Υπήρξε μια εποχή, χαμένη πια στο χρόνο, όταν τα παιδιά δεν έπαιζαν με κινητά, δεν περνούσαν το λιγοστό ελεύθερο χρόνο τους με τάμπλετ, δεν κάθονταν με τις ώρες αποβλακωμένα στην τηλεόραση, δεν πληκτρολογούσαν ασταμάτητα με τους φίλους τους σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης...
Εκείνη την εποχή τα παιδιά κρατούσαν στα χέρια βιβλία, έγραφαν με στυλό και μολύβι και μετά το διάβασμα έβγαιναν στις αλάνες με τους φίλους τους και έπαιζαν... Κρυφτό, μήλα, κυνηγητό, κουτσό...
Οι πλατείες και οι δρόμοι γέμιζαν από παιδικές φωνές και οι γείτονες φώναζαν στα παιδιά να σταματήσουν μπας και ησυχάσουν λίγο... Ξεχνώντας ότι τα ίδια έκαναν και εκείνοι...
Έχουν περάσει λίγα χρόνια από τότε κι όμως μοιάζουν με αιώνες... Και σκεφτείτε ότι αυτά που βλέπουμε είναι απλώς η πρόγευση του μέλλοντος που μας περιμένει στη... γωνία!
