Ποια είναι η κοινωνία εκείνη που επιτρέπει στα παιδιά της να παραδειγματίζονται από την κοροϊδία και τον ξυλοδαρμό ηλικιωμένων;
Ποια είναι εκείνη η κοινή γνώμη που βλέπει τέσσερεις νεαρούς, παράδειγμα προς μίμηση, που για να διασκεδάσουν περιγελούν και χτυπούν ηλικιωμένο και δεν αντιδρά;
Πως είναι δυνατόν η ντροπή να μην χαμηλώνει τα βλέφαρα και τη ματιά τους, στη γη;
Πως είναι δυνατόν γονείς να επιτρέπουν στα παιδιά τους να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο;
Κι όμως! Ο φίλος μου ο Νίκος, που με τιμά με τη φιλία του γιατί το ''ύψος'' μου είναι κατά πολύ μικρότερο από το δικό του, περιγελάστηκε, υβρίστηκε και χτυπήθηκε από τέσσερα αγόρια, 25 - 35 ετών, στην κεντρική πλατεία του χωριού του , εδώ κοντά στο Ηράκλειο, γιατί και οι τέσσερεις θεώρησαν ότι έτσι θα έσπαγαν την μονοτονία της ημέρας τους.
Γνώριμοι της αστυνομίας όλοι τους ή όχι δεν έχει σημασία.
Τα αγόρια χωρίς ενδοιασμούς στόλισαν το φίλο μου με αρκετά κοσμητικά επίθετα του δρόμου, του υπογείου, του πεζοδρομίου για τις οδηγικές του ικανότητες και στη συνέχεια τον χτύπησαν τόσο που ο ιατροδικαστής μιλά για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Ο φίλος ο Νίκος είδε κι έπαθε να μάθε τα ονόματα των τεσσάρων νεαρών. Κάτοικοι του χωριού όλοι τους αλλά κανείς δεν τον γλύτωσε από τα χέρια τους και κανένας δεν ήξερε το ''ντουκιάνι'' που μένουν.
Εύγε σε αυτές τις οικογένειες και αυτές τις κοινωνίες που αφήνει να ακόμα τα παιδιά της να ''διασκεδάζουν'' με αυτό τον τρόπο.
Εύγε, στην προσπάθεια να ανακτήσουμε δυνάμεις και με αξιοπρέπεια να πάμε μπροστά!
ΑΓΔ
