Ο τελευταίος χρόνος άλλαξε τις εικόνες μας, στην πόλη, τις συνοικίες της, τα χωριά μας.
Ο τελευταίος χρόνος αν πάρουμε τα όσα τρέχουν μόνο στον τελευταίο χρόνο μας άλλαξε κι εμάς.
Ωστόσο ποια δικαιολογία να βρεις και να πεις όταν η ''ανθρωπιά'' μας, μεταφράζεται σε εγκατάλειψη, θυμό, βία.
Όχι δεν θα μπω στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης μιας οικογένειας πίσω από μία κλειστή πόρτα.
Θα σταματήσω έξω από αυτή.
Κάποτε, πριν από λίγους μήνες ή μέρες δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι γεμάτοι αγάπη, φροντίδα, ανθρωπιά, υπευθυνότητα, είχαν ένα κουταβάκι. Ένα πλάσμα παιγνιδιάρικο, που ήταν ο φίλος τους και η παρέα τους, μέλος της οικογένειας τους αν τους ρωτούσες.
Μετά αυτό εξαφανίστηκε. Γιατί;
Γιατί τα λεφτά είναι λίγα, γιατί δεν φθάνουν για τροφή γιατρούς κι εμβόλια. Γιατί η παρουσία του εκνευρίζει, γιατί τα παιγνίδια είναι για άλλους κι όχι για εμάς.
Αυτό το σκυλάκι με το λουράκι, το μπλε, το κόκκινο, το μοβ, το άσπρο το είδα χθες τυχαία. Ήταν πέντε γειτονιές πιο κάτω , μόνο, ασυνόδευτο, καταρρακωμένο, φοβισμένο, χαμένο.
Με γνώρισε, με μύρισε, μου μουρμούρισε τα δικά του.
Το λυπήθηκα.
Καλέ, εσύ, που το παράτησες, που γέμισες τον κόσμο με εγκαταλελειμμένα σκυλάκια, σου λέω αλήθεια δεν θέλουν πολλά.
Δώσε του τη γωνιά από το ψωμί που σου περίσσεψε και φρόντιζε να είναι καθαρό.
Δώσε του την αγάπη σου αν ήταν κάποτε μέλος της οικογένεια σου όπως λές.
ΑΓΔ
