Ώρα 18:00. Στο διαμέρισμά μου, το οποίο βρίσκεται σε συνοικία κοντά στο κέντρο του Ηρακλείου, δέχομαι επισκέψεις φίλων. Στο σπίτι μαζί με εμένα τούς υποδέχεται η σύζυγος και ο γιος μου.
Η επίσκεψη γρήγορα παίρνει χαρακτηριστικά μικρής γιορτής, όπως ξέρουμε καλά εδώ στην Κρήτη να κάνουμε, αξιοποιώντας τον όρο "φιλοξενία", ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αγαπημένα πρόσωπα. Και ενώ η συζήτηση περιστρέφεται σε όλα και σε τίποτα συγκεκριμένο, γρήγορα φτάνουμε στο νέο "απόκτημα" ενός από τους φίλους επισκέπτες. "Beretta" των 22mm. Φοβερό εργαλείο. Αφού το περιεργαστήκαμε και αναπτύξαμε όλες τις βαλλιστικές μας γνώσεις, ήρθε η ώρα του φαγητού. Η σύζυγος έσυρε τη φωνή για να πάμε στην τραπεζαρία για ένα μεζέ και ένα κρασί. Χωρίς δεύτερη κουβέντα "πιάσαμε" καρέκλα.
Από το τραπέζι έλειπε ο μικρός. Πάλι ξεχασμένος στα παιχνίδια του. Η ώρα περνούσε και οι γεύσεις μάς είχαν κυριεύσει. Ώσπου ένας κρότος ήρθε να μας αναστατώσει. Ο ήχος εκκωφαντικός ανάμεσα στους τοίχους του σπιτιού. Φαίνεται ότι προερχόταν από το σαλόνι. Σηκωθήκαμε έντρομοι. Κατευθυνθήκαμε αστραπιαία στο χώρο. Ο εφιάλτης μου ζωντανός στο άψυχο κορμί του γιου μου.
Πεσμένος στο πάτωμα. Στα χέρια του το φοβερό εργαλείο μέχρι πριν από λίγη ώρα. Πλέον φονικό. Η συνέχεια; Σκηνές από αρχαία τραγωδία μέσα στο σπίτι μου. ΕΚΑΒ και Αστυνομία στο χώρο. Οι διασώστες για το παιδί μου. Οι αστυνομικοί για εμένα, τη γυναίκα μου και το φίλο μου, ο οποίος πριν μια ώρα καυχιόταν για το "απόκτημά" του και εγώ τον σιγοντάριζα.
Έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο, η κατηγορία που μου αποδίδεται. Ποιος, εγώ εξέθεσα το παιδί μου σε κίνδυνο; Κι όμως συνέβη. Είτε θέλω να το αποδεχτώ είτε όχι. Η ίδια κατηγορία και για τη σύζυγό μου. Έθεσε σε κίνδυνο το σπλάχνο της. Δίωξη στο φίλο μου για την παράνομη οπλοκατοχή. Όλοι μαζί στα κρατητήρια για την αυτόφωρη διαδικασία που προβλέπεται, ενώ το παιδί μου στο νεκροτομείο .Το ετοιμάζουν για την κηδεία. Απίστευτο κι όμως είναι αλήθεια. Dura lex sed lec... Σκληρός νόμος αλλά νόμος. Πρέπει να υποστώ τα όσα προβλέπει η νομοθεσία για την εγκληματική μου αμέλεια μέσα στο πένθος μου, στην οδύνη μου. Εκτός κι αν...
Εκτός κι αν κατάγομαι από κανένα χωριό από αυτά τα μεγάλα. Αυτά με τους καπεταναίους, ξέρετε. Δυστυχώς έτυχε να μένω σε συνοικία του Ηρακλείου. Εδώ οι νόμοι είναι νόμοι, για όλους. Αλλού ο νόμος δεν είναι νόμος. Εδώ η Αστυνομία εφαρμόζει το νόμο. Αλλού απλώς τον περιγράφει. Εδώ θα βιώσω την τραγωδία διπλά. Αλλού θα τη βίωνα όπως κάθε γονιός που χάνει το παιδί του. Και πόσο απέχει το αλλού από το εδώ; Μα όσο το επιτρέπει ο ίδιος ο νόμος και οι προστάτες του.
Αυτό είναι το υποθετικό δραματικό σενάριο μιας ωμής πραγματικότητας.
