Για όσους ανθρώπους το κύριο “παράθυρό” τους στην κοινωνία είναι τα κοινωνικά δίκτυα, το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε τεράστια έκπληξη. Εδώ που τα λέμε, για όλους ήταν τεράστια έκπληξη, αλλά... τουλάχιστον όσοι είχαμε στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα γνωρίζαμε ότι η Ν.Δ. προηγείται, σαφώς και θα κερδίσει. Ουδείς “είδε” τη συντριβή ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά τα νούμερα, αλλά... είπαμε, τα λάθη πληρώνονται. Άλλη συζήτηση αυτή.
Ωστόσο, οι θαμώνες των κοινωνικών δικτύων, που τα θεωρούν “καθρέφτη της κοινωνίας”, εξεπλάγησαν μία παραπάνω. Καθώς όσοι βλέπουν τον κόσμο μέσα από το Facebook και το Twitter, πίστευαν ότι... ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται!
Δεν είναι ο “καθρέφτης” της κοινωνίας
Στην πραγματικότητα, τα κοινωνικά δίκτυα αφορούν σε ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα της κοινωνίας. Μπορεί το 50% των Ελλήνων να έχει λογαριασμό στο Facebook ας πούμε, αλλά σε αυτό το 50% περιλαμβάνονται ελάχιστοι συνταξιούχοι και πολύ λίγοι από τα “λιγότερο προνομιούχα” στρώματα. Και το 50% αυτό είναι οι κατά τεκμήριο πιο εξοικειωμένοι με την τεχνολογία και, τουλάχιστον στους κάτω των 60, οι πιο μορφωμένοι και εκπαιδευμένοι.
Και βεβαίως είναι δεδομένο επίσης ότι οι Αριστεροί είναι πιο “φωνακλάδες” και πιο ευφραδείς και περισσότερο δραστήριοι, οπότε φαίνονται και “ακούγονται” περισσότερο στα κοινωνικά δίκτυα.
Οπότε, κάπως έτσι δημιουργείται μια “μαγική εικόνα”, όπου “η κοινωνία λέει όχι στον Μητσοτάκη και ναι στον ΣΥΡΙΖΑ”. Ενώ η πραγματικότητα... αποδεικνύεται εντελώς διαφορετική.
Ακόμη καμία αυτοκριτική
Γενικώς οι συριζαίοι δεν τα πάνε καλά με την αυτοκριτική. Βγαίνει ο Τσίπρας, αναλαμβάνει την ευθύνη και μετά μας λέει ότι... φταίνε οι άλλοι. Οι “κακοί” της Αριστεράς, που δε θέλαν να συνεργαστούν μαζί του. Το ΚΚΕ. Ο Βαρουφάκης. Οποιοσδήποτε άλλος, εκτός από την αλλοπρόσαλλη και αυτοκαταστροφική στρατηγική που o ΙΔΙΟΣ ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε.
Και φυσικά στα κοινωνικά δίκτυα οι συριζαίοι έχουν... ξεσαλώσει. Βρίζουν τον κοσμάκη για τις επιλογές του, βρίζουν τους κομμουνιστές, βρίζουν τους αναρχικούς, γενικώς... βρίζουν. Και αδυνατούν, τυφλωμένοι από την πίκρα της ήττας, να κάνουν οποιαδήποτε αυτοκριτική και να κατανοήσουν γιατί ήρθε η συντριβή.
Υπάρχουν βεβαίως κάποιοι που... το πήραν το μήνυμα. Λ.χ. ο Πολάκης σε ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο FB γράφει τα εξής: «Συσπείρωση- ξεκάθαρο πρόγραμμα προσανατολισμένο στις κοινωνικές ανάγκες με βαθιές θεσμικές αλλαγές στο κράτος και στη δικαιοσύνη-σύγκρουση με τη διαπλοκή για αναδιανομή πλούτου υπέρ των μισθωτών και των μικρομεσαίων. Για να γυρίσουν τα παιδιά μας από το εξωτερικό!!
Αυτή είναι η γραμμή για τις επόμενες εκλογές, που θα είναι ΑΛΛΕΣ εκλογές!!».
Οι αναφορές σε αναδιανομή πλούτου και στους μισθωτούς είναι μια... καλή αρχή για την ανατροπή του αφηγήματος που υιοθέτησε η ηγετική ομάδα και οδήγησε στη συντριβή. Βεβαίως η ηγεσία παραμένει αμετανόητη, αλλά... δε θα είναι για πολύ καιρό στη θέση της. Ακόμη και αν υπάρξει επανασυσπείρωση έστω ενός τμήματος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και ανάκαμψη σε πιο... λογικά ποσοστά στις 25 Ιουνίου.
