Η φωτογραφία είναι του “Μπούμπη Κουλούκη”, του σκυλάκου που “έφυγε” σε ηλικία 13 ετών και προκάλεσε την ανοιχτή επιστολή που θα διαβάσετε στο κυρίως σώμα της σελίδας. Και μια και η Πολιτεία, επιτέλους, αποφάσισε τα τελευταία 7-8 χρόνια να ασχοληθεί θετικά με τα ζώα συντροφιάς και να δημιουργήσει ένα πλαίσιο νομικό, ας ασχοληθεί και για το κλείσιμο του κεφαλαίου της ζωής τους.
Ανοικτή επιστολή στις Υπηρεσίες της Πολιτείας για τα νεκρά ζώα
Αναζητώντας ένα αξιοπρεπές τέλος-ταφή για τον 13χρονο φίλο μου “Μπούμπη Κουλούκη”, με όνομα κι επίθετο που του είχαν δώσει τα παιδιά της οικογένειας, άκουσα τόσες ιστορίες, που πραγματικά ένιωσα δυσφορία μέχρι απελπισία για τα έργα και τις πρόνοιες της Πολιτείας.
Ναι, της Πολιτείας που επιχειρεί τα τελευταία χρόνια με κάθε τρόπο να με ευαισθητοποιήσει, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα παιδιά μου, να με παροτρύνει ώστε να υιοθετήσω ένα ζωάκι, να το βάλω το σπίτι μου και να το προστατέψω από καθετί κακό που θα μπορούσε να του τύχει εκεί απέξω “παρέα με τους κακούς”.
Της Πολιτείας που νομοθέτησε επιτέλους, που επιβάλλει πρόστιμα στους ασυνείδητους, εκείνους που τα εγκαταλείπουν, που τα πετούν, που τα βασανίζουν...
Κανόνες και προϋποθέσεις, που σωστά λαμβάνονται για την προστασία τους, στο νομικό πλαίσιο που στις πρώτες του λέξεις αναφέρει: «Σκοπός του παρόντος είναι η προστασία των ζώων συντροφιάς και η εξασφάλιση της ευζωίας τους, η ενίσχυση της υπεύθυνης ιδιοκτησίας των ζώων συντροφιάς, η θέσπιση σαφούς και συνεκτικού κανονιστικού πλαισίου για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων συντροφιάς και στρατηγικής για τη δραστική μείωση του αριθμού τους μέσω προγραμμάτων υιοθεσίας, με απαρέγκλιτη τήρηση των κανόνων ευζωίας των ζώων»...
Κι έρχεται η ίδια η Πολιτεία και με αφήνει ακάλυπτη όταν ο φίλος/η μου φύγουν από τη ζωή.
Αγαπητή Πολιτεία, άκου, γιατί δεν μπορώ να το διαχειριστώ με ευκολία.
Ο δικός μας φίλος στο σπίτι αρρώστησε κι “έφυγε”. Ο τελευταίος μήνας ήταν γι’ αυτόν δύσκολος. Ο καρκίνος τον “έτρωγε”. Η δύναμη του ζωηρού 13χρονου “τύπου” μειωνόταν, η όρεξη του “λιχούδη Μπούμπη” κοβόταν καθημερινά, το παιγνίδι λιγόστευε, μέχρι που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Ο γιατρός του μας είχε ενημερώσει για το τι έπρεπε να περιμένουμε, όπως κι ότι θα πρέπει να μεριμνήσουμε άμεσα για χώρο ταφής.
Ένα μήνα ψάχναμε και ψαχνόμασταν πού θα πάμε. Η παραμυθένια “χώρα του τίποτα” ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τη σημερινή. Πέσαμε στις απαγορεύσεις κήπων, υγειονομικών κανόνων, άτυπων νεκροταφείων, ακόμα και προς βρώσιν άγριων πτηνών. Μας έφτασαν κουβέντες-λύσεις με αναφορές ακόμα και στη χωματερή. Στα νεκροταφεία ζώων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπως και στην καύση τους στις ίδιες περιοχές. Λύσεις που δε συνάδουν με τις επιταγές και τους νόμους της Πολιτείας που ζητάτε να υπερασπιστώ.
Ποια είναι η μέριμνα ή ολιστική διαχείριση ζωής - θανάτου των ζώων; Τσιπάκια, στείρωση, γενετικό υλικό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πολλών αδυναμιών στα άρρωστα και χτυπημένα ζώα; Γιατί ορθά ζητάτε, παρεμβαίνετε, προστατεύετε τους αδύναμους φίλους μας, αλλά στο τέλος τι; Πέταμα;
Ορθά υπό αυτή την έννοια ζητώ κι εγώ να δώσετε λύση σήμερα στο μείζον θέμα της ταφής ενός μέλους της οικογένειας πολλών Ελλήνων. Ορθά ζητώ να δώσετε χώρους, υπάρχουν τόσοι στην ιδιοκτησία των Δήμων, που να μπορούν να μετατραπούν σε νεκροταφεία ζώων.
ΥΣ: Για την ιστορία, ο δικός μας “Μπούμπης” θάφτηκε στο κτήμα φίλου εκτός Ηρακλείου.
