Εντάξει, εμείς είμαστε... ιθαγενείς και δεν ιδρώνει κανενός το αφτί.
Ούτε για το αν δεν υπάρχουν σωστές σημάνσεις, ούτε για το αν δε δουλεύουν τα φανάρια, ούτε για το ότι, αν ανοίξει μια τρύπα σε ένα δρόμο, μέχρι να ξανακλείσει θα βγει πρώτα η ψυχή των οδηγών, ούτε για το αν τα φώτα είναι αλά... "νάιτ κλαμπ" της δεκαετίας του '80, ούτε για τίποτα.
Για τους τουρίστες περί ων υμνολογούμε και δοξάζουμε, μπας και σπάσουμε ένα ακόμη ρεκόρ τη φετινή χρονιά, δεν ενδιαφέρεται άνθρωπος; Φανταστείτε δηλαδή μια οικογένεια Γερμανών που θα βρεθεί στο Ηράκλειο και θα μείνει με ανοικτό το στόμα κάτω από ένα τυφλό φανάρι, μη ξέροντας αν είναι πράσινο, αν είναι κόκκινο ή αν απλά είναι χαλασμένο. Και σας λέμε τώρα ένα απλό παράδειγμα, για να μην τα βάλουμε όλα στη σειρά, ένα προς ένα, και χάσουμε το λογαριασμό.
Το θέμα δεν είναι φυσικά τόσο απλό, γιατί η εικόνα που θα μεταφέρει ο εν λόγω τουρίστας στη χώρα του γι' αυτό και όλα τα άλλα ευτράπελα που θα συναντήσει θα αποτελέσουν αυτό που λέμε ζωντανή διαφήμιση ή εν προκειμένω δυσφήμηση του τόπου μας. Μήπως λοιπόν πρέπει να το σκεφτούμε και κάπως έτσι, ώστε μαζί με το βασιλικό (τουρίστες) να ποτιστεί και η γλάστρα (ιθαγενείς, ντόπιοι), ώστε να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο;
Λέμε τώρα..!
