Όταν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την ασφάλεια μιας εργασίας που του αναθέτει ο κάθε επιστάτης, ο εργαζόμενος οφείλει - όχι απλά πρέπει - να πει «όχι, δε νιώθω ασφαλής, δε θα πάω εκεί που με στέλνετε»...
Και λέω οφείλει, διότι, αν αυτός ο εργαζόμενος αποδεχτεί να κάνει τον "ακροβάτη" για να εκτελέσει την εντολή, ακόμα και αν δεν πάθει κάτι, αυτομάτως δημιουργεί ένα "κακό προηγούμενο" για τον επόμενο εργαζόμενο που θα κληθεί να εκτελέσει την επόμενη εντολή και που, πιθανότατα, να μην είναι τόσο... τυχερός εκείνος...
Το κράτος έχει τεράστιες ευθύνες για τα εργατικά ατυχήματα. Όμως, πολύ σημαντικές ευθύνες έχουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Ασφαλώς και η απειλή της απόλυσης είναι πολύ σοβαρή και έχει πολύ μεγάλες επιπτώσεις στον ψυχισμό του κάθε εργαζόμενου. Αλλά, όπως και να έχει, η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο πολύτιμη, που δεν αξίζει για όλες τις δουλειές του κόσμου, όχι μόνο να τη χάσεις, αλλά να τη βάλεις ακόμα και σε κίνδυνο.
Μπράβο στο Εργατικό Κέντρο και στους άλλους φορείς για τη συνεργασία τους αυτή, στην υπόθεση της καταγραφής των εργατικών ατυχημάτων και της δημοσιοποίησής τους, με στόχο την ευαισθητοποίηση και τη λήψη μέτρων. Αλλά από 'κει και μετά, ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να έχει ρόλο και λόγο και να μη δέχεται σε καμία περίπτωση την εκτέλεση των επικίνδυνων εργασιών χωρίς τη λήψη των αναγκαίων μέτρων προστασίας. Τελεία και παύλα.
Χ. Π.
