Χώροι όπου η πρόσβαση είναι ελεύθερη για τον καθένα από εμάς, συνταγματικό δικαίωμα μας, για την άθληση, την ξεκούραση, την αναψυχή, έτσι για να αναπνεύσουμε θαλασσινό αέρα και με τη βοήθεια της αύρας της να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας.
Χώροι όπου τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο προτιμούμε κι εκτιμούμε καθώς η οικονομική μας κατάσταση δεν μπορεί να μας προσφέρει διακοπές σε ακριβά θέρετρα και το δώρο της ξεκούρασης.
Παραλίες που κι εκείνες άλλαξαν δρομολόγιο και χέρια καθώς η πολιτεία με τη στάση της ( ανοχή - αδράνεια - πολιτικοί λόγοι - κέρδος ) άνοιξε τον ασκό του Αιόλου κι αποφάσισε να χωρίσει σε φιλέτα, να τις κομματιάσει και να τις κάνει δώρο στους λίγους για ίδιον όφελος.
Έτσι μεγάλα τμήματα αργά και σταδιακά έκλειναν, γίνονταν ιδιωτικές εκτάσεις, άλλοι πλούτιζαν κι άλλοι έμεναν εκτός.
Κοίτα γύρω σου. Δεν χρειάζεται να σου δείξω πάνω στο χάρτη το παιγνίδι που στήθηκε έχοντας και τη δική μας ανοχή, γιατί απλά το δεχόμασταν, ή κοιμόμασταν.
Σήμερα, που ψάχνουμε τις παραλίες και ψαχνόμαστε είναι αργά.
Σήμερα για να βρω παραλία περιποιημένη, απαλλαγμένη από βράχια σκουπίδια, ομαλή διάβαση, αλμυρίκι κι ότι άλλο θέλω πρέπει να πληρώσω διαμονή.
Κι όπου δεν έχει διαμονή έχει το 2+2+2 ….. δηλαδή τα δύο ευρώ της καρέκλας, τα δύο ευρώ της ομπρέλας, του λουκουμά, κου καφέ κοκ.
''Μα έχω τρία παιδιά δεν μπορώ να τα καταφέρω. Θέλω να στήσω τη δική μου ομπρέλα στο χώρο αυτό'', έλεγα πέρυσι στον υπάλληλο ενός Δήμου. ''Εδώ που έχει άμμο, είναι καθαρά''…..
Δεν μπορείς είναι Δημοτική επιχείρηση έπαιρνα την απάντηση.
Έμπαινα και πάλι με την οικογένεια στο αυτοκίνητο με τα μπαγκάζια από κοντά και πήγαινα λίγο παρακάτω στην άλλη παραλία γιατί ενδιάμεσα έπεφτα σε ιδιωτικές παραλίες ξενοδοχείων.
Ξέμενα κοντολογίς από καύσιμα, χρήμα και χαρά . Η θαλασσινή αύρα στο τέλος πείραζε και το νευρικό μου σύστημα.
Έβρισκα όμως κατιτίς διαφορετικό λίγο παρακάτω. Μόνο που εκεί δεν πλήρωνε κανείς , άρα δεν καθάριζε και κανείς, άρα μπορούσα κι εγώ να ρυπαίνω όσο θέλω.
Πετούσα τσιγάρα, κουτιά, χαρτομάντιλα, πάνες μωρών, αποφάγια φαγητών, σακουλάκια , έ και πολλά άλλα.
Οι μύγες έκαναν πάρτι, τα κουνούπια επίσης, άσε δε τη δυσωδία.
Σήμερα αυτή η ίδια η πολιτεία που με έβγαλε από τη μέση, τσακώνεται με τα άλλα της παιδιά δημιουργήματα για τις παραλίες και τα παιδιά της μεταξύ τους για το αν θα εισπράττουν το 50-50 ή το 70-30 των κερδών της διαχείρισης.
Βρείτε μου παραλία να στήσω ομπρέλα φέτος.
Όχι εκεί που απαγορεύεται το κάμπινγκ γιατί θα με κυνηγήσουν και θα πληρώσω και ένα 300αρι μέσα στο νερό πρόστιμο.
Όχι εκεί που για να φτάσω θα καταναλώσω τη βενζίνη της εβδομάδας.
Όχι μέσα από βουνά , μονοπάτια και χαράδρες.
Βρείτε μου μια παραλία για τα δεδομένα της ηλικίας και των αντοχών μου. Να μπορώ να πλησιάσω, καθίσω, απολαύσω τον καθαρό αέρα. Δεν έχει ακαθαρσίες, δεν μου ζητήσουν τα 2+2+2 …..
Βρείτε μου σε ποια παραλία να πάω που θα με σεβαστεί και θα τη σεβαστώ, θα με σεβαστείτε και θα είμαστε όπως άλλοτε μια μεγάλη παρέα χωρίς κινδύνους!!
