Γράφονται και λέγονται πολλά. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Η έννοια της διαπραγμάτευσης, όταν είναι ουσιαστική και σε πραγματικές βάσεις, περικλείει εξ αντικειμένου διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, πισωγυρίσματα ακόμη και ολομέτωπες συγκρούσεις αλλιώς δε θα λεγόταν διαπραγμάτευση. Eπίσης αυτό που απαιτείται για την εξέλιξή της, είναι υπομονή και επιμονή. Στα ουσιαστικότερα τώρα. Ανεξάρτητα ποια πλευρά διαρρέει τι και ποιος ευθύνεται για το προσωρινό αδιέξοδο, αξίζει να σταθούμε στη διαρροή του γενικού κειμένου που τελικώς δεν εγκρίθηκε εξ' αιτίας μιάς ή δύο λέξεων, οι οποίες βεβαίως σε κάθε περίπτωση έχουν εξαιρετικούς πολιτικούς συμβολισμούς.
Στο κείμενο διαφαίνεται ότι η Ελλάδα είναι διατεθειμένη να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις και ταυτόχρονα να δεσμευθεί για να τηρηθούν οι οικονομικές της υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές. Προκύπτει ότι και οι δυο πλευρές, αν υπάρχουν μόνο δύο, κινούνται εντός τροχιάς σύγκλησης. Η παραπάνω εκτίμηση εφόσον συνδυαστεί και με το πώς οι αγορές "απορροφούν" τις διαπραγματεύσεις, τότε μπορούμε να οδηγηθούμε σε ένα συνολικότερο συμπέρασμα.
Σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή να μην επιβεβαιωθεί η αρχική εκτίμηση, τότε αυτές οι ημέρες θα μείνουν στην ιστορία ως οι ημέρες της ευρωπαϊκής κερδοσκοπίας με τις ευλογίες των πολιτικών ηγετών της Ευρωζώνης, οι οποίοι "παίζουν" με την Ελλάδα στα ταμπλό των διεθνών χρηματαγορών. Όσο για τη χώρα μας η σκέψη και μόνο στο τι θα ακολουθήσει σε περίπτωση "ατυχήματος" αρκεί για να πειστεί κανείς ότι η συμφωνία πρέπει να είναι αναπόφευκτη.
