«Λοιδορήθηκα όσο κανείς, μπαίνω ξανά μπροστά». Με αυτή τη φράση ο Γιώργος Παπανδρέου σηματοδοτεί την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή, αφού διαπιστώνει ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει ώστε οι πολίτες να καταλάβουν αυτό που δεν κατάλαβαν τότε που έπεσε από την κυβέρνηση... Δηλαδή πόσο χρήσιμος και κυρίως ικανός είναι για τη χώρα. Αντιπαρέρχομαι την επιχειρηματολογία που αναπτύσσει για το πόσο σωστά κινήθηκε τα χρόνια της πρωθυπουργίας του και όλες τις εξηγήσεις που δίνει για τις αποφάσεις που έλαβε και πώς βρισκόμαστε σήμερα εδώ, και θα σταθώ μόνο στον αν λοιδορήθηκε και πόσο...
Ναι, λοιδορήθηκε. Τόσο όσο λοιδόρησε ο ίδιος τη χώρα διεθνώς σε όλα τα forum στα οποία συμμετείχε από το χειμώνα του 2009 μέχρι και την άνοιξη του 2010, όποτε και ανακοίνωσε, χωρίς καμία έγκριση, χωρίς καμία εξουσιοδότηση και πολύ περισσότερο χωρίς κανένα δημοψήφισμα - ναι, από αυτά που του άρεσαν αλλά δεν έκανε - την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο.
Λοιδορήθηκε τόσο όσο λοιδόρησε τους δημόσιους υπαλλήλους, για τους οποίους στο παρελθόν συμμετείχε ο ίδιος στο διορισμό τους. Λοιδορήθηκε τόσο όσο λοιδόρησε τον επιχειρηματικό κόσμο, με τον οποίο ο ίδιος συνδιαλέγονταν. Λοιδορήθηκε τόσο όσο μας κόστιζαν οι σύμβουλοι που προσελάμβανε, ενώ παρουσίασε περιστολή δαπανών κόβοντας τις λιμουζίνες για τους βουλευτές. Λοιδορήθηκε τόσο όσο άξιζε. Γιατί και εμείς δεν κάναμε τίποτα για να μη μας αξίζουν ηγέτες που μας λοιδορούν.
ΧΚ
