Στη θέα των “μουδιασμένων” ανθρώπων, με το κεφάλι κάτω, ίσως μπορούμε να βρούμε τις αιτίες, τις λύσεις, τις εναλλακτικές προτάσεις ή να αναζητήσουμε την αλήθεια, η οποία βέβαια, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν είναι ποτέ αντικειμενική. Είναι η “υποκειμενική αλήθεια” του κάθε ανθρώπου χωριστά... Και έτσι, αν κάποιος προτείνει κάτι, προφανώς και μπορεί να συμφωνήσεις μαζί του, αλλά μπορεί και όχι... Και κάπου εκεί, σε ένα τέτοιο κομβικής σημασίας σημείο, αρχίζει η ουσία του διαλόγου και της παραπέρα προσπάθειας των ανθρώπων...
Όσο “ταξιδεύουμε” στο χθες
Όσο, λοιπόν, “ταξιδεύουμε” στο χθες, μαθαίνουμε για το “σήμερα”... Τραγικά τα λάθη των πατεράδων μας, που κάποτε πίστεψαν σε κάποια... “αλλαγή” και εξαπατήθηκαν με τον χειρότερο τρόπο... Όμως σ’ εκείνους τους ανθρώπους δε θα δούμε ούτε την ηττοπάθεια ούτε τη μοιρολατρία που χαρακτηρίζει τις δικές μας τις γενιές... Όσο, δε, πιο πίσω πάμε, τόσο και καλύτερα θα εντοπίζουμε - μέσα από τα λάθη των ανθρώπων βέβαια, γιατί κάθε άνθρωπος θα κάνει και τα λάθη του - αξιοθαύμαστες λύσεις, που θα μπορούσαν και σήμερα να μας “δείξουν” έναν δρόμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που “βλέπουμε”.
Στη γη βρίσκεται η σωτηρία μας
Θα δούμε, λοιπόν, ότι οι πρόγονοί μας στην Κρήτη αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, όσο και αν πείνασαν σε κάποιες περιόδους, μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους, καλλιεργώντας τη μάνα Γη... Θα δούμε ότι φύτευαν μουρέλα χωρίς να έχουν νερό να τα ποτίσουν, φτιάχνοντας αυτοσχέδια “ποτιστικά”... Δίπλα από το μουρέλο, καρφωμένο ένα μεγάλο λάστιχο, που μετά το πρώτο πότισμα με το λιγοστό νερό που είχαν κουβαλήσει, το γέμιζαν με νερό για να το “πίνει” το μουρέλο και να “πιάσει” το ριζικό του σύστημα, μέχρι το επόμενο πότισμα, στην επόμενή τους επίσκεψη στο καινουργιοφυτεμένο λιόφυτο...
Θα δούμε ότι δεν είχαν δρόμους... Και για να πάνε στο χωράφι περπάταγαν για ώρες ή φόρτωναν τα σύνεργά τους πάνω στο γαϊδουράκι και ξεκινούσαν αξημέρωτα...
Θα δούμε τι πρώτες σκαφτικές, που τις μετέτρεπαν σε μεταφορικά μέσα... Και μόλις έφταναν στο χωράφι, ξεμόνταραν τη μηχανή από την καρότσα, έβγαζαν τις ρόδες, έβαζαν τα σκαπέτια και έσκαβαν ως τη νύχτα... Για να ξαναμετατρέψουν σε όχημα τη σκαφτικιά και να γυρίσουν στη φαμίλια τους, αποκαμωμένοι αλλά και αποφασισμένοι για ζωή...
Θα δούμε τις κρεβατίνες με τα ροζακί σταφύλια... Τη “χρυσή εποχή” της σταφίδας... Τα λάδια... Τα θερμοκήπια με τις “χρυσές εποχές”... Θα δούμε πόσο νοικοκυρεμένη ήταν η ζωή των πατεράδων και των παππούδων μας...
Δύσκολη...Ροζιασμένα χέρια... Θολή ματιά... Κουρασμένοι φυσικά... Αλλά μαχητές, γιατί είχαν το χώμα σύμμαχο της ζωής τους και ήξεραν να το σέβονται και το μετατρέπουν σε “χρυσάφι”...