Χαμηλό το “ταβάνι”
Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει... χθες να ξεχάσουν ότι μπορεί να πάρουν ψήφους από τη Ν.Δ. Τέσσερα χρόνια πέρασαν κάνοντας... εισοδισμό στους παραδοσιακούς δεξιούς ψήφους και το μόνο που κατάφεραν ήταν να χάσουν όλους τους αριστερούς και να μην πάρουν ΤΙΠΟΤΕ από τη Δεξιά. Ούτε και από τους χρυσαυγίτες “κασιδιάρηδες” πήραν κάτι, όλοι ψήφισαν Ν.Δ. και Νίκη. Αυτές οι οπορτουνιστικές ανοησίες οδήγησαν στο εκλογικό αποτέλεσμα και αν επαναληφθούν σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, βλέπω το... ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή που θα ορκιστεί μετά την 25η Ιουνίου.
Ας επικεντρωθούν λοιπόν στο δικό τους κοινό, στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, που δεν έχουν πολιτική έκφραση στην κεντροαριστερά (το ΠΑΣΟΚ έχει ταυτόσημη πολιτική με τη Ν.Δ., έτσι κι αλλιώς), και στους μισθωτούς του Δημοσίου, που δεν είναι ένστολοι και δεν είναι ρουσφέτια της Ν.Δ. Εκεί έχουν δεξαμενές, καθώς οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα είναι οι “πρωταθλητές” της αποχής. Αν φέρουν μερικούς στην κάλπη, μπορεί και να ανακάμψουν. Αν συνεχίσουν τις ανοησίες, είπαμε, ο Ανδρουλάκης θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση.
Μετά το 20%, το “ταβάνι” του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμηλό. Αλλά έστω και 2-3 μονάδες να ανακάμψει, θα είναι επιτυχία και θα του επιτρέψει να αναδιοργανωθεί και να κάνει... κανονική αντιπολίτευση την επόμενη τετραετία Μητσοτάκη. Αφού έχει κάνει την αυτοκριτική του, έχει αλλάξει ηγεσία και έχει αναβαπτιστεί στην κολυμβήθρα της Αριστεράς. Δεξιά έχουμε σε αυτή τη χώρα, δε χρειαζόμαστε και... “ροζ Δεξιά”, που προσπαθεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.
Ειδάλλως οι ψηφοφόροι της Αριστεράς έχουν ως μόνη επιλογή το ΚΚΕ, που αν μη τι άλλο είναι συνεπές στις θέσεις του κι ας μην είναι οι πιο... δημοφιλείς, αφού είναι η “σκληρή αλήθεια”.
Συνταγματικό... hoax
Την ιστορία στα κοινωνικά δίκτυα με τη Ν.Δ., που «με 180 βουλευτές θα κάνει συνταγματική αναθεώρηση», την ξεκίνησε (φυσικά) ο πρωταθλητής των hoaxes, Άδωνις Γεωργιάδης. Ο οποίος άρχισε να λέει: «Δώστε μας 180 βουλευτές, να αλλάξουμε το Σύνταγμα».
Οπότε ας ξεκαθαρίσουμε τα στοιχειώδη: Για να γίνει συνταγματική αναθεώρηση, απαιτούνται ΔΥΟ Βουλές. Αυτή που θα ψηφίσει τις προτεινόμενες αναθεωρήσεις και αυτή που θα τις επιβεβαιώσει και τις κάνει μέρος του Συντάγματος. Είναι αδιάφορο λοιπόν αν η Ν.Δ. έχει 170 ή 180 ή 200 βουλευτές, δεν μπορεί να κάνει συνταγματική αναθεώρηση με μία Βουλή. Θα πρέπει και η επόμενη Βουλή να τις επιβεβαιώσει. Με απλή πλειοψηφία, βεβαίως, δηλαδή 151 βουλευτές.
Σε απλά Ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να αλλάξει το Σύνταγμα με τη Βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, πρέπει να ελέγχει και την επόμενη.
Βεβαίως, με τα σημερινά δεδομένα και καθώς πλέον η αυτοδυναμία είναι απόλυτη βεβαιότητα (απλώς το θέμα είναι πόσο πολλούς βουλευτές θα έχει - φυσικά σε τυχόν συνταγματική αναθεώρηση μπορεί να ελπίζει και στην Ελληνική Λύση και σε ορισμένα άρθρα και στο ΠΑΣΟΚ, οπότε μικρή σημασία έχει ο αριθμός των βουλευτών τελικά), ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τη δυνατότητα να υπαγορεύσει κατ’ αποκλειστικότητα την ατζέντα και να επιβάλλει με... ερντογανικό τρόπο το κυρίαρχο αφήγημα.
Και βεβαίως με ξεδοντιασμένη και κατακερματισμένη αντιπολίτευση, να ελέγξει την πορεία προς τις επόμενες εκλογές και, γιατί όχι, να τις κερδίσει κιόλας...
