Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να κάνω από τούτη τη στήλη μια αξιολόγηση των πολιτικών αρχηγών. Οπότε μιας και βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ας προχωρήσουμε στην πραγμάτωση αυτής της πρόθεσης! Θα αξιολογήσουμε δημοσιογραφικά και επικοινωνιακά τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων που βρίσκονται στην παρούσα Βουλή και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και σε εκείνη που θα προκύψει από την κάλπη της Κυριακής. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τους επικεφαλής των δύο μικρότερων κομμάτων, του ΜέΡΑ25 και της Ελληνικής Λύσης. Αύριο θα περάσουμε στην “επόμενη ταχύτητα” με τους επικεφαλής του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ και θα κλείσουμε μεθαύριο με τους “μονομάχους” για την πρώτη θέση, Μητσοτάκη και Τσίπρα. Πάμε λοιπόν!
Γιάνης Βαρουφάκης
Ο Γιάνης είναι... απρόβλεπτος. Διανοούμενος “νέου τύπου”, με τεράστια εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αυτόφωτος, μορφωμένος, έξυπνος, εύστροφος, είναι ένας πολιτικός απ’ αυτούς που δε συνηθίζουν να... “φυτρώνουν” στην Ελλάδα. Δεν έχει απόλυτη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, σε ορισμένα θέματα οι θέσεις του είναι “ό,τι να ‘ναι”, δε συμμερίζεται τον παραδοσιακό ενθουσιασμό των Ελλήνων με τα “μεγάλα έργα”, κάνει “ζημιά” στην προσωπική του εικόνα και στις πιθανότητες του κόμματός του με κάποιες από τις θέσεις που εκστομίζει. Επίσης, η (αγγλοσαξονική) αστική του παιδεία είναι ξένη προς τα πολιτικά και κοινωνικά ήθη της Ελλάδας. Ωστόσο, είναι πολύ πιο ειλικρινής από τον μέσο όρο των Ελλήνων πολιτικών.
Θα λέγαμε ότι είναι αρκετά “εστέτ” για πολιτικός αρχηγός της Αριστεράς και επίσης δεν είναι τυπικά επικοινωνιακός, καθώς δεν ομιλεί την “πολιτική γλώσσα”.
Το δυνατό του σημείο είναι φυσικά τα οικονομικά (είναι πολύ πιο καταρτισμένος στα οικονομικά ακόμη και από τον επικεφαλής της ΤτΕ, βασικά είναι ο πιο ικανός οικονομολόγος που έχει περάσει από υπουργικό θώκο στην Ευρώπη ολάκερη, για να είμαστε ειλικρινείς) και η Παιδεία (γνωρίζει καλά το θέμα, ειδικά την ανώτατη παιδεία, αφού έχει διδάξει αρκετά χρόνια σε πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο) και τα πιο αδύναμα θέματά του είναι βεβαίως τα εθνικά και η δημόσια τάξη. Έτσι κι αλλιώς, είναι θέματα που δε βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα των δυνητικών ψηφοφόρων του.
Κυριάκος Βελόπουλος
Ένα ακόμη δημιούργημα, μετά τους Γεωργιάδη, Πλεύρη, Βορίδη και της “μεγάλης του Καρατζαφέρη σχολής”. Πολιτικός παλιάς κοπής, της... περασμένης χιλιετίας, επικοινωνιακός, ετοιμόλογος και αρκετά εύστροφος, έχει βρει το δικό του ακροατήριο, στο οποίο απευθύνεται επακριβώς στη γλώσσα που μιλάνε οι υποψήφιοι ψηφοφόροι του. Έχει μάθει καλά το μάθημά του από τον “δάσκαλό” του και από τη θήτευσή του στη Ν.Δ. έχει πάρει στοιχεία πολιτικού αριβισμού, που τα έχει συνταιριάξει με τρόπο ώστε να είναι αποτελεσματικός. Πολλά κοινά με τον σημερινό “αστέρα” της Νέας Δημοκρατίας, τον Άδωνι Γεωργιάδη, άλλωστε και οι δύο ξεκίνησαν από τηλεπλασιέ, αν και ο Βελόπουλος εξαρχής “πουλούσε” ελληνορθόδοξη πίστη, ενώ αντίθετα ο Γεωργιάδης πριν αναμειχθεί ενεργά στην πολιτική ήταν αρχαιολάτρης και μάλλον αδιάφορος στον Χριστιανισμό. Τώρα βεβαίως έχει μετατραπεί σε... διάπυρο κήρυκα της Ορθοδοξίας. Ο Βελόπουλος (άλλη μια ομοιότητα με τον Άδωνι) δεν είναι “ιδεολόγος”. Είναι ακροδεξιός απλώς επειδή σε αυτόν τον χώρο βρήκε τη “θέση” του και πουλά την πραμάτεια του (στην οποία συμπεριλαμβάνεται φυσικά και το πολιτικό του μήνυμα).
Είναι ένας ικανός έμπορος που τυγχάνει να πουλά πολιτική θέση κι άποψη.
Ισχυρό του θέμα τα εθνικά, όπου εμφανίζεται “υπερπατριώτης”, είναι οπαδός του “Τάξις και Ασφάλεια”, οπότε έχει ερείσματα στους δεξιούς που συμμερίζονται αυτήν τη θέση. Στα οικονομικά έχει υιοθετήσει ακραία νεοφιλελεύθερη ατζέντα όπως τον flat tax, κάτι που δείχνει ότι... δεν είναι τόσο “ψεκασμένος” όσο φαίνεται, αλλά αντίθετα είναι συστημικός και πραγματιστής.
