Διαστημόπλοιο Enterprise
Κατάστρωμα γέφυρας
Αστρική μέρα 6677289
Αγαπητό μου ημερολόγιο, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς το πώς κινείται η ψυχοσύνθεση όλων μας μέσα σε αυτή την κρίση - συγνώμη ανάπτυξη ήθελα να πω. Πλεονασματικός, όπως πάντα. Τι να κάνω... Με παρέσυρε το ρέμα, το... ποτάμι, ο Γιόφυρος, ο ειρμός του λόγου. Τι λέγαμε; Α, ναι... Το πόσο μοιρολατρικά, λοιπόν, έχουμε παραδοθεί όλοι σε αυτό που έχει παρουσιαστεί ως νομοτελειακή έκβαση μιας νόσου, με την ελπίδα να πεθαίνει μεν τελευταία αλλά να παραμένει σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική, παρά τις αρλούμπες που λένε συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις οι γιατροί στους συγγενείς για να τους παρηγορήσουν, δίνοντάς τους ένα ελάχιστο ελπίδας.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Η "λογική" που ακούς από γνωστούς, φίλους και οικείους είναι μια: «Δεν είσαι μόνο εσύ. Όλοι τα ίδια περνάμε». «Δες τι γίνεται έξω... ζούγκλα. Είσαι λοιπόν τυχερός». Και άλλα σχετικά παρήγορα, ευκολοπρόφερτα, ευκολοχώνευτα και ανώδυνα. Είναι, όμως, έτσι; Ο κόσμος πάντα ήταν άδικος και ποτέ δεν ήταν ίδιος για όλους. Ειδικά σε καιρούς κρίσης όπου τα ζιζάνια θεριεύουν και θριαμβεύουν σε βάρος όσων παλεύουν και θα συνεχίζουν να παλεύουν. Εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν, ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Η χριστιανική ηθική τού "γύρισε και το άλλο μάγουλο όταν σε χαστουκίζουν" ή "αρκέσου σε αυτά που έχεις γιατί σε περιμένει μια καλύτερη - φυσικά μετά θάνατον - ζωή στον Παράδεισο" είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα όμως στη σύγχρονη πραγματικότητα μάλλον ανεφάρμοστη. Και βεβαίως η μοιρολατρία του "αρκέσου σε αυτά που έχεις, όσο λίγα και αν είναι αυτά, γιατί κάποιοι άλλοι δεν έχουν ούτε εκείνα, μοιάζει με παράφωνο παιδικό τραγουδάκι.
Γιατί πολύ απλά είμαστε άνθρωποι. Και αν από ένα άνθρωπο στερήσεις την προοπτική ή το κίνητρο για να παλέψει για κάτι καλύτερο, εκείνος πολύ απλά θα βαλτώσει, θα μιζεριάσει και θα εξανεμιστεί. Με ό,τι αυτό σημαίνει για τα σκεπτόμενα όντα. Ελάχιστα μεν, στη λίστα προς εξαφάνιση των οικολογικών οργανώσεων, υπαρκτά ακόμη δε! Ως πότε βέβαια θα μου πείτε, αλλά αυτό είναι από άλλη ιστορία, αν όχι από άλλο ανέκδοτο. Το να πιστεύεις ότι ζεις παλεύοντας αποκλειστικά για την επιβίωσή σου είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας, ως επιδόρπιο για να χωνευτούν τα αχώνευτα. Γιατί χωρίς ποιότητα ζωής, δεν έχεις πολύ απλά ζωή. Απλά μάχεσαι με το ρολόι ξέροντας από πριν το νικητή του κάθε εικοσιτετράωρου και ξεγελάς τον εαυτό σου ελπίζοντας ότι αύριο θα κάνεις όλα εκείνα που δε σου επέτρεψαν να υλοποιήσεις σήμερα.
Όμως, ποιος ακριβώς είπε ότι υπάρχει "αύριο"; Ότι έχει υπογράψει συμβόλαιο με αυτό ώστε να είναι παρόν την επόμενη ανατολή του ήλιου; Κανείς. Και η σκέψη ότι υπάρχουν χειρότερα μπορεί να μοιάζει παρήγορη μέσα στη μαύρη απελπισία, όμως είναι μια προσέγγιση λανθασμένη και καταδικασμένη. Γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα δίνουν αυτή τη στιγμή τη μάχη για τη ζωή τους, όταν εσύ θεωρείς δεδομένη την υγεία σου. Υπάρχουν εκατομμύρια κάτοικοι αυτού του πλανήτη που τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, δεν έχουν φαγητό, νερό, στέγη, σχολείο ή γονείς. Η λίστα των δεινών τεράστια. Και η άποψη ότι, αφού συμβαίνουν όλα αυτά στον πλανήτη, εσύ πρέπει να νιώθεις απλά τυχερός, μπορεί να ακούγεται παρήγορη, όμως δεν προσφέρει τίποτα στη μάχη για ένα καλύτερο αύριο για σένα ή τα παιδιά σου, που αποτελούν και τον κινητήριο μοχλό για να παλέψεις για ένα αύριο. Τόσο το δικό σου, όσο και των άλλων, αν επιμένουμε στη χριστιανική ηθική.
