Εάν αληθεύει η ανάγνωση και δημοσκοπικά, ότι με το προεκλογικό σλόγκαν «ούτε ρήξη ούτε υποταγή» δεν εξασφαλίστηκε η λαϊκή έγκριση για ρήξη, άλλο τόσο είναι πασιφανές πως ούτε το δεύτερο σκέλος τη διαθέτει.
Φαίνεται όμως να οδεύουμε σε μετεξέλιξη της «δημιουργικής ασάφειας» του περασμένου Φεβρουαρίου σε σαφέστατη «αναδημιουργία» των Μνημονίων.
Ίσως προηγηθεί ένα "ηρωικό ξου" στο ΔΝΤ (γιατί πρώτα οι μισθοί και οι συντάξεις) και μετά μία μικρή αλλά πικρή ιστορία (αύξηση ΦΠΑ, ο άλλος τρόπος αφαίμαξης μισθών- συντάξεων).
Οπότε θα καταλήξουμε σε αναγνώσεις της λαϊκής εντολής (ως σχήματα λόγου), με το "πάση θυσία στο ευρώ" ως εθνικό μας ταμπού, και το "αριστερό ταμπούρωμα" περί "ρήξης και εθνικού νομίσματος" με λάθος τρόπο, χρόνο ασύνταχτα, για να "ταμπουρωνόμαστε στο εθνικό ταμπού".
Γ.Σ.
