Δε θα κρύψω τον θαυμασμό μου για τη Γαλλία και τους Γάλλους. Διότι είναι ένας λαός που έχει βαθιά στον πολιτικό του πολιτισμό τη Δημοκρατία και μάλιστα την πραγματική Δημοκρατία: αυτήν που επιβάλλει ο λαός με την παρουσία του στους δρόμους!
Δεν είναι άνευ όρων θαυμασμός, ούτε κατά διάνοια. Είναι υπό όρους και μάλιστα αυστηρούς. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες, οι Γάλλοι είναι πάντα εκεί για να μας δείξουν ότι υπάρχει ο δρόμος της αντίστασης και της ανατροπής. Ακόμη και σε εποχές σαν τη δική μας, όπου “επαναστατική πράξη” ο μέσος μικροαστός θεωρεί να ψηφίσει τον… Κασιδιάρη. Τέτοια κατάντια. Ωστόσο, οι Γάλλοι “δε μασάνε”. Όταν ο Ολάντ προσπάθησε να τους κάνει σαν τους Γερμανούς (που έχασαν το 90% των εργασιακών τους δικαιωμάτων μέσα σε 6 χρόνια και... “δίχως να ανοίξει μύτη”), κατέβηκαν σε απεργίες, σε διαδηλώσεις, σε πορείες. Και όταν ήρθε η ώρα των εκλογών… εξαφάνισαν και τον Ολάντ και το κόμμα του από τον πολιτικό χάρτη!
Το σύστημα επιστράτευσε τις εφεδρείες του, τον “άφθαρτο” και εκτός πολιτικής Μακρόν, καθώς και τις άλλες εφεδρείες του, την ακροδεξιά. Και εκμεταλλεύτηκε την αποστροφή των δημοκρατικών Γάλλων για την ακροδεξιά και τον φασισμό που εκπροσωπεί η Λεπέν, ώστε να επιστρέψει το “μεταρρυθμιστικό πνεύμα” στο Προεδρικό Μέγαρο. Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, ο Μακρόν αντιμετώπισε σκληρή αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις του. Όχι οι αστειότητες με τις “πάνω-κάτω πλατείες” που είδαμε στην Ελλάδα, όταν μας… μεταρρύθμιζαν εμάς. Σκληρή αντίδραση, εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους, ξύλο, οδοφράγματα. Η κίνηση των “κίτρινων γιλέκων” σημάδεψε την πρώτη θητεία Μακρόν. Ο οποίος επανεξελέγη, καθώς… ετέθη ξανά το δίλλημα, Μακρόν ή φασίστες. Και αποφάσισε ότι είναι αρκετά ισχυρός για να επιδιώξει μια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια. Παρένθεση για να θυμίσω ότι “αμάσητα κατάπιαμε” στην Ελλάδα 5 χρόνια αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης τον καιρό της μνημονιακής λαίλαπας. Αλλά εμείς είμαστε Έλληνες, αυτοί είναι Γάλλοι. Εμείς ακόμη δεν έχουμε αποβάλλει τον ραγιαδισμό και την εθελοδουλεία από το πολιτικό μας DNA, αυτοί “γέννησαν” την κοινοβουλευτική δημοκρατία και έχουν κάνει πιο πολλές επαναστάσεις απ' ό,τι όλοι οι άλλοι λαοί μαζί. Κλείνει η παρένθεση.
Και ξαφνικά... άνοιξαν οι πύλες της “κολάσεως”. Εκατομμύρια Γάλλοι κατέβηκαν ξανά στους δρόμους. Με άγριες διαθέσεις. Αποφασισμένοι να μην κάνουν ούτε βήμα πίσω. Η τεράστια λαϊκή αντίδραση τρόμαξε τη συμπολίτευση. Ο Μακρόν δεν είχε τις ψήφους, παρότι η κυβέρνηση είναι “φιλική” και το ρεπουμπλικανικό (δεξιό) κόμμα έχει πάγια θέση τη συνταξιοδότηση στα 65 (ο Μακρόν θέλει να την πάει στα 64). Οι ρεπουμπλικάνοι βουλευτές φοβήθηκαν τον λαό (ναι, στις δημοκρατικές χώρες οι βουλευτές ΠΡΕΠΕΙ να φοβούνται τον λαό!) και η πλειοψηφία για να περάσει η μεταρρύθμιση χάθηκε. Οπότε ο Μακρόν αποφάσισε το πρωτοφανές. Να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα που του δίνει το Σύνταγμα της Γαλλικής Δημοκρατίας για να περάσει τη μεταρρύθμιση με προεδρικό διάταγμα! Καινοφανής πράξη η χρήση προεδρικού διατάγματος για ένα τέτοιο ζήτημα, εντελώς έξω από το πνεύμα του νομοθέτη που καθιέρωσε την προεδρική πρόνοια.
Και… ποιος είδε τους Γάλλους και δεν τους φοβήθηκε! Η Γαλλία αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στους δρόμους, μάχεται με τις καθεστωτικές αστυνομικές δυνάμεις, συγκρούεται, παλεύει! Ο αγώνας τους είναι ο αγώνας που θα έπρεπε να είχαν κάνει όλοι οι εργαζόμενοι, όταν η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα “σάρωσε” τις ζωές μας. Αλλά φευ, δεν είναι όλοι Γάλλοι.
Για μία ακόμη φορά, οι Γάλλοι προσπαθούν να σώσουν την τιμή των εργαζόμενων τάξεων! Ήταν εκείνοι που αποτίναξαν πρώτοι τη φεουδαρχία και καθιέρωσαν τον κοινοβουλευτισμό. Ήταν εκείνοι που έφτιαξαν την πρώτη αυτοδιαχειριζόμενη κομμούνα στο υπό πολιορκία Παρίσι, όπου τόσο η επιτιθέμενη (γερμανική) κυβέρνηση όσο και η αμυνόμενη (γαλλική) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να πνίξουν στο αίμα την κομμούνα του Παρισίου, πριν συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι την πραγματική τους δύναμη. Ήταν εκείνοι που άνοιξαν δρόμους για τη Δημοκρατία, τον Πολιτισμό, τη Φιλοσοφία, τον Ανθρωπισμό, με τεράστιους στοχαστές και καλλιτέχνες. Ήταν εκείνοι που ξεσηκώθηκαν τον Μάη του 1968 στη μεγαλύτερη πράξη αντίστασης στον καπιταλισμό, που έχει καταγραφεί σε χώρα του δυτικού κόσμου στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα “εχέγγυά” τους.
Τώρα, οι Γάλλοι εξεγείρονται κατά του εγκάθετου των αγορών Μακρόν και της πρωτοφανούς αυθαιρεσίας του, ώστε να περισώσουν ό,τι μπορούν από τα χαμένα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Κάθε δημοκρατικός πολίτης είναι με τους Γάλλους που “πλημμυρίζουν” τους δρόμους και αντιστέκονται.
