πει ίντερνετ, οι μανάδες βράχνιαζαν από τις φωνές για να πείσουν τα παιδιά τους να μπουν μέσα στο σπίτι, αφού μόλις σχολούσαν έτρεχαν στις αλάνες ή στους δρόμους για να παίξουν κρυφτό, κυνηγητό, μπάλα, μήλα...
Λίγα χρόνια μετά, την εποχή της εξέλιξης, οι μανάδες βραχνιάζουν και πάλι με τις φωνές.
Όχι όμως για να βάλουν τα παιδιά μέσα στο σπίτι, αλλά για να τα βγάλουν έξω και να ξεσκάσουν λίγο, να σηκωθούν από την καρέκλα ή τον καναπέ, και να αφήσουν στην άκρη το κινητό και το τάμπλετ με το οποίο ξημεροβραδιάζονται.
Τόσο, που πολλές φορές τούς μιλάς και νιώθεις ότι είναι πιο πιθανό να σου απαντήσουν εξωγήινοι παρά τα σύγχρονα παιδιά (και οι νέοι). Πώς αλλάζουν τελικά οι καιροί..! Και πόσο δραματική είναι αυτή η αλλαγή...
Σ.Μ.
