Έκλεισαν τα σύνορα…
Πένσες, είναι η πρώτη σκέψη στο μυαλό...Να μοιράσετε πένσες και κόφτες στους ανθρώπους. Να κόψουν τα σύρματα. Ίσως θυσιαστούν κάποιοι...Δεν τους νοιάζει όμως…Γλίτωσαν τα χειρότερα. Εδώ που έφτασαν είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν για τους ανθρώπους που αγαπούν, για τα παιδιά τους. Ξέρουν μέσα τους ότι εδώ δε θα αντέξουν. Τα μικρά παιδιά έχουν αρχίσει να αρρωσταίνουν βαριά. Για πόσες μέρες θα επιβιώνουν με ένα κομμάτι ψωμί και νερό;
Γράφοντας αυτά μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδι «Να σ' αγαπώ κόσμε» του Μανώλη Λιδάκη…
Μέσα απ' τα σύρματα τα σύνορα περνάω,
και την πατρίδα που μου στέρησαν ζητάω.
Άφησα πίσω μου έναν τόπο ρηγμαγμένο,
κι ούτε ένα γράμμα από 'κει δεν περιμένω.
Κι αν με κοιτάς με βλέμμα φοβισμένο,
κι αν μου μιλάς και δεν καταλαβαίνω,
εγώ εδώ ακόμα επιμένω….
