default-image

Ο Αΐ Γιώργης, το προσκύνημα και η πισίνα

Απόψεις
Ο Αΐ Γιώργης, το προσκύνημα και η πισίνα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μεσημεράκι Δευτέρας, ανήμερα τ' Αΐ- Γιωργιού κίνησα για το Σεληνάρι.  Μ' αυτόν τον Άγιο, παρότι δεν έχουμε στην οικογένεια τέτοιο όνομα και μ' αυτή την εκκλησία, έχω στενούς δεσμούς. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα…

Που λέτε, χιλιάδες ήταν οι πιστοί, κρητικοί και επισκέπτες στο νησί μας, που πήγαν και φέτος ν' ανάψουν ένα κερί στη χάρη του και να προσευχηθούν, ο καθένας για τα δικά του.

Αυτό σημαίνει πως στο μοναστήρι σχηματίστηκε ουρά. Περίμενε ο κόσμος να' ρθει η σειρά του να ρίξει στο παγκάρι τον οβολό και ν' ανάψει το κερί του.

 Όχι όλοι βέβαια. Όχι! Καθώς, όπως συμβαίνει σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας στην Ελλάδα, υπάρχουν οι έξυπνοι. Είναι εκείνοι, που εμφανίζονται μετά από εσένα, αλλά ένα περίεργο πράμα, εξαφανίζονται πριν από σένα.

Αυτοί ντε, που έρχονται τελευταίοι και φεύγουν πρώτοι. Είτε γιατί παρακάμπτουν τα σχοινιά, είτε γιατί πιστοί στο δόγμα «χώσου - χώσου» τρυπώνουν στα κενά που αφήνεις εσύ κι ο μπροστινός σου και βρίσκονται στον προορισμό σου πολύ πριν από σένα.

Και μπορεί εσύ να σέβεσαι την ιερότητα του χώρου και να μη μιλάς, εκείνοι όμως δε σέβονται τίποτα. Ούτε καν ότι περιμένεις στην ουρά, ντάλα ο ήλιος μ' ένα μωρό στην αγκαλιά.

 Τώρα θα μου πεις βιαζόταν οι άνθρωποι! Τουλάχιστον ο ένας μετά της οικογενείας του (αλίμονο, να μη διδαχτούν κι οι επόμενες γενιές).

Τους περίμενε και μια πισίνα βλέπεις…

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News