Απόγευμα Δευτέρας με τη μικρή μου ανιψιά είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στη παραλιακή. Τριών χρονών παιδάκι, τα παιχνίδια και το σιντριβάνι είναι που το έλκουν κι έτσι βρεθήκαμε στον Καράβολα.
της Μαίρης Καριωτάκη
Παίξαμε, περπατήσαμε, τρέξαμε, φωτογραφηθήκαμε κι ύστερα κουραστήκαμε κι είπαμε να καθίσουμε λίγο να πιούμε μια σταλιά νερό.
Εκεί, το ξέρετε όσοι πάτε, έχει και δυο καροτσάκια, που πουλάνε ποπ - κορν, καλαμπόκια, ξηρούς καρπούς, νερά κτλ.. Ένα γλειφιτζούρι κι ένα μικρό νερό διάλεξε το μωρό από το καρότσι πίσω από το σιντριβάνι προς Παγκρήτιο. Κόστος 2€.
Έλα όμως που, έχοντας περάσει μόλις από το ATM είχα μαζί μου μόνο χαρτονόμισμα και μάλιστα πορτοκαλί (αρχές του μήνα, υπάρχουν ακόμη τα 50ευρα).
Δεν είχαν ρέστα, δεν είχα ψιλά το βλέμμα μου γύρισε στο μικρό που κρατούσε το γλειφιτζούρι σα λάφυρο. «Ούτε να το φανταστείτε να το πάρουμε μέσα από τα χέρια του παιδιού», μου είπε η κυρία. Και τώρα; Που να πάω για ψιλά; «Πουθενά! Θα το πάρει το παιδί κι αν ξαναπεράσετε από εδώ και το θυμηθείτε ελάτε να με πληρώσετε», απάντησε ο κύριος…
Μπαρδόν; «Όχι να χαλάσουμε και τη στιγμή του παιδιού για 2 ευρώ» μου είπαν κι οι δυο.
«Θα' ρθω! Σας τα' ορκίζομαι θα' ρθω! Να σας δώσω τα στοιχεία μου, να ξέρετε ποιος σας χρωστά», είπα… «Σας πιστεύουμε» είπαν αλλά στοιχεία δεν κράτησαν.
Γιατί τελικά, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στον άνθρωπο ..
