Εικόνα ζόφου στη αξιωματική αντιπολίτευση και ακόμη και δικοί τους ψηφοφόροι αναρωτιούνται, αν αυτοί είναι οι άνθρωποι που ήθελαν και θέλουν να κυβερνήσουν.
Η επιχειρηματολογία νηπιαγωγείου και το "ξεκατίνιασμα" και μόνο για το εκλογικό φιάσκο στις δικές τους κάλπες, αρκεί. Ζόφος, ντροπή και θλίψη. Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα την εικόνα της Νέας Δημοκρατίας. Σωρεία αντεγκλήσεων, πόλεμος ανακοινώσεων και «διαρροών» αλλά και εκατέρωθεν συντροφικά «μαχαιρώματα» δίνουν και παίρνουν.
Και μέσα σε όλα αυτά, ένα απίστευτο «ξεκατίνιασμα» σε ζωντανή μετάδοση, με πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τον Άδωνι Γεωργιάδη το βράδυ της Δευτέρας στον Χατζηνικολάου, που έβγαλε και από τη δύσκολη θέση τον κατά τα άλλα κεντρικό καλεσμένο Υπουργό Γιώργο Σταθάκη , που μάλλον το "γλέντησε".
Με όλα αυτά τι θυμάται κανείς; Άλλη μια δικαίωση του ορισμού του κόμματος που έδινε ο Εμμανουήλ Ροίδης το 1875: «Αλλαχού τα κόμματα γεννώνται διότι εκεί υπάρχουν άνθρωποι διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδι συμβαίνει ακριβώς το ανάπαλιν. Αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία μεθ' ής πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα: να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου. Αν υπήρχε λεξικόν της νεοελληνικής γλώσσης νομίζομεν ότι ο ορισμός της λέξεως κόμμα ήθελεν είναι ο ακόλουθος: Ομάς ανθρώπων ειδότων να αναγιγνώσκωσι και να ανορθογράφωσιν οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.»
Αν υπάρχει κάτι το ίδιο διεφθαρμένο, αναξιοπρεπές και αργυρώνητο από τους επαγγελματίες πολιτικούς της κουτάλας, ίσως είναι όλοι αυτοί που τους ακολουθούν, τους ψηφίζουν και ανήκουν στα κόμματά τους. Αγέλες αρπακτικών που φιλοδοξούν να κατασπαράξουν ότι έχει απομείνει απ' αυτόν τον τόπο.
Γ.Σ.
